Job 4

1 Et Éliphaz, le Thémanite, répondit et dit:

Wtedy Elifaz z Temanu odpowiedział:

2 Si nous essayons de t’adresser une parole, en seras-tu irrité? Mais qui pourrait se retenir de parler?

Jeśli będziemy rozmawiać z tobą, nie będzie ci przykro? Ale któż może się od mówienia powstrzymać?

3 Voici, tu en as enseigné beaucoup, et tu as fortifié les mains languissantes;

Oto nauczałeś wielu i ręce słabe umocniłeś.

4 Tes paroles ont tenu droit celui qui chancelait, et tu as affermi les genoux qui ployaient;

Twoje słowa podnosiły upadającego, a omdlałe kolana wzmacniałeś.

5 Mais maintenant [le malheur] est venu sur toi, et tu es irrité; il t’atteint, et tu es troublé.

A teraz, gdy [to] przyszło na ciebie, opadasz z sił, dotknęło cię i się trwożysz.

6 Ta crainte [de Dieu] n’est-elle pas ta confiance, et l’intégrité de tes voies, ton espérance?

Czy twoja bojaźń nie była twoją ufnością, a prawość twoich dróg – twoją nadzieją?

7 Souviens-toi, je te prie, qui a péri étant innocent? et où les hommes droits ont-ils été détruits?

Przypomnij sobie, proszę, czy kiedykolwiek zginął ktoś niewinny? Albo gdzie sprawiedliwych wytępiono?

8 Selon ce que j’ai vu, ceux qui labourent l’iniquité et qui sèment la misère, la moissonnent.

Według tego, co zauważyłem, ci, którzy orzą zło i sieją niegodziwość, zbierają je.

9 Ils périssent par le souffle de Dieu, et sont consumés par le souffle de ses narines.

Od tchnienia Boga giną i od powiewu jego gniewu niszczeją.

10 Le rugissement du lion et la voix du [lion] rugissant [sont étouffés], et les dents des jeunes lions sont brisées;

Ryk lwa, głos dzikiego lwa i zęby lwiątek są złamane.

11 Le fort lion périt faute de proie, et les petits de la lionne sont dispersés.

Lew ginie z braku łupu i młode lwicy rozpraszają się.

12 Une parole vint à moi secrètement, et mon oreille en saisit la susurration,

Oto potajemnie doszło do mnie słowo i moje ucho usłyszało szept.

13 Au milieu des pensées que font naître les visions de la nuit, quand un sommeil profond tombe sur les hommes;

W rozmyślaniu o nocnych widzeniach, gdy twardy sen spada na ludzi;

14 La frayeur vint sur moi, et le frisson, et elle fit trembler la multitude de mes os;

Ogarnęły mnie strach i drżenie, od których wszystkie moje kości zadrżały.

15 Et un esprit passa devant moi: les cheveux de ma chair se dressèrent.

Wtedy duch przeszedł przed moją twarzą, zjeżyły się włosy na moim ciele.

16 Il se tint là; je ne reconnus pas son apparence: une forme était devant mes yeux. J’entendis un léger murmure et une voix:

Stanął, lecz nie rozpoznałem jego wyglądu, [tylko jakiś] kształt [był] przed moimi oczami; nastała cisza, a potem usłyszałem głos [mówiący]:

17 Un mortel sera-t-il plus juste que Dieu, l’homme sera-t-il plus pur que celui qui l’a fait?

Czy śmiertelny człowiek może być sprawiedliwszy niż Bóg? Czy człowiek [może być] czystszy niż jego Stwórca?

18 Voici, il ne se fie pas à ses serviteurs, et ses anges il les charge de folie;

Oto swoim sługom nie ufa i w swoich aniołach dostrzega braki;

19 Combien plus à ceux qui habitent dans des maisons d’argile dont le fondement est dans la poussière, qui sont écrasés comme la teigne!

O ileż bardziej w tych, którzy mieszkają w domach glinianych, których podstawa jest w prochu – łatwiej [ich] zgnieść niż mola.

20 Du matin au soir, ils sont frappés; ils périssent pour toujours sans qu’on y fasse attention.

Od poranka aż do wieczora są gładzeni; giną na wieki, a nikt [tego] nie zauważa.

21 Leurs cordes ne leur sont-elles pas arrachées? Ils meurent, et sans sagesse.

Czy ich wspaniałość nie przemija wraz z nimi? Umierają, ale nie w mądrości.