Lukas 15
1 Überall pflegten sich die Zöllner und andere verrufene Leute an ihn heranzudrängen, um ihn zu hören.
തദാ കരസഞ്ചായിനഃ പാപിനശ്ച ലോകാ ഉപദേശ്കഥാം ശ്രോതും യീശോഃ സമീപമ് ആഗച്ഛൻ|
2 Darüber waren die Pharisäer und die Schriftgelehrten unwillig. "Dieser Mann", so sprachen sie, "verkehrt ja mit offenbaren Sündern und läßt sich sogar von ihnen zu Tisch laden."
തതഃ ഫിരൂശിന ഉപാധ്യായാശ്ച വിവദമാനാഃ കഥയാമാസുഃ ഏഷ മാനുഷഃ പാപിഭിഃ സഹ പ്രണയം കൃത്വാ തൈഃ സാർദ്ധം ഭുംക്തേ|
3 Darauf antwortete ihnen Jesus durch dies Gleichnis:
തദാ സ തേഭ്യ ഇമാം ദൃഷ്ടാന്തകഥാം കഥിതവാൻ,
4 "Wenn einer von euch hundert Schafe hat und eins davon kommt ihm abhanden, läßt er dann nicht die neunundneunzig auf der Weide und sucht nach dem verirrten, bis er's findet?
കസ്യചിത് ശതമേഷേഷു തിഷ്ഠത്മു തേഷാമേകം സ യദി ഹാരയതി തർഹി മധ്യേപ്രാന്തരമ് ഏകോനശതമേഷാൻ വിഹായ ഹാരിതമേഷസ്യ ഉദ്ദേശപ്രാപ്തിപര്യ്യനതം ന ഗവേഷയതി, ഏതാദൃശോ ലോകോ യുഷ്മാകം മധ്യേ ക ആസ്തേ?
5 Und hat er es gefunden, so nimmt er's voller Freude auf seine Schulter.
തസ്യോദ്ദേശം പ്രാപ്യ ഹൃഷ്ടമനാസ്തം സ്കന്ധേ നിധായ സ്വസ്ഥാനമ് ആനീയ ബന്ധുബാന്ധവസമീപവാസിന ആഹൂയ വക്തി,
6 Kommt er dann nach Hause, so ruft er seine Freunde und Nachbarn zusammen und spricht zu ihnen: 'Freut euch mit mir, denn ich habe mein verirrtes Schaf wiedergefunden.'
ഹാരിതം മേഷം പ്രാപ്തോഹമ് അതോ ഹേതോ ർമയാ സാർദ്ധമ് ആനന്ദത|
7 Ich sage euch: Ebenso ist auch im Himmel über einen einzigen Sünder, der von seinem Irrweg umkehrt, größere Freude als über neunundneunzig Gerechte, die keine Bekehrung nötig haben.
തദ്വദഹം യുഷ്മാൻ വദാമി, യേഷാം മനഃപരാവർത്തനസ്യ പ്രയോജനം നാസ്തി, താദൃശൈകോനശതധാർമ്മികകാരണാദ് യ ആനന്ദസ്തസ്മാദ് ഏകസ്യ മനഃപരിവർത്തിനഃ പാപിനഃ കാരണാത് സ്വർഗേ ഽധികാനന്ദോ ജായതേ|
8 Oder wenn eine Frau zehn Silberlinge hat und sie verliert einen, zündet sie dann nicht ein Licht an und kehrt das Haus und sucht mit Sorgfalt, bis sie ihn findet?
അപരഞ്ച ദശാനാം രൂപ്യഖണ്ഡാനാമ് ഏകഖണ്ഡേ ഹാരിതേ പ്രദീപം പ്രജ്വാല്യ ഗൃഹം സമ്മാർജ്യ തസ്യ പ്രാപ്തിം യാവദ് യത്നേന ന ഗവേഷയതി, ഏതാദൃശീ യോഷിത് കാസ്തേ?
9 Und hat sie ihn gefunden, so ruft sie ihre Freundinnen und Nachbarinnen zusammen und spricht: 'Freut euch mit mir, denn ich habe den verlorenen Silberling wiedergefunden.'
പ്രാപ്തേ സതി ബന്ധുബാന്ധവസമീപവാസിനീരാഹൂയ കഥയതി, ഹാരിതം രൂപ്യഖണ്ഡം പ്രാപ്താഹം തസ്മാദേവ മയാ സാർദ്ധമ് ആനന്ദത|
10 Ebenso, sage ich euch, herrscht Freude bei den Engeln Gottes über einen einzigen Sünder, der sich bekehrt."
തദ്വദഹം യുഷ്മാൻ വ്യാഹരാമി, ഏകേന പാപിനാ മനസി പരിവർത്തിതേ, ഈശ്വരസ്യ ദൂതാനാം മധ്യേപ്യാനന്ദോ ജായതേ|
11 Weiter sprach er: "Ein Mann hatte zwei Söhne.
അപരഞ്ച സ കഥയാമാസ, കസ്യചിദ് ദ്വൗ പുത്രാവാസ്താം,
12 Der jüngste sprach zu seinem Vater: 'Vater, gib mir das Erbteil, das mir zukommt.' Da teilte der Vater das Vermögen unter sie.
