Job 29
1 Darauf fuhr Job im Vortrag seiner Rede fort:
Job vervolgde zijn rede, en sprak
2 "Ach, daß ich wäre wie in früheren Monden, wie in den Tagen, da mich Gott beschützte,
Ach, was ik als in vroeger maanden, In de tijd, toen God mij behoedde,
3 als seine Leuchte über meinem Haupte schwebte und ich bei ihrem Scheine mich ins Dunkel wagte!
Toen Hij zijn lamp boven mijn hoofd liet stralen, En ik bij zijn licht door de duisternis ging;
4 So, wie ich war, in meiner höchsten Blüte Tagen, da Gott mein Zelt beschirmte,
Zoals ik was in mijn beste dagen Toen God mijn tent nog beschutte!
5 als der Allmächtige noch mit mir war, als meine Dienerschaft mich noch umgab,
Toen de Almachtige nog met mij was, Mijn kinderen mij nog omringden;
6 als meine Gäste sich in Dickmilch badeten, als Bäche Öls bei mir den Boten zur Verfügung standen!
Toen mijn voeten zich baadden in boter, De rots, waar ik stond, beken olie liet stromen;
7 Wenn ich zur Stadt hinauf zum Tore ging und auf dem Markte meinen Sitz einnahm,
Als ik uitging naar de poort van de stad, En op het plein mijn zetel liet zetten:
8 alsdann verkrochen sich die Knaben, sahn sie mich, und Greise standen auf und blieben stehen.
Trokken de jongemannen zich terug, zodra ze mij zagen, Rezen de grijsaards op en bleven staan,
9 Die Ratsherrn hielten ein mit Reden und legten auf den Mund die Hand.
Staakten de edelen hun gesprek En legden de hand op hun mond.
10 Der Edlen Stimme, sie verbarg sich; das Wort blieb ihnen in der Kehle stecken.
De stem der leiders verstomde, Hun tong kleefde aan hun gehemelte vast;
11 Wer von mir hörte, pries mich selig; wer mich erblickte, lobte mich.
Toen het oor, dat het hoorde, mij gelukkig prees En het oog, dat het zag, mij bijval schonk!
12 Ich half dem Armen, der um Hilfe schrie, dem Waisenkinde, dem hilflosen.
Want ik hielp den arme, die om bijstand riep, Den wees, die geen helper meer had;
13 Und armer Menschen Segen kam auf mich; das Herz der Witwe ließ ich jubeln.
Dien de ondergang dreigde, zegende mij, Het hart der weduwe vrolijkte ik op;
14 Gerechtigkeit war mein Gewand, das gut mir stand, und meine Rechtlichkeit war Mantel mir und Diadem.
Rechtschapenheid trok ik aan als een kleed, Mijn gerechtigheid als een mantel en kroon.
15 Ich war des Blinden Augenlicht und Fuß dem Lahmen.
Ik was de ogen voor blinden, De voeten voor kreupelen;
16 Den Armen wollte ich ein Vater sein; selbst Fremder Sache führte ich.
Voor armen was ik een vader, Voor onbekenden onderzocht ik het pleit.
17 Des Bösewichts Gebiß zermalmte ich und riß den Raub ihm aus den Zähnen.
Maar den boosdoener brak ik de tanden, En rukte hem de prooi uit zijn kaken.
18 So dachte ich, in meinem Neste stürbe ich; ich lebte soviel Jahre wie der Phönix.
Ik dacht bij mijzelf: Oud zal ik sterven Mijn dagen zullen talrijk zijn als het zand;
19 Zum Wasser reichte meine Wurzel tief hinab; in meinen Zweigen nächtigte der Tau,
Mijn wortel zal openstaan voor het water, De dauw op mijn takken vernachten;
20 und neu stets würde meine Herrlichkeit an mir; in meiner Hand verjüngte sich der Bogen.
Mijn eer blijft steeds nieuw, Mijn boog wint aan jeugdige kracht in mijn hand!
21 Mir hörten sie nur zu und warteten und lauschten schweigend meinem Rat.
Ze luisterden zwijgend naar mij En wachtten mijn beslissing af;
22 Wenn ich geredet, sprachen sie nicht mehr; nur meine Rede troff auf sie herab.
Had ik uitgesproken, dan nam niemand het woord, Maar mijn rede druppelde op hen neer.
23 Sie warteten auf mich wie auf den Regen; sie lechzten nach mir wie auf Lenzesregen.
Ze verlangden naar mij als naar regen, Met open mond als naar een late bui.
24 Und lächelte ich ihnen zu, so konnten sie's nicht glauben, und sie verschmähten nicht mein heitres Antlitz.
Lachte ik hun toe, ze durfden het niet geloven, En vingen het stralen van mijn aangezicht op.
25 Ich wählte ihren Weg, den sie einschlagen sollten, wie bei der Kriegerschar der König. Ich saß gemächlich obenan wie einer, der den Trauernden Trost spendet." -
Bezocht ik hen, ik zat bovenaan, Troonde als een vorst bij zijn troepen, als een die treurenden troost.
