Job 30

1 Et maintenant, ceux qui sont plus jeunes que moi se moquent de moi, ceux dont j’aurais dédaigné de mettre les pères avec les chiens de mon troupeau.

Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi ode mnie, ci, których ojców nie uznałbym za godnych, by postawić ich z psami swojej trzody.

2 Même à quoi m’aurait servi la force de leurs mains? La vigueur a péri pour eux.

Na cóż by mi się przydała siła ich rąk, u których zginęła starość?

3 Desséchés par la disette et la faim, ils s’enfuient dans les lieux arides, dès longtemps désolés et déserts;

Byli samotni z powodu niedostatku i głodu i uciekali na pustkowie ciemne, jałowe i spustoszone.

4 Ils cueillent le pourpier de mer parmi les broussailles, et, pour leur pain, la racine des genêts.

Zrywają sobie malwę przy krzakach i korzenie jałowcowe na pokarm.

5 Ils sont chassés du milieu [des hommes], (on crie après eux comme après un voleur, )

Wygnano ich spośród [ludzi], wołano za nimi jak [za] złodziejem;

6 Pour demeurer dans des gorges affreuses, dans les trous de la terre et des rochers;

Tak że musieli mieszkać w rozpadlinach dolin, w jaskiniach podziemnych i skałach.

7 Ils hurlent parmi les broussailles, ils se rassemblent sous les ronces:

Między krzakami ryczeli, gromadzili się pod pokrzywami.

8 Fils d’insensés, et fils de gens sans nom, ils sont chassés du pays.

[To byli] synowie ludzi wzgardzonych i synowie [ludzi] nikczemnych, podlejsi niż [proch] ziemi.

9 Et maintenant, je suis leur chanson et je suis le sujet de leur entretien.

Ale teraz jestem [tematem] ich pieśni, stałem się [tematem] ich przysłowia.

10 Ils m’ont en horreur, ils se tiennent loin de moi, et n’épargnent pas à ma face les crachats;

Brzydzą się mną i oddalają się ode mnie, nie wstydzą się pluć mi w twarz.

11 Car Il a délié ma corde et m’a affligé: ils ont jeté loin [tout] frein devant moi.

A ponieważ on rozluźnił mój sznur i upokorzył mnie, oni też rzucili przede mnie wędzidło.

12 Cette jeune engeance se lève à ma droite; ils poussent mes pieds et préparent contre moi leur chemin pernicieux;

Po [mojej] prawicy powstają młodzieńcy, odtrącają moje nogi i torują przeciwko mnie swoje drogi zguby.

13 Ils détruisent mon sentier, ils contribuent à ma calamité, sans que personne leur vienne en aide;

Popsuli moją ścieżkę i przyczynili się do mojej nędzy, a nie mają pomocnika.

14 Ils viennent comme par une large brèche, ils se précipitent au milieu du fracas.

Napadli [na mnie] niczym przez szeroki wyłom i wśród spustoszenia nacierali [na mnie].

15 Des terreurs m’assaillent, elles poursuivent ma gloire comme le vent, et mon état de sûreté est passé comme une nuée.

Strach obrócił się przeciwko mnie, ściga moją duszę jak wiatr. Moje szczęście przemija jak chmura.

16 Et maintenant, mon âme se répand en moi: les jours d’affliction m’ont saisi.

A teraz rozpływa się we mnie moja dusza, ogarnęły mnie dni cierpienia;

17 La nuit perce mes os [et les détache] de dessus moi, et ceux qui me rongent ne dorment pas;

W nocy ból przeszywa moje kości, a moje żyły nie mają odpoczynku.

18 Par leur grande force ils deviennent mon vêtement; ils me serrent comme le collet de ma tunique.

Z powodu wielkiego cierpienia zmieniła się moja szata i ściska mnie jak kołnierz mej tuniki.

19 Il m’a jeté dans la boue, et je suis devenu comme la poussière et la cendre.

Wrzucił mnie w błoto, stałem się podobny do prochu i popiołu.

20 Je crie à toi, et tu ne me réponds pas; je me tiens là, et tu me regardes!

Wołam do ciebie, ale nie słuchasz mnie; staję, a na mnie nie patrzysz.

21 Tu t’es changé pour moi en [ennemi] cruel; tu me poursuis avec la force de ta main.

Stałeś się dla mnie okrutny, sprzeciwiasz mi się swoją mocną ręką.

22 Tu m’enlèves sur le vent, tu fais qu’il m’emporte, et tu dissous ma substance.

Unosisz mnie na wietrze [i] wsadzasz mnie na niego, a rozwiewasz mój dobytek.

23 Car je sais que tu m’amènes à la mort, la maison de rassemblement de tous les vivants.

Wiem bowiem, że wydasz mnie na śmierć i do domu przeznaczonego dla wszystkich żyjących.

24 Toutefois, dans sa ruine, n’étend-il pas la main, et, dans sa calamité, ne jette-t-il pas un cri [de détresse]?

Do grobu jednak nie ściągnie [swej] ręki, choćby wołali, gdy będzie niszczyć.

25 N’ai-je pas pleuré sur celui pour qui les temps étaient durs, et mon âme n’a-t-elle pas été attristée pour le pauvre?

Czy nie płakałem nad strapionym? Czy moja dusza nie smuciła się nad ubogim?

26 Car j’attendais le bien, et le mal est arrivé; je comptais sur la lumière, et l’obscurité est venue.

Gdy oczekiwałem dobra, oto przyszło zło; a gdy spodziewałem się światła, przyszła ciemność.

27 Mes entrailles bouillonnent et ne cessent pas; les jours d’affliction sont venus sur moi.

Moje wnętrze zawrzało [i] nie uspokoiło się; zaskoczyły mnie dni utrapienia.

28 Je marche tout noirci, mais non par le soleil; je me lève dans l’assemblée, je crie;

Chodzę sczerniały, [ale] nie od słońca; powstaję i wołam w zgromadzeniu.

29 Je suis devenu le frère des chacals et le compagnon des autruches.

Stałem się bratem smoków, a towarzyszem młodych strusiów.

30 Ma peau devient noire [et se détache] de dessus moi, et mes os sont brûlés par la sécheresse;

Moja skóra poczerniała na mnie i moje kości są spalone od gorączki.

31 Et ma harpe est changée en deuil, et mon chalumeau est devenu la voix des pleureurs.

Moja harfa zamieniła się w lament, a mój flet – w głos płaczących.