Job 30

1 Maintenant les plus chétifs me raillent; ils me réprimandent longuement; des gens dont j'estimais les pères moins que les chiens de mes troupeaux!

Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi nad mię w latach, których ojcówbym ja był nie chciał położyć ze psami trzody mojej.

2 A quoi m'eût servi la force de leurs mains? Toute heureuse faculté chez eux avait péri.

Acz na cóżby mi się była siła rąk ich przydała? bo przy nich starość ich zginęła.

3 Race stérile, indigente, affamée, à peine échappée du désert ou de la prison, aux prises avec la misère,

Albowiem dla niedostatku i głodu samotni byli, i uciekali na niepłodne, ciemne, osobne, i puste miejsce;

4 Qui se formait en cercle autour du crieur d'aliments, des pauvres aliments dont elle se repaît; honteuse, avilie dénuée de tout ce qui est bon, rongeant des racines d'arbres tant sa faim était grande.

Którzy sobie rwali chwasty po chróstach, a korzonki jałowcowe były pokarmem ich.

5 Des voleurs qui faisaient irruption chez moi,

Z pośrodku ludzi wyganiano ich; wołano za nimi jako za złodziejem,

6 Et dont les demeures étaient les cavernes des rochers.

Tak, iż w łożyskach potoków mieszkać musieli, w jamach podziemnych i w skałach.

7 Ils mêleront leurs cris à des voix harmonieuses, eux qui vivent sous des vignes sauvages!

Między chróstami ryczeli, pod pokrzywy zgromadzali się.

8 Fils d'insensés, d'êtres dégradés; noms et honneurs éteints sur la terre.

Synowie ludzi wzgardzonych, i synowie ludzi bezecnych, podlejsi byli nad proch ziemi.

9 Je suis maintenant pour eux comme une cithare, je suis le sujet de leur vain bruit.

Alem teraz pieśnią ich, i stałem się im przypowieścią.

10 Je suis pour eux un objet d'horreur; ils se tiennent loin de moi, et ils ne m'ont pas épargné leur salive.

Brzydzą się mną, a oddalają się odemnie, i na twarz moję plwać się nie wstydzą.

11 Car le Seigneur a ouvert son carquois pour me frapper, et ils ont rejeté le frein que leur imposait ma présence.

Bo Bóg powagę moję odjął i utrapił mię; dlatego oni wędzidło przed twarzą moją odrzucili.

12 Ils se sont insurgés contre la postérité de mes biens: ils ont étendu le pied, et ont fait passer sur moi le sentier de la perdition.

Po prawicy mojej młodzikowie powstawają, nogi moje potrącają, i torują na przeciwko mnie drogi zginienia swego.

13 Ils ont piétiné sur ma voie; ils m'ont dépouillé de ma robe, parce que le Seigneur m'a pris pour but de ses flèches.

Popsuli ścieszkę moję, i nędzy do nędzy mojej przyczynili, a nie potrzebują do tego pomocnika.

14 Dieu m'a traité comme il lui a plu; je suis souillé de plaies.

Jako przerwą szeroką napadają na mię, i na spustoszenie moje walą się.

15 Les souffrances m'accablent: mon espoir s'est envolé comme un souffle et mon salut comme une nuée.

Obróciły się przeciwko mnie strachy, jako wiatr ściągają duszę moję; bo jako obłok przemija zdrowie moje.

16 Ma vie se dissipe par toutes les parties de mon corps; mes jours sont pleins de douleurs.

A teraz we mnie rozlała się dusza moja; ogarnęły mię dni utrapienia;

17 La nuit mes os s'entre-choquent et mes nerfs se dissolvent.

Które w nocy wiercą kości moje we mnie, skąd żyły moje nie mają odpoczynku.

18 Dieu m'a saisi avec force par mon manteau; il m'a étreint comme le collier de ma tunique.

Dla wielkiej boleści zmieniła się szata moja, a jako kołnierz sukni mojej ściska mię.

19 Vous m'avez estimé non plus que de la boue, ô Seigneur! une part de moi est déjà cendre et terre.

Wrzucił mię w błoto, a jestem podobien prochowi i popiołowi.

20 Je vous ai invoqué, vous ne m'écoutez pas, et eux ils se sont tenus près de moi, et ils m'ont examiné.

Wołam do ciebie, a nie wysłuchujesz mię; stoję przed tobą, a nie patrzysz na mię.

21 Et ils sont venus à moi sans miséricorde, et vous m'avez châtié d'une main sévère.

Odmieniłeś mi się w okrutnego, a mocą ręki twej sprzeciwiasz mi się.

22 Vous m'avez livré aux douleurs et vous avez éloigné de moi le salut.

Podnosisz mię na wiatr, i wsadzasz mię nań, a zdrowemu rozsądkowi rozpłynąć się dopuszczasz.

23 Car je sais que la mort me broiera et que la terre est la demeure de tout être mortel.

Wiemci, że mię na śmierć podasz, i do domu wszystkim żyjącym naznaczonego.

24 Plût à Dieu que je me fusse dompté moi-même ou qu'à ma demande un autre l'eût fait!

Wszakże na grób nie ściągnie ręki swej, a gdy ich niszczyć będzie, wołać nie będą.

25 Moi qui ai pleuré sur tous les affligés, qui ai gémi sur tout homme dans le malheur;

Izalim nie płakał nad dniem utrapionego? izali się nie smuciła dusza moja nad ubogim?

26 Moi qui ne m'appliquais qu'au bien; c'est pour moi surtout que se lèvent des jours remplis de peines.

Gdym dobrego oczekiwał, oto przyszło złe; a gdym się spodziewał światłości, przyszła ciemność.

27 Mes entrailles bouillonnent et rien ne les calme; le temps de la pauvreté a marché plus vite que moi.

Wnętrzności moje wezwrzały, a nie uspokoiły się, i ubieżały mię dni utrapienia.

28 Quoique gémissant, j'avais marché sans frein; quand, après avoir jeté un cri, j'ai été forcé de m'arrêter au milieu du peuple.

Chodzę szczerniawszy, ale nie od słońca; powstaję i wołam w zgromadzeniu.

29 Je suis devenu frère des oisillons, compagnon des passereaux.

Stałem się bratem smoków, a towarzyszem strusiów młodych.

30 J'ai la peau et les os noircis par la fièvre.

Skóra moja poczerniała na mnie, i kości moje wypiekły się od upalenia.

31 Ma cithare a fait place aux pleurs et mes chants aux sanglots.

Obróciła się w lament harfa moja, a instrument mój w głos płaczących.