Job 7
1 L'homme ne fait-il pas sur la terre le service d'un soldat, et ses jours ne sont-ils pas comme les jours d'un mercenaire?
Czy człowiekowi nie jest wyznaczony czas na ziemi? Czy jego dni [nie są] jak dni najemnika?
2 Comme l'esclave soupire après l'ombre, et comme un journalier attend son salaire,
Jak sługa pragnie cienia, jak najemnik oczekuje [zapłaty] za swoją pracę;
3 ainsi j'eus pour mon lot des mois de douleur, et des nuits de tourment ont été mon partage.
Tak moim udziałem są miesiące próżne, a przeznaczono mi noce bolesne.
4 Couché, je dis: Quand me lèverai-je? la nuit finira-t-elle? et je m'excède d'agitations jusqu'à l'aube du jour.
Gdy się kładę, mówię: Kiedy minie noc, abym mógł wstać? I jestem pełny niepokoju aż do świtu.
5 Mon corps se couvre de vers et d'une croûte terreuse, ma peau se roidit, et de nouveau suppure.
Moje ciało pokryte jest robactwem i strupami w prochu, moja skóra pęka i ropieje.
6 Mes jours fuient plus prompts que la navette, ils se consument, et je suis sans espoir.
Moje dni biegną szybciej niż czółenko tkackie i przemijają bez nadziei.
7 Souviens-Toi que ma vie est un souffle! Mes yeux ne reverront plus de bonheur;
Pamiętaj, że moje życie [jest] wiatrem, moje oko już nie zobaczy dobra.
8 l'œil de celui qui me voit, ne m'apercevra plus; Tes yeux me chercheront, et je ne serai plus.
Oko, które mnie widziało, już mnie nie zobaczy. Twoje oczy [są zwrócone] na mnie, a mnie [już] nie ma.
[Jak] obłok się rozchodzi i przemija, tak ten, kto zstępuje do grobu, nie wraca. (Sheol h7585)
10 il ne rentre plus dans sa maison, et ses lieux ne le reconnaissent plus.
Nie wróci już do swego domu ani nie pozna go już jego miejsce.
11 Aussi ne mettrai-je pas un frein à ma bouche, mais je parlerai dans l'angoisse de mon cœur, et me plaindrai dans l'amertume de mon âme.
Dlatego nie mogę powstrzymać swoich ust, będę mówił w utrapieniu swego ducha, będę narzekał w goryczy swojej duszy.
12 Suis-je une mer? suis-je un dragon, que contre moi Tu mettes une barrière?
Czy jestem morzem albo wielorybem, że postawiłeś przy mnie straż?
13 Quand je dis: Mon lit me soulagera, ma couche portera une partie de ma peine!
Gdy mówię: Pocieszy mnie moje łóżko i moje posłanie ulży mojemu narzekaniu;
14 alors tu m'effraies par des songes, et par des visions tu m'épouvantes.
Wtedy straszysz mnie snami i przerażasz mnie widzeniami;
15 Aussi je préférerais suffoquer, mourir, à conserver ma chair.
Tak że moja dusza wybrałaby sobie uduszenie, raczej śmierć niż życie.
16 Je dédaigne la vie! je ne vivrai pas toujours!… Suspends tes coups, car mes jours sont un souffle!
Uprzykrzyło mi się [życie], nie chcę żyć wiecznie. Zostaw mnie, bo moje dni są marnością.
17 Qu'est-ce que l'homme, pour que tu l'honores, pour que tu prennes garde à lui,
Czym [jest] człowiek, że go tak wywyższasz i że zwracasz ku niemu swoje serce?
18 que tu t'occupes de lui chaque matin, et l'éprouves à tous les instants?
Że nawiedzasz go każdego ranka i w każdej chwili doświadczasz?
19 Jusques à quand les yeux ne me quitteront-ils pas, ne me laisseras-tu pas le temps d'avaler ma salive?
Kiedy odwrócisz się ode mnie i zostawisz mnie, abym mógł przełknąć swoją ślinę?
20 Si j'ai péché, qu'ai-je pu te faire, observateur des hommes? Pourquoi me fais-tu le but de tes coups, tellement que je suis à moi-même un fardeau?
Zgrzeszyłem, cóż mam czynić, stróżu człowieka? Czemu mnie wziąłeś za cel, abym był sam dla siebie ciężarem?
21 Et que ne pardonnes-tu ma faute, et ne passes-tu mon péché? car bientôt je dormirai dans la poudre, et tu me chercheras, et je ne serai plus.
Czemu nie przebaczysz mojego przestępstwa i nie zmażesz mojej nieprawości? Teraz bowiem położę się w prochu i [gdy] rano będziesz mnie szukał, nie będzie mnie.
