Job 39
1 Sais-tu quand les chèvres sauvages font leurs petits? Observes-tu les biches quand elles mettent bas?
Dağ keçilərinin nə vaxt doğduğunu bilirsənmi? Maralların balalamasının vaxtını sən gözləyirsənmi?
2 Comptes-tu les mois pendant lesquels elles portent, Et connais-tu l’époque où elles enfantent?
Onlar boğaz olanda ayını-gününü sən sayırsanmı? Nə vaxt doğacaqlarını bilirsənmi?
3 Elles se courbent, laissent échapper leur progéniture, Et sont délivrées de leurs douleurs.
Diz çöküb balalarını doğar, Ağrılardan qurtarar.
4 Leurs petits prennent de la vigueur et grandissent en plein air, Ils s’éloignent et ne reviennent plus auprès d’elles.
Balaları çöldə böyüyüb güc alar, Gedər, geri qayıtmaz.
5 Qui met en liberté l’âne sauvage, Et l’affranchit de tout lien?
Kim vəhşi eşşəyi azad buraxdı? Kim onun iplərini açdı?
6 J’ai fait du désert son habitation, De la terre salée sa demeure.
Ona çölləri məskən verdim, Şoran düzləri ona yurd etdim.
7 Il se rit du tumulte des villes, Il n’entend pas les cris d’un maître.
O, şəhərdəki izdihama gülər, Sahibinin hay-küyünü eşitməz.
8 Il parcourt les montagnes pour trouver sa pâture, Il est à la recherche de tout ce qui est vert.
Təpələri dolaşıb otlar, Yaşıllığı axtarar.
9 Le buffle veut-il être à ton service? Passe-t-il la nuit vers ta crèche?
Çöl öküzü sənə xidmət etmək istəyərmi? Gecəni sənin axurunda keçirərmi?
10 L’attaches-tu par une corde pour qu’il trace un sillon? Va-t-il après toi briser les mottes des vallées?
Kotan sürsün deyə onu boyunduruğa sala bilərsənmi? Ardınca dərələrdə şırım aça bilərmi?
11 Te reposes-tu sur lui, parce que sa force est grande? Lui abandonnes-tu le soin de tes travaux?
Onun hədsiz gücünə bel bağlaya bilərsənmi? Ona ağır iş gördürə bilərsənmi?
12 Te fies-tu à lui pour la rentrée de ta récolte? Est-ce lui qui doit l’amasser dans ton aire?
Çöl öküzünə etibar edə bilərsən ki, Əkininin məhsulunu daşısın, Onu xırmanına yığsın?
13 L’aile de l’autruche se déploie joyeuse; On dirait l’aile, le plumage de la cigogne.
Dəvəquşu qanadını sevinclə çırpar, Amma onun qanadı nə leyləyin qanadları ilə, Nə də ki pərləri ilə müqayisə olunur.
14 Mais l’autruche abandonne ses œufs à la terre, Et les fait chauffer sur la poussière;
Yerdə yumurtalayır, Onları toz-torpaq üstündə qızdırır.
15 Elle oublie que le pied peut les écraser, Qu’une bête des champs peut les fouler.
Yadından çıxarır ki, yumurtalar ayaq altında sınır, Çöl heyvanlarının ayağı altında qalır.
16 Elle est dure envers ses petits comme s’ils n’étaient point à elle; Elle ne s’inquiète pas de l’inutilité de son enfantement.
Balaları ilə elə sərt rəftar edir ki, Elə bil özününkü deyil, Çəkdiyi zəhmətin boşa getməsindən narahat olmaz.
17 Car Dieu lui a refusé la sagesse, Il ne lui a pas donné l’intelligence en partage.
Çünki Allah ona müdriklik verməyib, Ona dərrakə bəxş etməyib.
18 Quand elle se lève et prend sa course, Elle se rit du cheval et de son cavalier.
Qaçmaq üçün yenə qanad açanda Ata və atlıya gülər.
19 Est-ce toi qui donnes la vigueur au cheval, Et qui revêts son cou d’une crinière flottante?
Ata güc verən sənsənmi? Boynuna yalı qoyan sənsənmi?
20 Le fais-tu bondir comme la sauterelle? Son fier hennissement répand la terreur.
Onu çəyirtkə kimi tullandıran sənsənmi? Onun təmtəraqlı kişnəməsi xof salır.
21 Il creuse le sol et se réjouit de sa force, Il s’élance au-devant des armes;
Dərələrə ayağını bərk vurur, Öz qüvvəsi ilə sevinib-coşur, Silahlıların qabağına çıxır.
22 Il se rit de la crainte, il n’a pas peur, Il ne recule pas en face de l’épée.
Qorxuya gülər, heç bir şeydən çəkinməz, Qılınc qarşısında ayağını geri çəkməz.
23 Sur lui retentit le carquois, Brillent la lance et le javelot.
Onun üstündə oxdan cingildəyir, Parlaq nizə və mizraq şimşək tək keçir.
24 Bouillonnant d’ardeur, il dévore la terre, Il ne peut se contenir au bruit de la trompette.
Coşanda qəzəblənib yeri-yurdu qapır, Şeypur çalınan kimi yerindən dik atılır.
25 Quand la trompette sonne, il dit: En avant! Et de loin il flaire la bataille, La voix tonnante des chefs et les cris de guerre.
Şeypur çalınanda “hiaaa!” deyib kişnəyir, Döyüş qoxusunu, sərkərdələrin gurlayan səsini, Döyüşün nərəsini uzaqdan hiss edir.
26 Est-ce par ton intelligence que l’épervier prend son vol, Et qu’il étend ses ailes vers le midi?
Məgər qırğı sənin dərrakənləmi uçur, Cənuba tərəf qanad açır?
27 Est-ce par ton ordre que l’aigle s’élève, Et qu’il place son nid sur les hauteurs?
Məgər qartal sənin əmrinləmi göyə qalxır, Uca yerlərdə özünə yuva qurur?
28 C’est dans les rochers qu’il habite, qu’il a sa demeure, Sur la cime des rochers, sur le sommet des monts.
Sıldırım qayalarda yaşayır, Şiş uclu qayalarda məskən salır.
29 De là il épie sa proie, Il plonge au loin les regards.
Oradan şikarını axtarır, Gözləri onları uzaqdan görür.
30 Ses petits boivent le sang; Et là où sont des cadavres, l’aigle se trouve.
Onun balaları qanla qidalanır, Harada leş olsa, o da oradadır».
