Job 7
1 La vie de l'homme sur la terre est un temps de service, et ses jours sont comme ceux du mercenaire.
Czy człowiekowi nie jest wyznaczony czas na ziemi? Czy jego dni [nie są] jak dni najemnika?
2 Comme l'esclave soupire après l'ombre, comme l'ouvrier attend son salaire,
Jak sługa pragnie cienia, jak najemnik oczekuje [zapłaty] za swoją pracę;
3 ainsi j'ai eu en partage des mois de douleur, pour mon lot, des nuits de souffrance.
Tak moim udziałem są miesiące próżne, a przeznaczono mi noce bolesne.
4 Si je me couche, je dis: « Quand me lèverai-je? Quand finira la nuit? » et je suis rassasié d'angoisses jusqu'au jour.
Gdy się kładę, mówię: Kiedy minie noc, abym mógł wstać? I jestem pełny niepokoju aż do świtu.
5 Ma chair se couvre de vers et d'une croûte terreuse, ma peau se gerce et coule.
Moje ciało pokryte jest robactwem i strupami w prochu, moja skóra pęka i ropieje.
6 Mes jours passent plus rapides que la navette, ils s'évanouissent: plus d'espérance!
Moje dni biegną szybciej niż czółenko tkackie i przemijają bez nadziei.
7 O Dieu, souviens-toi que ma vie n'est qu'un souffle! Mes yeux ne reverront pas le bonheur.
Pamiętaj, że moje życie [jest] wiatrem, moje oko już nie zobaczy dobra.
8 L'œil qui me regarde ne m'apercevra plus; ton œil me cherchera, et je ne serai plus.
Oko, które mnie widziało, już mnie nie zobaczy. Twoje oczy [są zwrócone] na mnie, a mnie [już] nie ma.
[Jak] obłok się rozchodzi i przemija, tak ten, kto zstępuje do grobu, nie wraca. (Sheol h7585)
10 il ne retournera plus dans sa maison; le lieu qu'il habitait ne le reconnaîtra plus.
Nie wróci już do swego domu ani nie pozna go już jego miejsce.
11 C'est pourquoi je ne retiendrai pas ma langue, je parlerai dans l'angoisse de mon esprit, j'exhalerai mes plaintes dans l'amertume de mon âme.
Dlatego nie mogę powstrzymać swoich ust, będę mówił w utrapieniu swego ducha, będę narzekał w goryczy swojej duszy.
12 Suis-je la mer ou un monstre marin, pour que tu poses une barrière autour de moi?
Czy jestem morzem albo wielorybem, że postawiłeś przy mnie straż?
13 Quand je dis: « Mon lit me soulagera, ma couche calmera mes soupirs, »
Gdy mówię: Pocieszy mnie moje łóżko i moje posłanie ulży mojemu narzekaniu;
14 alors tu m'effraies par des songes, tu m'épouvantes par des visions.
Wtedy straszysz mnie snami i przerażasz mnie widzeniami;
15 Ah! Mon âme préfère la mort violente, mes os appellent le trépas.
Tak że moja dusza wybrałaby sobie uduszenie, raczej śmierć niż życie.
16 Je suis en proie à la dissolution, la vie m'échappe pour jamais; laisse-moi, car mes jours ne sont qu'un souffle.
Uprzykrzyło mi się [życie], nie chcę żyć wiecznie. Zostaw mnie, bo moje dni są marnością.
17 Qu'est-ce que l'homme, pour que tu en fasses tant d'estime, que tu daignes t'occuper de lui,
Czym [jest] człowiek, że go tak wywyższasz i że zwracasz ku niemu swoje serce?
18 que tu le visites chaque matin, et qu'à chaque instant tu l'éprouves?
Że nawiedzasz go każdego ranka i w każdej chwili doświadczasz?
19 Quand cesseras-ru d'avoir le regard sur moi? Quand me laisseras-tu le temps d'avaler ma salive?
Kiedy odwrócisz się ode mnie i zostawisz mnie, abym mógł przełknąć swoją ślinę?
20 Si j'ai péché, que puis-je te faire, ô Gardien des hommes? Pourquoi me mettre en butte à tes traits, et me rendre à charge à moi-même?
Zgrzeszyłem, cóż mam czynić, stróżu człowieka? Czemu mnie wziąłeś za cel, abym był sam dla siebie ciężarem?
21 Que ne pardonnes-tu mon offense? Que n'oublies-tu mon iniquité? Car bientôt je dormirai dans la poussière; tu me chercheras, et je ne serai plus.
Czemu nie przebaczysz mojego przestępstwa i nie zmażesz mojej nieprawości? Teraz bowiem położę się w prochu i [gdy] rano będziesz mnie szukał, nie będzie mnie.
