Job 7
1 L’homme n’a-t-il pas une vie de labeur sur la terre? Et ses jours ne sont-ils pas comme les jours d’un mercenaire?
Czy człowiekowi nie jest wyznaczony czas na ziemi? Czy jego dni [nie są] jak dni najemnika?
2 Comme l’esclave soupire après l’ombre, et comme le mercenaire attend son salaire,
Jak sługa pragnie cienia, jak najemnik oczekuje [zapłaty] za swoją pracę;
3 Ainsi j’ai eu pour partage des mois de déception, et des nuits de misère me sont assignées.
Tak moim udziałem są miesiące próżne, a przeznaczono mi noce bolesne.
4 Si je me couche, alors je dis: Quand me lèverai-je et quand l’obscurité prendra-t-elle fin? et je suis excédé d’agitations jusqu’au point du jour.
Gdy się kładę, mówię: Kiedy minie noc, abym mógł wstać? I jestem pełny niepokoju aż do świtu.
5 Ma chair est couverte de vers et de croûtes de terre, ma peau se retire et suppure.
Moje ciało pokryte jest robactwem i strupami w prochu, moja skóra pęka i ropieje.
6 Mes jours s’en vont plus vite qu’une navette, et finissent sans espérance.
Moje dni biegną szybciej niż czółenko tkackie i przemijają bez nadziei.
7 Souviens-toi que ma vie n’est qu’un souffle: mon œil ne reverra pas le bien;
Pamiętaj, że moje życie [jest] wiatrem, moje oko już nie zobaczy dobra.
8 L’œil qui me regarde ne me reverra plus; tes yeux sont sur moi, et je ne suis plus.
Oko, które mnie widziało, już mnie nie zobaczy. Twoje oczy [są zwrócone] na mnie, a mnie [już] nie ma.
[Jak] obłok się rozchodzi i przemija, tak ten, kto zstępuje do grobu, nie wraca. (Sheol h7585)
10 Il ne revient plus dans sa maison, et son lieu ne le reconnaît plus.
Nie wróci już do swego domu ani nie pozna go już jego miejsce.
11 Aussi je ne retiendrai pas ma bouche; je parlerai dans la détresse de mon esprit, je discourrai dans l’amertume de mon âme.
Dlatego nie mogę powstrzymać swoich ust, będę mówił w utrapieniu swego ducha, będę narzekał w goryczy swojej duszy.
12 Suis-je une mer, suis-je un monstre marin, que tu établisses des gardes autour de moi?
Czy jestem morzem albo wielorybem, że postawiłeś przy mnie straż?
13 Quand je dis: Mon lit me consolera, ma couche allégera ma détresse,
Gdy mówię: Pocieszy mnie moje łóżko i moje posłanie ulży mojemu narzekaniu;
14 Alors tu m’effraies par des songes, tu me terrifies par des visions,
Wtedy straszysz mnie snami i przerażasz mnie widzeniami;
15 Et mon âme choisit la suffocation, – plutôt la mort que mes os:
Tak że moja dusza wybrałaby sobie uduszenie, raczej śmierć niż życie.
16 J’en suis dégoûté; je ne vivrai pas à toujours. Laisse-moi, car mes jours sont vanité.
Uprzykrzyło mi się [życie], nie chcę żyć wiecznie. Zostaw mnie, bo moje dni są marnością.
17 Qu’est-ce que l’homme que tu fasses grand cas de lui, et que ton cœur s’occupe de lui,
Czym [jest] człowiek, że go tak wywyższasz i że zwracasz ku niemu swoje serce?
18 Et que tu le visites chaque matin, que tu l’éprouves à tout moment?
Że nawiedzasz go każdego ranka i w każdej chwili doświadczasz?
19 Pourquoi ne détournes-tu pas les yeux de moi, et ne me laisses-tu pas tranquille jusqu’à ce que j’aie avalé ma salive?
Kiedy odwrócisz się ode mnie i zostawisz mnie, abym mógł przełknąć swoją ślinę?
20 J’ai péché; – que t’ai-je fait? Toi qui observes l’homme, pourquoi m’as-tu placé pour être l’objet de tes coups, de sorte que je suis un fardeau à moi-même?
Zgrzeszyłem, cóż mam czynić, stróżu człowieka? Czemu mnie wziąłeś za cel, abym był sam dla siebie ciężarem?
21 Et pourquoi ne pardonnes-tu pas ma transgression, et ne fais-tu point passer mon iniquité? Car maintenant je me coucherai dans la poussière, et tu me chercheras, et je ne serai plus.
Czemu nie przebaczysz mojego przestępstwa i nie zmażesz mojej nieprawości? Teraz bowiem położę się w prochu i [gdy] rano będziesz mnie szukał, nie będzie mnie.
