Job 14

1 L’homme né de la femme! Sa vie est courte, sans cesse agitée.

Qadından doğulan insanın ömrü azdır, Həyatı sıxıntı ilə doludur.

2 Il naît, il est coupé comme une fleur; Il fuit et disparaît comme une ombre.

Çiçək kimi açar, solar, Kölgə kimi keçib-gedər.

3 Et c’est sur lui que tu as l’œil ouvert! Et tu me fais aller en justice avec toi!

Gözlərini beləsinəmi dikirsən? Mühakimə etmək üçünmü məni hüzuruna gətirirsən?

4 Comment d’un être souillé sortira-t-il un homme pur? Il n’en peut sortir aucun.

Kim çirkab içindən təmiz bir şey tapar? Heç kim!

5 Si ses jours sont fixés, si tu as compté ses mois, Si tu en as marqué le terme qu’il ne saurait franchir,

İnsana ömür günləri müəyyən edilib, Aylarının sayını Sən bilirsən, Ömrü üçün müəyyən hədd qoymusan, Bu həddi keçən yoxdur.

6 Détourne de lui les regards, et donne-lui du relâche, Pour qu’il ait au moins la joie du mercenaire à la fin de sa journée.

Sən ondan gücünü çək, İş gününü bitirən zəhmətkeş kimi Bir az dincəlsin.

7 Un arbre a de l’espérance: Quand on le coupe, il repousse, Il produit encore des rejetons;

Bir ağac üçün ümid var, Kəsilsə belə, yenə pöhrəsini verər, Şaxələri əskilməz.

8 Quand sa racine a vieilli dans la terre, Quand son tronc meurt dans la poussière,

Kökü yerdə qocalsa da, Kötüyü torpaqda məhv olsa da,

9 Il reverdit à l’approche de l’eau, Il pousse des branches comme une jeune plante.

Suyun iyini duyanda çiçəklənər, Cavan ağac kimi şaxələnər.

10 Mais l’homme meurt, et il perd sa force; L’homme expire, et où est-il?

Amma insan ölər, dəfn olunar, Son nəfəsini verər, yox olar.

11 Les eaux des lacs s’évanouissent, Les fleuves tarissent et se dessèchent;

Dəniz suları çəkilib getdiyi kimi, Çaylar azalıb quruduğu kimi

12 Ainsi l’homme se couche et ne se relèvera plus, Il ne se réveillera pas tant que les cieux subsisteront, Il ne sortira pas de son sommeil.

İnsan da yatar, bir daha qalxmaz, Göylər yox olanadək oyadılmaz, Yuxularından ayılmaz.

13 Oh! Si tu voulais me cacher dans le séjour des morts, M’y tenir à couvert jusqu’à ce que ta colère fût passée, Et me fixer un terme auquel tu te souviendras de moi! (Sheol h7585)

Kaş ki məni ölülər diyarında gizlədəydin, Qəzəbin keçənədək saxlayaydın, Mənə möhlət verəydin, Sonra məni yada salaydın. (Sheol h7585)

14 Si l’homme une fois mort pouvait revivre, J’aurais de l’espoir tout le temps de mes souffrances, Jusqu’à ce que mon état vînt à changer.

İnsan ölsə, dirilərmi? Növbəm çatanacan Bu əzabdan qurtulmaq üçün hər gün gözləyəcəyəm.

15 Tu appellerais alors, et je te répondrais, Tu languirais après l’ouvrage de tes mains.

Sən çağıranda cavab verəcəyəm, Əllərinin bu işinin həsrətini çəkəcəksən.

16 Mais aujourd’hui tu comptes mes pas, Tu as l’œil sur mes péchés;

O zaman addımlarımı sayacaqsan, Günahımı nəzərə almayacaqsan.

17 Mes transgressions sont scellées en un faisceau, Et tu imagines des iniquités à ma charge.

Üsyankarlığım torbada möhürlənəcək, Günahımın üstünü örtəcəksən.

18 La montagne s’écroule et périt, Le rocher disparaît de sa place,

Amma dağın uçub dağılması kimi, Qayanın yerindən qopması kimi,

19 La pierre est broyée par les eaux, Et la terre emportée par leur courant; Ainsi tu détruis l’espérance de l’homme.

Su daşları yuvarladığı kimi, Sellər torpağı yuyub apardığı kimi Sən də insanın ümidini yox edirsən.

20 Tu es sans cesse à l’assaillir, et il s’en va; Tu le défigures, puis tu le renvoies.

Onu əbədi məğlub edirsən, o köçüb gedir. Görkəmini dəyişdirib yola salırsan.

21 Que ses fils soient honorés, il n’en sait rien; Qu’ils soient dans l’abaissement, il l’ignore.

Övladları şərəflənəndə də onun xəbəri olmaz, Düşkün hala düşəndə də heç nəyi başa düşməz.

22 C’est pour lui seul qu’il éprouve de la douleur en son corps, C’est pour lui seul qu’il ressent de la tristesse en son âme.

Hamı öz canının ağrısını duyur, Yalnız özü üçün yas tutur».