തയോഃ കനിഷ്ഠഃ പുത്രഃ പിത്രേ കഥയാമാസ, ഹേ പിതസ്തവ സമ്പത്ത്യാ യമംശം പ്രാപ്സ്യാമ്യഹം വിഭജ്യ തം ദേഹി, തതഃ പിതാ നിജാം സമ്പത്തിം വിഭജ്യ താഭ്യാം ദദൗ|
13 Bald darauf nahm der jüngste Sohn all sein Gut zusammen und zog in ein fernes Land. Dort brachte er sein Vermögen in einem liederlichen Leben durch.
കതിപയാത് കാലാത് പരം സ കനിഷ്ഠപുത്രഃ സമസ്തം ധനം സംഗൃഹ്യ ദൂരദേശം ഗത്വാ ദുഷ്ടാചരണേന സർവ്വാം സമ്പത്തിം നാശയാമാസ|
14 Als er alles ausgegeben hatte, entstand in jenem Land eine schwere Hungersnot. Da fing er an zu darben.
തസ്യ സർവ്വധനേ വ്യയം ഗതേ തദ്ദേശേ മഹാദുർഭിക്ഷം ബഭൂവ, തതസ്തസ്യ ദൈന്യദശാ ഭവിതുമ് ആരേഭേ|
15 Er ging hin und trat in Dienst bei einem Bürger jenes Landes. Der schickte ihn auf seine Felder, um die Schweine zu hüten.
തതഃ പരം സ ഗത്വാ തദ്ദേശീയം ഗൃഹസ്ഥമേകമ് ആശ്രയത; തതഃ സതം ശൂകരവ്രജം ചാരയിതും പ്രാന്തരം പ്രേഷയാമാസ|
16 Da hätte er sich gern sattgegessen an den Schoten, die die Schweine fraßen; doch niemand gab sie ihm.
കേനാപി തസ്മൈ ഭക്ഷ്യാദാനാത് സ ശൂകരഫലവൽകലേന പിചിണ്ഡപൂരണാം വവാഞ്ഛ|
17 Da kam er zur Besinnung und sprach: 'Wieviel Tagelöhner meines Vaters haben Brot im Überfluß, und ich muß hier verhungern!
ശേഷേ സ മനസി ചേതനാം പ്രാപ്യ കഥയാമാസ, ഹാ മമ പിതുഃ സമീപേ കതി കതി വേതനഭുജോ ദാസാ യഥേഷ്ടം തതോധികഞ്ച ഭക്ഷ്യം പ്രാപ്നുവന്തി കിന്ത്വഹം ക്ഷുധാ മുമൂർഷുഃ|
18 Ich will mich aufmachen und zu meinem Vater gehen und zu ihm sagen: 'Vater, ich habe gesündigt gegen den Himmel und wider dich;
അഹമുത്ഥായ പിതുഃ സമീപം ഗത്വാ കഥാമേതാം വദിഷ്യാമി, ഹേ പിതർ ഈശ്വരസ്യ തവ ച വിരുദ്ധം പാപമകരവമ്
19 ich bin nicht mehr wert, dein Sohn zu heißen; behandle mich wie einen deiner Tagelöhner.'
തവ പുത്രഇതി വിഖ്യാതോ ഭവിതും ന യോഗ്യോസ്മി ച, മാം തവ വൈതനികം ദാസം കൃത്വാ സ്ഥാപയ|
20 Er machte sich nun auf den Weg zu seinem Vater. Als er noch weit entfernt war, sah ihn schon sein Vater kommen, und voll Mitleid eilte er ihm entgegen, fiel ihm um den Hals und küßte ihn.
പശ്ചാത് സ ഉത്ഥായ പിതുഃ സമീപം ജഗാമ; തതസ്തസ്യ പിതാതിദൂരേ തം നിരീക്ഷ്യ ദയാഞ്ചക്രേ, ധാവിത്വാ തസ്യ കണ്ഠം ഗൃഹീത്വാ തം ചുചുമ്ബ ച|
21 Da sprach der Sohn zu ihm: 'Vater, ich habe gesündigt gegen den Himmel und wider dich; ich bin nicht mehr wert, dein Sohn zu heißen.'
തദാ പുത്ര ഉവാച, ഹേ പിതർ ഈശ്വരസ്യ തവ ച വിരുദ്ധം പാപമകരവം, തവ പുത്രഇതി വിഖ്യാതോ ഭവിതും ന യോഗ്യോസ്മി ച|
22 Doch der Vater befahl seinen Knechten: 'Holt schnell ein Festgewand — das allerbeste — und legt's ihm an; steckt einen Ring an seine Hand und zieht ihm Schuhe an die Füße!
