Job 30

1 Maintenant les plus chétifs me raillent; ils me réprimandent longuement; des gens dont j'estimais les pères moins que les chiens de mes troupeaux!

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

2 A quoi m'eût servi la force de leurs mains? Toute heureuse faculté chez eux avait péri.

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

3 Race stérile, indigente, affamée, à peine échappée du désert ou de la prison, aux prises avec la misère,

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

4 Qui se formait en cercle autour du crieur d'aliments, des pauvres aliments dont elle se repaît; honteuse, avilie dénuée de tout ce qui est bon, rongeant des racines d'arbres tant sa faim était grande.

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

5 Des voleurs qui faisaient irruption chez moi,

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

6 Et dont les demeures étaient les cavernes des rochers.

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

7 Ils mêleront leurs cris à des voix harmonieuses, eux qui vivent sous des vignes sauvages!

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

8 Fils d'insensés, d'êtres dégradés; noms et honneurs éteints sur la terre.

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

9 Je suis maintenant pour eux comme une cithare, je suis le sujet de leur vain bruit.

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

10 Je suis pour eux un objet d'horreur; ils se tiennent loin de moi, et ils ne m'ont pas épargné leur salive.

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

11 Car le Seigneur a ouvert son carquois pour me frapper, et ils ont rejeté le frein que leur imposait ma présence.

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

12 Ils se sont insurgés contre la postérité de mes biens: ils ont étendu le pied, et ont fait passer sur moi le sentier de la perdition.

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

13 Ils ont piétiné sur ma voie; ils m'ont dépouillé de ma robe, parce que le Seigneur m'a pris pour but de ses flèches.

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

14 Dieu m'a traité comme il lui a plu; je suis souillé de plaies.

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

15 Les souffrances m'accablent: mon espoir s'est envolé comme un souffle et mon salut comme une nuée.

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

16 Ma vie se dissipe par toutes les parties de mon corps; mes jours sont pleins de douleurs.

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

17 La nuit mes os s'entre-choquent et mes nerfs se dissolvent.

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

18 Dieu m'a saisi avec force par mon manteau; il m'a étreint comme le collier de ma tunique.

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

19 Vous m'avez estimé non plus que de la boue, ô Seigneur! une part de moi est déjà cendre et terre.

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

20 Je vous ai invoqué, vous ne m'écoutez pas, et eux ils se sont tenus près de moi, et ils m'ont examiné.

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

21 Et ils sont venus à moi sans miséricorde, et vous m'avez châtié d'une main sévère.

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

22 Vous m'avez livré aux douleurs et vous avez éloigné de moi le salut.

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

23 Car je sais que la mort me broiera et que la terre est la demeure de tout être mortel.

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

24 Plût à Dieu que je me fusse dompté moi-même ou qu'à ma demande un autre l'eût fait!

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

25 Moi qui ai pleuré sur tous les affligés, qui ai gémi sur tout homme dans le malheur;

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

26 Moi qui ne m'appliquais qu'au bien; c'est pour moi surtout que se lèvent des jours remplis de peines.

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

27 Mes entrailles bouillonnent et rien ne les calme; le temps de la pauvreté a marché plus vite que moi.

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

28 Quoique gémissant, j'avais marché sans frein; quand, après avoir jeté un cri, j'ai été forcé de m'arrêter au milieu du peuple.

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

29 Je suis devenu frère des oisillons, compagnon des passereaux.

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

30 J'ai la peau et les os noircis par la fièvre.

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

31 Ma cithare a fait place aux pleurs et mes chants aux sanglots.

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.