Jobin 3

1 Senjälkeen Job avasi suunsa ja kirosi syntymäpäivänsä;

Potem Hiob otworzył swoje usta i przeklinał swój dzień.

2 Job lausui ja sanoi:

Hiob odezwał się i zawołał:

3 "Kadotkoon se päivä, jona minä synnyin, ja se yö, joka sanoi: 'Poika on siinnyt'.

Niech zginie dzień, w którym się urodziłem, i noc, [w którą] powiedziano: Poczęty mężczyzna.

4 Se päivä muuttukoon pimeydeksi; älköön Jumala korkeudessa sitä kysykö, älköönkä valonsäde sille paistako.

Niech ten dzień stanie się ciemnością, niech o niego nie troszczy się Bóg z wysokości i nie oświetla go światłość.

5 Omistakoon sen pimeys ja pilkkopimeä, pilvi laskeutukoon sen päälle, peljästyttäkööt sitä päivänpimennykset.

Niech go pokryje ciemność i cień śmierci, niech go ogarnie obłok i przerazi mrok dnia.

6 Sen yön ryöstäköön pimeys; älköön se iloitko vuoden päivien parissa, älköön tulko kuukausien lukuun.

Niech tą nocą zawładnie ciemność, niech nie będzie liczona wśród dni roku [i] nie wejdzie w liczbę miesięcy.

7 Katso, hedelmätön olkoon se yö, älköön siinä riemuhuuto raikuko.

Niech ta noc będzie samotna, niech nie będzie w niej radosnego śpiewu.

8 Kirotkoot sen päivänmanaajat, ne, jotka saavat hereille Leviatanin.

Niech przeklną ją ci, którzy przeklinają dzień, którzy są gotowi podnieść swój lament.

9 Pimentykööt sen kointähdet, odottakoon se valoa, joka ei tule, älköön se aamuruskon silmäripsiä nähkö,

Niech gwiazdy zaćmią się [o] zmierzchu, niech nie doczeka się światła ani nie zobaczy zorzy porannej;

10 koska se ei sulkenut minulta kohdun ovia eikä kätkenyt vaivaa minun silmiltäni.

Bo nie zamknęła drzwi łona mej [matki] i nie ukryła smutku przed moimi oczami.

11 Miksi en kuollut heti äidin helmaan, miksi en menehtynyt kohdusta tullessani?

Czemu nie umarłem w łonie? [Czemu] nie zginąłem, kiedy wyszedłem z łona?

12 Miksi olivat minua vastaanottamassa polvet, minkätähden rinnat imeäkseni?

Czemu przyjęły mnie kolana? Czemu [przyjęły mnie] piersi, abym mógł [je] ssać?

13 Sillä makaisinhan rauhassa silloin, nukkuisin ja saisin levätä

Teraz bowiem leżałbym i trwał w spokoju, spałbym i odpoczywał;

14 kuningasten ja maan neuvosmiesten kanssa, jotka ovat rakentaneet itselleen pyramiideja,

Z królami i z doradcami ziemi, którzy sobie budowali opustoszałe miejsca;

15 päämiesten kanssa, joilla on ollut kultaa, jotka ovat täyttäneet talonsa hopealla;

Albo z książętami, którzy mieli złoto i napełnili swe domy srebrem;

16 tahi olisin olematon niinkuin maahan kätketty keskoinen, niinkuin sikiöt, jotka eivät ole päivänvaloa nähneet.

Albo [czemu] nie stałem się jak ukryty, martwy płód, jak niemowlęta, [które] nie widziały światła?

17 Siellä lakkaavat jumalattomat raivoamasta, siellä saavat uupuneet levätä;

Tam bezbożni przestają straszyć, tam pozbawieni siły odpoczywają.

18 kaikki vangit ovat rauhassa, eivät kuule käskijän ääntä.

Tam więźniowie razem wypoczywają i nie słyszą głosu ciemięzcy.

19 Yhtäläiset ovat siellä pieni ja suuri, orja on vapaa herrastansa.

Mały i wielki [są] tam sobie równi i niewolnik jest wolny od swego pana.

20 Miksi hän antaa vaivatulle valoa ja elämää murhemielisille,

Czemu nędznemu dane jest światło, a życie [tym], którzy są rozgoryczeni na duszy;

21 jotka odottavat kuolemaa, eikä se tule, jotka etsivät sitä enemmän kuin aarretta,

Którzy z tęsknotą wypatrują śmierci, a [ta] nie przychodzi, choć jej szukają pilniej niż ukrytych skarbów;

22 jotka iloitsisivat riemastuksiin asti, riemuitsisivat, jos löytäisivät haudan-

Którzy wielce się radują i cieszą, kiedy grób znajdują?

23 miehelle, jonka tie on ummessa, jonka Jumala on aitaukseen sulkenut?

[Czemu dane jest światło] człowiekowi, którego droga jest ukryta i którego Bóg osaczył?

24 Sillä huokaukseni on tullut minun leiväkseni, valitukseni valuu kuin vesi.

Kiedy bowiem mam jeść, przychodzi moje wzdychanie, a moje jęki rozchodzą się jak woda;

25 Sillä mitä minä kauhistuin, se minua kohtasi, ja mitä minä pelkäsin, se minulle tapahtui.

Bo to, czego się bałem, spotkało mnie, a to, czego się obawiałem, spadło na mnie.

26 Ennenkuin tyynnyin, rauhan ja levon sain, tuli tuska jälleen."

Nie byłem bezpieczny, nie miałem spokoju ani odpoczynku, a jednak nadeszła trwoga.