Job 7

1 C’est une milice que la vie de l’homme sur la terre; et ses jours sont comme les jours d’un mercenaire.

Czy człowiekowi nie jest wyznaczony czas na ziemi? Czy jego dni [nie są] jak dni najemnika?

2 Comme un esclave désire l’ombre, et comme un mercenaire attend la fin de son ouvrage,

Jak sługa pragnie cienia, jak najemnik oczekuje [zapłaty] za swoją pracę;

3 Ainsi moi aussi j’ai eu des mois vides, et j’ai compté des nuits laborieuses.

Tak moim udziałem są miesiące próżne, a przeznaczono mi noce bolesne.

4 Si je m’endors, je dis: Quand me lèverai-je? et de nouveau j’attends le soir, et je suis rempli de douleur jusqu’aux ténèbres.

Gdy się kładę, mówię: Kiedy minie noc, abym mógł wstać? I jestem pełny niepokoju aż do świtu.

5 Ma chair est revêtue de pourriture et d’une sale poussière; ma peau s’est desséchée et contractée.

Moje ciało pokryte jest robactwem i strupami w prochu, moja skóra pęka i ropieje.

6 Mes jours ont passé plus promptement que la trame n’est coupée par un tisserand; et ils ont été consumés sans aucune espérance.

Moje dni biegną szybciej niż czółenko tkackie i przemijają bez nadziei.

7 Souvenez-vous que ma vie est un souffle, et que mon œil ne reviendra pas pour voir le bonheur.

Pamiętaj, że moje życie [jest] wiatrem, moje oko już nie zobaczy dobra.

8 Le regard de l’homme ne m’apercevra pas; vos yeux se porteront sur moi, mais je ne serai plus.

Oko, które mnie widziało, już mnie nie zobaczy. Twoje oczy [są zwrócone] na mnie, a mnie [już] nie ma.

9 Comme un nuage se dissipe et passe, ainsi celui qui descend dans les enfers ne montera pas. (Sheol h7585)

[Jak] obłok się rozchodzi i przemija, tak ten, kto zstępuje do grobu, nie wraca. (Sheol h7585)

10 Il ne reviendra plus dans sa maison, et son lieu ne le connaîtra plus.

Nie wróci już do swego domu ani nie pozna go już jego miejsce.

11 C’est pourquoi moi-même je ne retiendrai pas ma bouche; je parlerai dans la tribulation de mon esprit; je m’entretiendrai avec l’amertume de mon âme.

Dlatego nie mogę powstrzymać swoich ust, będę mówił w utrapieniu swego ducha, będę narzekał w goryczy swojej duszy.

12 Est-ce que je suis une mer, ou un monstre marin, pour que vous m’ayez enfermé dans une prison?

Czy jestem morzem albo wielorybem, że postawiłeś przy mnie straż?

13 Si je dis: Mon lit me consolera, et je serai soulagé en me parlant sur ma couche,

Gdy mówię: Pocieszy mnie moje łóżko i moje posłanie ulży mojemu narzekaniu;

14 Vous m’épouvanterez par des songes, et par des visions vous m’agiterez d’horreur.

Wtedy straszysz mnie snami i przerażasz mnie widzeniami;

15 C’est pour ce motif que mon âme a choisi une destruction violente, et mes os, la mort.

Tak że moja dusza wybrałaby sobie uduszenie, raczej śmierć niż życie.

16 J’ai perdu toute espérance; je ne saurais vivre davantage: épargnez-moi; car mes jours ne sont rien.

Uprzykrzyło mi się [życie], nie chcę żyć wiecznie. Zostaw mnie, bo moje dni są marnością.

17 Qu’est-ce qu’un homme, pour que vous fassiez un si grand cas de lui? ou pourquoi mettez-vous sur lui votre cœur?

Czym [jest] człowiek, że go tak wywyższasz i że zwracasz ku niemu swoje serce?

18 Vous le visitez au point du jour, et aussitôt vous l’éprouvez,

Że nawiedzasz go każdego ranka i w każdej chwili doświadczasz?

19 Jusques à quand ne m’épargnerez-vous point, et ne me laisserez-vous pas avaler ma salive?

Kiedy odwrócisz się ode mnie i zostawisz mnie, abym mógł przełknąć swoją ślinę?

20 J’ai péché, que ferai-je pour vous, ô gardien des hommes? Pourquoi m’avez-vous mis en opposition avec vous, et suis-je à charge à moi-même?

Zgrzeszyłem, cóż mam czynić, stróżu człowieka? Czemu mnie wziąłeś za cel, abym był sam dla siebie ciężarem?

21 Pourquoi n’ôtez-vous point mon péché, et pourquoi n’enlevez-vous pas mon iniquité? Voilà que maintenant je dormirai dans la poussière, et, si vous me cherchez dès le matin, je ne serai plus.

Czemu nie przebaczysz mojego przestępstwa i nie zmażesz mojej nieprawości? Teraz bowiem położę się w prochu i [gdy] rano będziesz mnie szukał, nie będzie mnie.