Job 20

1 Tsophar de Naama prit la parole et dit:

Daarop nam Sofar van Naäma het woord en sprak:

2 Mes pensées me forcent à répondre, Et mon agitation ne peut se contenir.

Mijn inzicht dwingt mij tot antwoord, Omdat het in mij stormt,

3 J’ai entendu des reproches qui m’outragent; Le souffle de mon intelligence donnera la réplique.

Nu ik een grievend verwijt moet horen, En domme bluf mij antwoord geeft.

4 Ne sais-tu pas que, de tout temps, Depuis que l’homme a été placé sur la terre,

Weet ge dan niet, dat van de vroegste tijd af, Sinds de mens op de aarde werd geplaatst,

5 Le triomphe des méchants a été court, Et la joie de l’impie momentanée?

Het gejuich van den boze slechts korte tijd duurt, De vreugde van den goddeloze een ogenblik?

6 Quand il s’élèverait jusqu’aux cieux, Et que sa tête toucherait aux nues,

Al verheft zijn gestalte zich hemelhoog, En reikt zijn hoofd tot de wolken:

7 Il périra pour toujours comme son ordure, Et ceux qui le voyaient diront: Où est-il?

Als zijn eigen drek verdwijnt hij voor immer, Die hem zagen, roepen: Waar is hij?

8 Il s’envolera comme un songe, et on ne le trouvera plus; Il disparaîtra comme une vision nocturne;

Spoorloos vervluchtigt hij als een droom, Wordt weggevaagd als een nachtgezicht;

9 L’œil qui le regardait ne le regardera plus, Le lieu qu’il habitait ne l’apercevra plus.

Het oog, dat hem zag, bespeurt hem niet langer, De plaats, waar hij woonde, aanschouwt hem niet meer.

10 Ses fils seront assaillis par les pauvres, Et ses mains restitueront ce qu’il a pris par violence.

Zijn zonen bedelen bij armen, Zijn kinderen geven zijn rijkdom af;

11 La vigueur de la jeunesse, qui remplissait ses membres, Aura sa couche avec lui dans la poussière.

En al is zijn gebeente vol jeugdige kracht, Het legt zich neer bij hem in het graf.

12 Le mal était doux à sa bouche, Il le cachait sous sa langue,

Hoe zoet het slechte in zijn mond mag smaken, Hoe hij het onder zijn tong ook verbergt,

13 Il le savourait sans l’abandonner, Il le retenait au milieu de son palais;

Hoe hij het smekt en niet doorslikt, En het tegen zijn gehemelte houdt:

14 Mais sa nourriture se transformera dans ses entrailles, Elle deviendra dans son corps un venin d’aspic.

Toch verschaalt zijn spijs in zijn ingewanden, Wordt in zijn binnenste adderengif;

15 Il a englouti des richesses, il les vomira; Dieu les chassera de son ventre.

Hij slokt schatten in, maar braakt ze uit, God drijft ze weer uit zijn buik.

16 Il a sucé du venin d’aspic, La langue de la vipère le tuera.

Adderengif moet hij drinken, Een slangentong zal hem doden;

17 Il ne reposera plus ses regards sur les ruisseaux, Sur les torrents, sur les fleuves de miel et de lait.

Hij zal geen beken van olie genieten, Geen stromen van honing en boter.

18 Il rendra ce qu’il a gagné, et n’en profitera plus; Il restituera tout ce qu’il a pris, et n’en jouira plus.

Zijn winst geeft hij terug, en slokt ze niet door, Verheugt zich niet in de vrucht van zijn handel;

19 Car il a opprimé, délaissé les pauvres, Il a ruiné des maisons et ne les a pas rétablies.

Want hij heeft de armen verdrukt en verlaten, Hun huis geroofd, niet gebouwd.

20 Son avidité n’a point connu de bornes; Mais il ne sauvera pas ce qu’il avait de plus cher.

Omdat hij voor zijn buik geen verzadiging vond, Niets aan zijn eetlust ontsnapte,

21 Rien n’échappait à sa voracité; Mais son bien-être ne durera pas.

En niets aan zijn vraatzucht ontging: Daarom houdt zijn voorspoed geen stand!

22 Au milieu de l’abondance il sera dans la détresse; La main de tous les misérables se lèvera sur lui.

Op het toppunt van zijn geluk wordt het hem bang, Wordt hij door al de slagen van rampspoed getroffen;

23 Et voici, pour lui remplir le ventre, Dieu enverra sur lui le feu de sa colère, Et le rassasiera par une pluie de traits.

Terwijl hij zijn buik vult, laat God zijn ziedende toorn op hem los, Laat schichten regenen op zijn ingewanden.

24 S’il échappe aux armes de fer, L’arc d’airain le transpercera.

Als hij vlucht voor de ijzeren wapenrusting, Doorboort hem de koperen boog,

25 Il arrache de son corps le trait, Qui étincelle au sortir de ses entrailles, Et il est en proie aux terreurs de la mort.

Puilt de schicht uit zijn rug, De bliksemende pijl uit zijn gal. Dan overvalt hem de doodschrik,

26 Toutes les calamités sont réservées à ses trésors; Il sera consumé par un feu que n’allumera point l’homme, Et ce qui restera dans sa tente en deviendra la pâture.

De diepste duisternis houdt hem omvangen; Een vuur verslindt hem, dat niet is ontstoken, Vreet weg wat nog leeft in zijn tent.

27 Les cieux dévoileront son iniquité, Et la terre s’élèvera contre lui.

De hemelen openbaren zijn schuld, En de aarde staat tegen hem op;

28 Les revenus de sa maison seront emportés, Ils disparaîtront au jour de la colère de Dieu.

Een stortvloed spoelt zijn woning weg, Een vloedgolf op de dag van zijn toorn!

29 Telle est la part que Dieu réserve au méchant, Tel est l’héritage que Dieu lui destine.

Dit is het lot van den boze, door God hem bedeeld, Het erfdeel, dat de Godheid hem toewijst!