Job 19

1 Darauf erwidert Job und spricht:

Аюп җававән мундақ деди: —

2 "Wie lange peinigt ihr mich noch, zermartert mich mit euren Worten?

«Силәр қачанғичә җенимни азаплимақчисиләр, Қачанғичә мени сөз билән әзмәкчисиләр?

3 Wohl dutzendmal versuchtet ihr, mir eine Niederlage zu bereiten. Ihr schämt euch nicht, zum Angriff gegen mich zu schreiten.

Силәр мени он қетим харлидиңлар; Маңа увал қилишқа номус қилмайсиләр.

4 Ist's wahr, daß wirklich ich geirrt und daß im Irrtum ich verharre?

Әгәр мениң сәһвәнлигим болса, Мән әнди униң [дәрдини] тартимән.

5 Wollt ihr gar groß tun gegen mich, so müßt ihr meine Schande mir beweisen.

Әгәр силәр мениңдин үстүнлүк талашмақчи болсаңлар, Йүзүм алдида шәрм-һаяни көрситип мени әйиплимәкчи болсаңлар,

6 So seht doch ein, daß Gott mir Hindernisse legt! Er hat mich in sein Netz verstrickt.

Әнди билип қоюңларки, маңа увал қилған Тәңри екән, У тори билән мени чирмаштуруп тартти;

7 Ich schreie: 'Ha, Gewalttat'; niemand hört's. Ich rufe, und mein Recht bleibt aus.

Қара, мән налә-пәряд көтирип «Зораванлиқ!» дәп вақираймән, Бирақ һеч ким аңлимайду; Мән вақираймән, бирақ маңа адаләт кәлмәйду.

8 Er hat mir meinen Weg verbaut, und meinen Pfad in Finsternis gehüllt.

У йолумни мени өтүвалмисун дәп чит билән тосуп қойди, Қәдәмлиримгә қараңғулуқ салди.

9 Der Ehre hat er mich beraubt, die Krone mir vom Haupt gerissen,

У мәндин шан-шәривимни мәһрум қилди, Бешимдин таҗни тартивалди.

10 zerschmettert mich, daß ich zerfahren und reißt, wie einen Baum, so mir das Hoffen aus.

У маңа һәр тәрәптин бузғунчилиқ қиливатиду, мән түгәштим; Үмүтүмни У дәрәқни юлғандәк жулувалди.

11 Sein Zorn ist wider mich entbrannt; er achtet mich als seinen Feind.

Ғәзивини маңа қаритип қозғиди, Мени Өз дүшмәнлиридин һесаплиди.

12 All seine Scharen rücken an, erbauen einen Damm gerade auf mich zu und lagern rings sich um mein Zelt.

Униң қошунлири сәп түзүп атланди, Пәләмпәйлирини ясап маңа һуҗум қилди, Улар чедиримни қоршавға елип баргаһ тикивалди.

13 Mich lassen meine Brüder; Vertraute gehen von mir.

У қериндашлиримни мәндин нери қилди, Тонушлиримниң меһрини мәндин үзди.

14 Nachbarn und Freunde bleiben aus, und meines Hauses Schützlinge vergessen mich.

Туққанлирим мәндин ятлишип кәтти, Дост-бурадәрлирим мени унутти.

15 Die Mägde achten mich für einen Fremden; ein Unbekannter bin ich ihnen.

Өйүмдә турған мусапирлар, һәтта дедәклиримму мени ят адәм дәп һесаплайду; Уларниң нәзиридә мән мусапир болуп қалдим.

16 Der Knecht hört nicht, wenn ich ihn rufe; ich muß ihn buchstäblich aufsuchen.

Мән чакиримни чақирсам, у маңа җавап бәрмәйду; Шуңа мән униңға ағзим билән йелинишим керәк.

17 Und für mein Weib ist meine Zuneigung ein Ekel und meine Zärtlichkeiten meinen eigenen Kindern.

Тиниқимдин аялимниң қусқуси келиду, Ака-укилирим сесиқлиғимдин бизар.

18 Sogar die Buben, sie verachten mich; sie spotten meiner, wenn ich mich erhebe.

Һәтта кичик балилар мени кәмситиду; Орнумдин турмақчи болсам, улар мени һақарәтләйду.

19 Die Mindesten aus meinem Kreis verabscheun mich; es wenden, die ich gerngehabt, sich gegen mich.

Мениң сирдаш достлиримниң һәммиси мәндин нәпрәтлиниду, Мән сөйгәнләр мәндин йүз өриди.

20 An meiner Haut, an meinem Fleisch klebt mein Gebein; mit meinen Narben bin ich einzig da.

Әт-терилирим устиханлиримға чаплишип туриду, Җеним қил үстидә қалди.

21 Erbarmet euch! Erbarmet euch, ihr meine Freunde! Denn Gottes Hand hat mich getroffen.

Аһ, достлирим, маңа ичиңлар ағрисун, ичиңлар ағрисун! Чүнки Тәңриниң қоли маңа келип тәгди.

22 Warum verfolgt ihr mich wie Gott? Habt ihr an mir noch nicht genug?

Силәр немишкә Тәңридәк маңа зиянкәшлик қилисиләр? Силәр немишкә әтлиримгә шунчә тоймайсиләр!

23 Ach, möchten meine Worte aufgezeichnet und in ein Buch geschrieben werden,

Аһ, мениң сөзлирим йезилсиди! Улар бир язмиға пүтүклүк болған болатти!

24 auf Blei mit Eisenstift, auf ewig in den Fels gehauen!

Улар төмүр қәләм билән қоғушун ичигә йезилсиди! Әбәдил-әбәт таш үстигә оюп пүтүлгән болатти!

25 Ich weiß bestimmt, für mich lebt ein Verteidiger, und schließlich tritt er doch auf Erden auf.

Бирақ мән шуни билимәнки, өзүмниң Һәмҗәмәт-Қутқузғучим һаяттур, У ахирәт күнидә йәр йүзидә туруп туриду!

26 Dann ändert sich mein Körper hier; ich schaue Gott in meinem Leibe.

Һәм мениң бу терә-әтлирим бузулғандин кейин, Мән йәнила тенимдә туруп Тәңрини көримән!

27 Den ich für mich ersehne, den sehe ich allein und niemand sonst; mag auch das Herz mir in der Brust hinschwinden.

Уни өзүмла әйни һалда көримән, Башқа адәмниң әмәс, бәлки өзүмниң көзи билән қараймән; Аһ, қәлбим буниңға шунчә интизардур!

28 Ihr sprechet ja: 'Womit nur wollen gegen ihn wir vorgehen, da doch der Hauptgrund jetzt bei ihm gefunden ist?'

Әгәр силәр: «Ишниң йилтизи униңдидур, Уни қандақ қилип қистап қоғливетәләймиз?!» — десәңлар,

29 Nur hütet euch vor der Verleumdung! Verleumdung ist ja Gift und Sünde, daß ihr erfahrt, was richten heißt."

Әнди өзүңлар қиличтин қорққиниңлар түзүк! Чүнки [Худаниң] ғәзиви қилич җазасини елип келиду, Шуниң билән силәр [Худаниң] сотиниң қуруқ гәп әмәслигини билисиләр».