Job 41
1 Prendras-tu le crocodile à l’hameçon? Saisiras-tu sa langue avec une corde?
Wyciągnieszże wędą wieloryba? albo sznurem utopionym w języku jego?
2 Mettras-tu un jonc dans ses narines? Lui perceras-tu la mâchoire avec un crochet?
Izali zawleczesz kolce przez nozdrza jego? albo hakiem przekoleszli czeluść jego?
3 Te pressera-t-il de supplication? Te parlera-t-il d’une voix douce?
Izalić się będzie wiele modlił, albo z tobą łagodnie mówić będzie?
4 Fera-t-il une alliance avec toi, Pour devenir à toujours ton esclave?
Izali uczyni przymierze z tobą, a przyjmiesz go za sługę wiecznego?
5 Joueras-tu avec lui comme avec un oiseau? L’attacheras-tu pour amuser tes jeunes filles?
Izali z nim będziesz igrał jako z ptaszkiem, a uwiążesz go dziatkom twoim?
6 Les pêcheurs en trafiquent-ils? Le partagent-ils entre les marchands?
Sprawiże sobie nad nim towarzystwo ucztę, a podzielą go między kupców?
7 Couvriras-tu sa peau de dards, Et sa tête de harpons?
Izali zawadzisz hakami za skórę jego, a widelcami rybackiemi za głowę jego?
8 Dresse ta main contre lui, Et tu ne t’aviseras plus de l’attaquer.
Połóż tylko nań rękę twą, ślubujęć, że nie wspomnisz więcej na bitwę.
9 Voici, on est trompé dans son attente; A son seul aspect n’est-on pas terrassé?
Oto nadzieja ułowienia jego omylna jest; izali i wejrzawszy nań człowiek nie upada?
10 Nul n’est assez hardi pour l’exciter; Qui donc me résisterait en face?
Niemasz tak śmiałego, coby go obudził; owszem któż się stawi przed twarzą moją?
11 De qui suis-je le débiteur? Je le paierai. Sous le ciel tout m’appartient.
Któż mi co dał, abym mu oddał? cokolwiek jest pod wszystkiem niebem, moje jest.
12 Je veux encore parler de ses membres, Et de sa force, et de la beauté de sa structure.
Nie zamilczę członków jego, ani silnej mocy jego, a grzecznego kształtu jego.
13 Qui soulèvera son vêtement? Qui pénétrera entre ses mâchoires?
Któż odkryje wierzch odzienia jego? z dwoistemi wędzidłami swemi któż przystąpi do niego?
14 Qui ouvrira les portes de sa gueule? Autour de ses dents habite la terreur.
Wrota gęby jego któż otworzy? bo strach około zębów jego.
15 Ses magnifiques et puissants boucliers Sont unis ensemble comme par un sceau;
Łuski jego mocne jako tarcze, bardzo ściśle spojone.
16 Ils se serrent l’un contre l’autre, Et l’air ne passerait pas entre eux;
Jedna z drugą tak spojona, że wiatr nie wchodzi między nie.
17 Ce sont des frères qui s’embrassent, Se saisissent, demeurent inséparables.
Jedna do drugiej przylgnęła, ujęły się, a nie dzielą się.
18 Ses éternuements font briller la lumière; Ses yeux sont comme les paupières de l’aurore.
Kichanie jego czyni blask, a oczy jego są jako powieki zorzy.
19 Des flammes jaillissent de sa bouche, Des étincelles de feu s’en échappent.
Z ust jego lampy wychodzą, a iskry ogniste wyrywają się.
20 Une fumée sort de ses narines, Comme d’un vase qui bout, d’une chaudière ardente.
Z nozdrzy jego wychodzi dym, jako z garnca wrzącego, albo kotła.
21 Son souffle allume les charbons, Sa gueule lance la flamme.
Dech jego węgle rozpala, a płomień z ust jego wychodzi.
22 La force a son cou pour demeure, Et l’effroi bondit au-devant de lui.
W szyi jego przemieszkuje moc, a boleść przed nim ucieka.
23 Ses parties charnues tiennent ensemble, Fondues sur lui, inébranlables.
Sztuki ciała jego spoiły się, całowite są w nim, że się nie porusza.
24 Son cœur est dur comme la pierre, Dur comme la meule inférieure.
Serce jego twarde jako kamień, tak twarde, jako sztuka spodniego kamienia młyńskiego.
25 Quand il se lève, les plus vaillants ont peur, Et l’épouvante les fait fuir.
Gdy się podnosi, drżą mocarze, a od strachu oczyszczają się.
26 C’est en vain qu’on l’attaque avec l’épée; La lance, le javelot, la cuirasse, ne servent à rien.
Miecz, który go sięga, nie ostoi się, ani drzewce, ani strzała, ani pancerz.
27 Il regarde le fer comme de la paille, L’airain comme du bois pourri.
Żelazo poczyta sobie za plewę, a miedź za drzewo zbótwiałe.
28 La flèche ne le met pas en fuite, Les pierres de la fronde sont pour lui du chaume.
Nie upłoszy go strzała, a jako źdźbło są u niego kamienie z procy.
29 Il ne voit dans la massue qu’un brin de paille, Il rit au sifflement des dards.
Strzelbę sobie poczyta jako słomę, a pośmiewa się z szermowania włócznią.
30 Sous son ventre sont des pointes aiguës: On dirait une herse qu’il étend sur le limon.
Pod nim są ostre skorupy; ściele sobie na rzeczach ostrych jako na błocie.
31 Il fait bouillir le fond de la mer comme une chaudière, Il l’agite comme un vase rempli de parfums.
Czyni, że wre głębokość jako garniec, a że się mąci morze jako w moździerzu.
32 Il laisse après lui un sentier lumineux; L’abîme prend la chevelure d’un vieillard.
Za sobą jasną ścieszkę czyni, tak, że się zdaje, iż przepaść ma siwiznę.
33 Sur la terre nul n’est son maître; Il a été créé pour ne rien craindre.
Niemasz na ziemi równego mu, który tak stworzony jest, że się niczego nie boi.
34 Il regarde avec dédain tout ce qui est élevé, Il est le roi des plus fiers animaux.
Wszelką rzecz wysoką lekce waży; on jest królem nad wszystkiemi srogiemi zwierzętami.
