Job 3

1 Après cela Job ouvrit la bouche

Potem Hiob otworzył swoje usta i przeklinał swój dzień.

2 et il maudit son premier jour, disant:

Hiob odezwał się i zawołał:

3 Périsse le jour où je suis né et cette nuit où ils dirent: Un homme est conçu.

Niech zginie dzień, w którym się urodziłem, i noc, [w którą] powiedziano: Poczęty mężczyzna.

4 Que cette nuit reste obscure; que d'en haut jamais le Seigneur ne la rappelle; que jamais lueur ne vienne l'éclairer.

Niech ten dzień stanie się ciemnością, niech o niego nie troszczy się Bóg z wysokości i nie oświetla go światłość.

5 Que les ténèbres et les ombres de la mort s'en emparent: qu'un sombre tourbillon l'enveloppe; maudits soient ce jour

Niech go pokryje ciemność i cień śmierci, niech go ogarnie obłok i przerazi mrok dnia.

6 Et cette nuit; que l'obscurité la prenne; qu'elle ne compte pas dans les temps de l'année, et que dans les mois elle ne soit pas comprise.

Niech tą nocą zawładnie ciemność, niech nie będzie liczona wśród dni roku [i] nie wejdzie w liczbę miesięcy.

7 Mais qu'elle ne soit que douleur; qu'on n'y voie jamais joie ni fête.

Niech ta noc będzie samotna, niech nie będzie w niej radosnego śpiewu.

8 Qu'elle soit maudite de Celui qui fait de ce jour un jour maudit et qui peut maîtriser le grand monstre marin.

Niech przeklną ją ci, którzy przeklinają dzień, którzy są gotowi podnieść swój lament.

9 Que les étoiles de cette nuit soient éclipsées; qu'elle ne cesse point; que la lumière ne lui revienne jamais; qu'elle ne voie plus lever l'astre qui annonce l'aurore.

Niech gwiazdy zaćmią się [o] zmierzchu, niech nie doczeka się światła ani nie zobaczy zorzy porannej;

10 Car cette nuit n'a point clos des portes du ventre de ma mère: elle n'a point détourné de mes yeux la douleur.

Bo nie zamknęła drzwi łona mej [matki] i nie ukryła smutku przed moimi oczami.

11 Pourquoi ne suis-je pas mort dans les entrailles qui m'ont enfanté? Pourquoi ne suis-je pas mort, aussitôt que j'en suis sorti?

Czemu nie umarłem w łonie? [Czemu] nie zginąłem, kiedy wyszedłem z łona?

12 Pourquoi des genoux m'ont-ils recueilli? Pourquoi ai-je sucé des mamelles?

Czemu przyjęły mnie kolana? Czemu [przyjęły mnie] piersi, abym mógł [je] ssać?

13 Car, couché, je serais maintenant tranquille; endormi, je me reposerais,

Teraz bowiem leżałbym i trwał w spokoju, spałbym i odpoczywał;

14 Avec les rois arbitres de la terre, qui s'enorgueillissaient de leurs épées;

Z królami i z doradcami ziemi, którzy sobie budowali opustoszałe miejsca;

15 Ou avec les grands qui possédaient beaucoup d'or et comblaient d'argent leurs demeures;

Albo z książętami, którzy mieli złoto i napełnili swe domy srebrem;

16 Ou comme un fœtus avorté; ou comme les enfants nouveau-nés qui n'ont point vu la lumière.

Albo [czemu] nie stałem się jak ukryty, martwy płód, jak niemowlęta, [które] nie widziały światła?

17 Dans ce lieu-là les impies ont consumé le feu de leur fureur; et ceux dont le corps a été brisé de fatigue ont trouvé le repos.

Tam bezbożni przestają straszyć, tam pozbawieni siły odpoczywają.

18 Et, avec eux, la foule qui n'a jamais entendu la voix du collecteur.

Tam więźniowie razem wypoczywają i nie słyszą głosu ciemięzcy.

19 Et le petit et le grand; et le serviteur qui a redouté son maître.

Mały i wielki [są] tam sobie równi i niewolnik jest wolny od swego pana.

20 Pourquoi le jour a-t-il été donné à ceux qui sont dans l'amertume; et la vie, aux âmes pleines de douleurs?

Czemu nędznemu dane jest światło, a życie [tym], którzy są rozgoryczeni na duszy;

21 Ceux-là désirent la mort et ne l'obtiennent pas, semblables à l'homme qui creuse en vain cherchant un trésor,

Którzy z tęsknotą wypatrują śmierci, a [ta] nie przychodzi, choć jej szukają pilniej niż ukrytych skarbów;

22 Et que la joie transporte s'il vient à le trouver.

Którzy wielce się radują i cieszą, kiedy grób znajdują?

23 La mort est le repos de l'homme, car Dieu l'a éprouvé à son gré.

[Czemu dane jest światło] człowiekowi, którego droga jest ukryta i którego Bóg osaczył?

24 Les gémissements me sont venus avant ma nourriture, et je pleure saisi de crainte.

Kiedy bowiem mam jeść, przychodzi moje wzdychanie, a moje jęki rozchodzą się jak woda;

25 Car ce que j'avais redouté m'a atteint; ce que j'avais pressenti s'est réalisé.

Bo to, czego się bałem, spotkało mnie, a to, czego się obawiałem, spadło na mnie.

26 Je n'ai point vécu en paix; je n'ai eu ni calme ni repos, et la colère m'est venue.

Nie byłem bezpieczny, nie miałem spokoju ani odpoczynku, a jednak nadeszła trwoga.