Jobin 29

1 Job jatkoi lausuen mietelmiään ja sanoi:

Hiob ciągnął swoją przypowieść i mówił:

2 "Oi, jospa olisin, niinkuin olin ammoin kuluneina kuukausina, niinkuin niinä päivinä, joina Jumala minua varjeli,

Obym był taki jak za dawnych miesięcy, za [tych] dni, w których Bóg mnie strzegł;

3 jolloin hänen lamppunsa loisti pääni päällä ja minä hänen valossansa vaelsin pimeyden halki!

Gdy jego pochodnia świeciła nad moją głową, a przy jego świetle przechodziłem w ciemności;

4 Jospa olisin niinkuin kukoistukseni päivinä, jolloin Jumalan ystävyys oli majani yllä,

Taki, jaki byłem za dni swojej młodości, gdy tajemnica Boga pozostawała nad moim namiotem;

5 jolloin Kaikkivaltias oli vielä minun kanssani ja poikani minua ympäröivät,

Gdy Wszechmocny był jeszcze ze mną i otaczały mnie moje dzieci;

6 jolloin askeleeni kylpivät kermassa ja kallio minun vierelläni vuoti öljyvirtoja!

Gdy moje ścieżki opływały w masło, a opoka wylewała mi źródła oliwy;

7 Kun menin kaupunkiin porttiaukealle, kun asetin istuimeni torille,

Gdy wychodziłem do bramy przez miasto i na rynku przygotowałem sobie miejsce.

8 niin nuorukaiset väistyivät nähdessään minut, vanhukset nousivat ja jäivät seisomaan,

Widząc mnie, młodzi ukrywali się, a starcy podnosili się i stali.

9 päämiehet lakkasivat puhumasta ja panivat kätensä suulleen.

Książęta przestawali mówić i kładli rękę na swoich ustach.

10 Ruhtinasten ääni vaikeni, ja heidän kielensä tarttui suulakeen.

Głos dostojników cichł, a ich język przylegał im do podniebienia.

11 Sillä kenen korva minusta kuuli, hän ylisti minua onnelliseksi, kenen silmä minut näki, hän minusta todisti;

Ucho, które mnie słyszało, błogosławiło mnie, a oko, które mnie widziało, dawało o mnie świadectwo;

12 minä näet pelastin kurjan, joka apua huusi, ja orvon, jolla ei auttajaa ollut.

Bo wybawiałem ubogiego, gdy wołał, sierotę oraz tego, który nie miał pomocnika.

13 Menehtyväisen siunaus tuli minun osakseni, ja lesken sydämen minä saatoin riemuitsemaan.

Błogosławieństwo ginącego przychodziło do mnie, a serce wdowy radowałem.

14 Vanhurskaudella minä vaatetin itseni, ja se verhosi minut; oikeus oli minulla viittana ja päähineenä.

Przyoblekłem się w sprawiedliwość i ona mnie okryła. Mój sąd był jak płaszcz i korona.

15 Minä olin sokean silmä ja ontuvan jalka.

Byłem oczami dla ślepego, a nogami dla chromego.

16 Minä olin köyhien isä, ja tuntemattoman asiaa minä tarkoin tutkin.

Byłem ojcem ubogich, a sprawę, której nie znałem, badałem.

17 Minä särjin väärintekijän leukaluut ja tempasin saaliin hänen hampaistansa.

I kruszyłem szczękę niegodziwca, a z jego zębów wydzierałem łup.

18 Silloin ajattelin: 'Pesääni minä saan kuolla, ja minä lisään päiväni paljoiksi kuin hiekka.

Dlatego powiedziałem: Umrę w swoim gnieździe, rozmnożę [swoje] dni jak piasek.

19 Onhan juureni vedelle avoinna, ja kaste yöpyy minun oksillani.

Mój korzeń rozciągnął się przy wodach, a rosa trwała całą noc na moich gałązkach.

20 Kunniani uudistuu alati, ja jouseni nuortuu minun kädessäni.'

Moja chwała odświeżała się we mnie, a mój łuk odnowił się w mojej ręce.

21 He kuuntelivat minua ja odottivat, olivat vaiti ja vartoivat neuvoani.

Słuchali mnie i oczekiwali, przyjmowali moją radę w milczeniu.

22 Puhuttuani eivät he enää sanaa sanoneet, vihmana vuoti puheeni heihin.

Po moich słowach już nie mówili, moja mowa kropiła na nich.

23 He odottivat minua niinkuin sadetta ja avasivat suunsa niinkuin kevätkuurolle.

Oczekiwali mnie jak deszczu, otwierali swe usta jak na późny deszcz.

24 Minä hymyilin heille, kun he olivat toivottomat, ja minun kasvojeni loistaessa eivät he synkiksi jääneet.

[Jeśli] się śmiałem do nich, nie wierzyli, a światła mojej twarzy nie odrzucali.

25 Jos suvaitsin tulla heidän luokseen, niin minä istuin ylinnä, istuin kuin kuningas sotajoukkonsa keskellä, niinkuin se, joka murheelliset lohduttaa."

Wytyczałem im drogę, siadałem na czele i przybywałem jak król wśród wojska, jak [ten], który smutnych pociesza.