കിന്തു തസ്യ പിതാ നിജദാസാൻ ആദിദേശ, സർവ്വോത്തമവസ്ത്രാണ്യാനീയ പരിധാപയതൈനം ഹസ്തേ ചാങ്ഗുരീയകമ് അർപയത പാദയോശ്ചോപാനഹൗ സമർപയത;
23 Dann holt das Mastkalb her und schlachtet es: laßt uns ein Festmahl halten und fröhlich sein!
പുഷ്ടം ഗോവത്സമ് ആനീയ മാരയത ച തം ഭുക്ത്വാ വയമ് ആനന്ദാമ|
24 Denn dieser mein Sohn war tot und ist wieder lebendig geworden, er war verloren und ist wiedergefunden worden.' Und sie begannen ein Freudenmahl.
യതോ മമ പുത്രോയമ് അമ്രിയത പുനരജീവീദ് ഹാരിതശ്ച ലബ്ധോഭൂത് തതസ്ത ആനന്ദിതുമ് ആരേഭിരേ|
25 Der älteste Sohn war gerade auf dem Feld. Als er nun heimkam und sich dem Haus näherte, hörte er Spiel und Tanz.
തത്കാലേ തസ്യ ജ്യേഷ്ഠഃ പുത്രഃ ക്ഷേത്ര ആസീത്| അഥ സ നിവേശനസ്യ നികടം ആഗച്ഛൻ നൃത്യാനാം വാദ്യാനാഞ്ച ശബ്ദം ശ്രുത്വാ
26 Da rief er einen von den Knechten und fragte ihn, was das bedeute.
ദാസാനാമ് ഏകമ് ആഹൂയ പപ്രച്ഛ, കിം കാരണമസ്യ?
27 Der sagte ihm: 'Dein Bruder ist zurückgekommen; da hat dein Vater das Mastkalb geschlachtet, weil er ihn gesund wiederhat.'
തതഃ സോവാദീത്, തവ ഭ്രാതാഗമത്, തവ താതശ്ച തം സുശരീരം പ്രാപ്യ പുഷ്ടം ഗോവത്സം മാരിതവാൻ|
28 Da ward er zornig und wollte nicht hineingehen. Da kam sein Vater heraus und redete ihm zu.
തതഃ സ പ്രകുപ്യ നിവേശനാന്തഃ പ്രവേഷ്ടും ന സമ്മേനേ; തതസ്തസ്യ പിതാ ബഹിരാഗത്യ തം സാധയാമാസ|
29 Er aber antwortete dem Vater: 'So viele Jahre schon diene ich dir wie ein leibeigener Knecht, und nie habe ich gegen dein Gebot gehandelt. Doch noch kein einzigmal hast du mir einen jungen Ziegenbock geschenkt, damit ich ein frohes Mahl mit meinen Freunden hielte.
തതഃ സ പിതരം പ്രത്യുവാച, പശ്യ തവ കാഞ്ചിദപ്യാജ്ഞാം ന വിലംഘ്യ ബഹൂൻ വത്സരാൻ അഹം ത്വാം സേവേ തഥാപി മിത്രൈഃ സാർദ്ധമ് ഉത്സവം കർത്തും കദാപി ഛാഗമേകമപി മഹ്യം നാദദാഃ;
30 Jetzt aber, wo dieser dein Sohn heimkommt, der dein Hab und Gut im Verkehr mit Dirnen vergeudet hat, da hast du ihm das Mastkalb schlachten lassen.'
കിന്തു തവ യഃ പുത്രോ വേശ്യാഗമനാദിഭിസ്തവ സമ്പത്തിമ് അപവ്യയിതവാൻ തസ്മിന്നാഗതമാത്രേ തസ്യൈവ നിമിത്തം പുഷ്ടം ഗോവത്സം മാരിതവാൻ|
31 Der Vater sprach zu ihm: 'Mein Kind, du bist ja immer bei mir, und alles, was mir gehört, gehört auch dir. Aber jetzt sollte doch lauter Freude herrschen; denn dieser dein Bruder war tot und ist lebendig geworden, er war verloren und ist wiedergefunden worden.'"
തദാ തസ്യ പിതാവോചത്, ഹേ പുത്ര ത്വം സർവ്വദാ മയാ സഹാസി തസ്മാൻ മമ യദ്യദാസ്തേ തത്സർവ്വം തവ|
കിന്തു തവായം ഭ്രാതാ മൃതഃ പുനരജീവീദ് ഹാരിതശ്ച ഭൂത്വാ പ്രാപ്തോഭൂത്, ഏതസ്മാത് കാരണാദ് ഉത്സവാനന്ദൗ കർത്തുമ് ഉചിതമസ്മാകമ്|
