Job 24

1 "Warum sind vom Allmächtigen die Zeiten nimmer eingehalten? Denn seine Tage haben seine Gläubigen niemals erlebt.

Waarom zouden van den Almachtige de tijden niet verborgen zijn, dewijl zij, die Hem kennen, Zijn dagen niet zien?

2 Man rückt die Grenzen, raubt die Herden und treibt sie offen auf die Weide.

Zij tasten de landpalen aan; de kudden roven zij, en weiden ze.

3 Der Waisen Esel treibt man fort und nimmt der Witwe Rind zum Pfande.

Den ezel der wezen drijven zij weg; den os ener weduwe nemen zij te pand.

4 Die Armen stößt man von dem Wege; die Elenden im Lande müssen sich zumal verstecken.

Zij doen de nooddruftigen wijken van den weg; te zamen versteken zich de ellendigen des lands.

5 Gleich wilden Eseln müssen sie durch jener Schuld die Zehrung in der Steppe suchen und Brot daselbst für ihre Kinder holen.

Ziet, zij zijn woudezels in de woestijn; zij gaan uit tot hun werk, makende zich vroeg op ten roof; het vlakke veld is hem tot spijs, en den jongeren.

6 Auf dem Felde eines Bösewichtes müssen sie als Schnitter schaffen, im Weinberg eines Frevlers Lese halten.

Op het veld maaien zij zijn voeder, en den wijnberg des goddelozen lezen zij af.

7 Bei Nacht liegen sie nackt, der Kleidung bar, und bar der Hülle in der Kälte.

Den naakten laten zij vernachten zonder kleding, die geen deksel heeft tegen de koude.

8 Vom Regenguß auf Bergen triefen sie und schmiegen obdachlos sich an den Fels.

Van den stroom der bergen worden zij nat, en zonder toevlucht zijnde, omhelzen zij de steenrotsen.

9 Man raubt die Waise von der Mutter Brust und pfändet des Bedrückten Kinder.

Zij rukken het weesje van de borst, en dat over den arme is, nemen zij te pand.

10 Die gehen nackt einher, der Kleider bar, und schleppen hungernd Garben.

Den naakte doen zij weggaan zonder kleed, en hongerig, die garven dragen.

11 Sie keltern zwischen Gruben Öl und müssen dürsten, wenn sie Keltern treten.

Tussen hun muren persen zij olie uit, treden de wijnpersen, en zijn dorstig.

12 Sie stöhnen unter Sklavenangst; um Hilfe schreien diese Opfer; doch Gott zeigt keine Gunst.

Uit de stad zuchten de lieden, en de ziel der verwonden schreeuwt uit; nochtans beschikt God niets ongerijmds.

13 Und jene sind's doch, die das Licht verachten und seine Pfade nimmer kennen noch seine Wege je betreten.

Zij zijn onder de wederstrevers des lichts; zij kennen Zijn wegen niet, en zij blijven niet op Zijn paden.

14 Beim Morgengrauen steht der Mörder auf; er tötet Friedliche und Arme, und in der Nacht schleicht hin der Dieb.

Met het licht staat de moorder op, doodt den arme en den nooddruftige; en des nachts is hij als een dief.

15 Des Ehebrechers Auge lauert auf die Dämmerung; kein Auge, denkt er, wird mich sehen, und legt sich eine Hülle vors Gesicht.

Ook neemt het oog des overspelers de schemering waar, zeggende: Geen oog zal mij zien; en hij legt een deksel op het aangezicht.

16 Er dringt im Finstern in die Häuser ein. - Bei Tage fürchten sie sich sehr und wollen von dem Licht nichts wissen;

In de duisternis doorgraaft hij de huizen, die zij zich des daags afgetekend hadden; zij kennen het licht niet.

17 denn ihnen allen ist ein Graus der Morgen, der Augenblick ein Höllenschrecken, wo man sie kennen kann.

Want de morgenstond is hun te zamen de schaduw des doods; als men hen kent, zijn zij in de strikken van des doods schaduw.

18 Er schwebet leichthin über den Gewässern. 'Verflucht wird ihr Besitz auf Erden.' Er gibt nicht auf den Weg der Sünder acht.

Hij is licht op het vlakke der wateren; vervloekt is hun deel op de aarde; hij wendt zich niet tot den weg der wijngaarden.

19 Die Dürre und die Hitze nehmen Schneegewässer fort, die Unterwelt die, so gesündigt haben. (Sheol h7585)

De droogte mitsgaders de hitte nemen de sneeuwwateren weg; alzo het graf dergenen, die gezondigd hebben. (Sheol h7585)

20 Mitleid vergißt ihn. Gewürm labt sich an ihm, und man gedenkt nicht seiner mehr. Zerschmettert wie ein Baum so wird der Frevler.

De baarmoeder vergeet hem, het gewormte is hem zoet, zijns wordt niet meer gedacht; en het onrecht wordt gebroken als een hout.

21 Er gibt der Unfruchtbaren, Kinderlosen Hab und Gut; den Witwen aber tut er nimmer Gutes.

De onvruchtbare, die niet baart, teert hij af, en aan de weduwe doet hij niets goeds.

22 Lang leben läßt er Mächtige durch seine Macht. Da gibt es einen, deran den Lebenden nicht glaubt,

Ook trekt hij de machtigen door zijn kracht; staat hij op, zo is men des levens niet zeker.

23 und doch gibt er ihm Sicherheit, auf die er sich verlassen kann. Doch seine Augen wachen über solcher Wege.

Stelt hem God in gerustigheid, zo steunt hij daarop; nochtans zijn Zijn ogen op hun wegen.

24 Hoch stehn sie da. Nur eine kleine Zeit, sie sind nicht mehr. Sie sinken hin, wie alle anderen sterbend. Gleichwie die besten Ähren, also sind sie voll.

Zij zijn een weinig tijds verheven, daarna is er niemand van hen; zij worden nedergedrukt; gelijk alle anderen worden zij besloten; en gelijk de top ener aar worden zij afgesneden.

25 Wenn's nicht so ist, wer straft mich Lügen und macht mein Wort zunichte?"

Indien het nu zo niet is, wie zal mij leugenachtig maken, en mijn rede tot niet brengen?