Psalmien 22

1 Davidin Psalmi, edelläveisaajalle, peurasta, jota varhain väijytään. Minun Jumalani, minun Jumalani! miksis minun hylkäsit? minä parun, vaan minun apuni on kaukana.

Боже, Боже мој! Зашто си ме оставио удаљивши се од спасења мог, од речи вике моје?

2 Minun Jumalani! päivällä minä huudan, ja et sinä vastaa, ja en yölläkään vaikene.

Боже мој! Вичем дању, а Ти ме не слушаш, и ноћу али немам мира.

3 Sinä olet pyhä, joka asut Israelin kiitoksessa.

Свети, који живиш у похвалама Израиљевим!

4 Meidän isämme toivoivat sinuun: ja kuin he toivoivat, niin sinä vapahdit heitä.

У Тебе се уздаше оци наши, уздаше се, и Ти си их избављао.

5 Sinua he huusivat, ja vapahdettiin: sinuun he turvasivat, ja ei tulleet häpiään.

Тебе призиваше, и спасаваше се; у Тебе се уздаше, и не осташе у срамоти.

6 Mutta minä olen mato ja en ihminen, ihmisten pilkka ja kansan ylönkatse.

А ја сам црв, а не човек; подсмех људима и руг народу.

7 Kaikki, jotka minun näkevät, häpäisevät minua: he vääristelevät huuliansa ja päätänsä vääntelevät.

Који ме виде, сви ми се ругају, разваљују уста, машу главом,

8 Hän valittaa Herralle, hän vapahtakoon hänen: hän auttakoon häntä, jos hän mielistyy häneen.

И говоре ослонио се на Господа, нека му помогне, нека га избави, ако га милује.

9 Sillä sinä olet minun vetänyt ulos äitini kohdusta: sinä olit minun turvani, ollessani vielä äitini rinnalla.

Та, Ти си ме извадио из утробе; Ти си ме умирио на сиси матере моје.

10 Sinun päälles minä olen heitetty äitini kohdusta: sinä olet minun Jumalani hamasta äitini kohdusta.

За Тобом пристајем од рођења, од утробе матере моје Ти си Бог мој.

11 Älä ole kaukana minusta; sillä ahdistus on läsnä, ja ei ole auttajaa,

Не удаљуј се од мене; јер је невоља близу, а нема помоћника.

12 Suuret mullit ovat minun piirittäneet, lihavat härjät kiertäneet minun ympäri.

Оптече ме мноштво телаца; јаки волови васански опколише ме;

13 Kitansa avasivat he minua vastaan, niinkuin raateleva ja kiljuva jalopeura.

Развалише на ме уста своја. Лав је гладан и риче.

14 Minä olen kaadettu ulos niinkuin vesi, ja luuni ovat kaikki hajoitetut: minun sydämeni on niinkuin salattu vedenvaha ruumiissani.

Као вода разлих се; расуше се све кости моје; срце моје поста као восак, растопило се у мени.

15 Minun voimani on kuivettunut niinkuin kruusin muru, ja minun kieleni tarttuu suuni lakeen; ja sinä panet minun kuoleman tomuun.

Сасуши се као цреп крепост моја, и језик мој приону за грло, и у прах смртни мећеш ме.

16 Sillä koirat ovat minun piirittäneet: julmain parvi saartain lävistänyt kuin jalopeura käteni ja jalkani.

Опколише ме пси многи; чета зликоваца иде око мене, прободоше руке моје и ноге моје.

17 Minä lukisin kaikki minun luuni; mutta he katselivat ja näkivät ihastuksensa minusta.

Могао бих избројати све кости своје. Они гледају, и од мене начинише ствар за гледање.

18 He jakavat itsellensä minun vaatteeni ja heittävät hameestani arpaa.

Деле хаљине моје међу собом, и за доламу моју бацају жреб.

19 Mutta sinä, Herra, älä ole kaukana! minun väkevyyteni, riennä avukseni!

Али Ти, Господе, не удаљуј се. Сило моја, похитај ми у помоћ.

20 Pelasta minun sieluni miekasta, ja ainokaiseni koirilta.

Избави од мача душу моју, од пса јединицу моју.

21 Vapahda minua jalopeuran suusta, ja päästä minua yksisarvillisista.

Сачувај ме од уста лавових, и од рогова биволових, чувши, избави ме.

22 Minä saarnaan sinun nimeäs veljilleni: minä ylistän sinua seurakunnassa.

Казујем име Твоје браћи; усред скупштине хвалићу Те.

23 Ylistäkäät Herraa te, jotka häntä pelkäätte: koko Jakobin siemen kunnioittakoon häntä, ja kavahtakoon häntä kaikki Israelin siemen!

Који се бојите Господа, хвалите Га. Све семе Јаковљево! Поштуј Га. Бој Га се, све семе Израиљево!

24 Sillä ei hän hyljännyt eikä katsonut ylön köyhän raadollisuutta, eikä kääntänyt kasvojansa hänestä pois; vaan kuin se häntä huusi, kuuli hän sitä.

Јер се не оглуши молитве ништег нити је одби; не одврати од њега лице своје, него га услиши кад Га зазва.

25 Sinua minä ylistän suuressa seurakunnassa: minä maksan lupaukseni heidän edessänsä, jotka häntä pelkäävät.

Тебе ћу хвалити на скупштини великој; завете своје свршићу пред онима који се Њега боје.

26 Raadolliset syövät ja ravitaan, ja jotka Herraa etsivät, pitää häntä ylistämän: teidän sydämenne pitää elämän ijankaikkisesti.

Нека једу убоги и насите се, и нека хвале Господа који Га траже; живо да буде срце ваше довека.

27 Kaikki maailman ääret muistakaan ja kääntykään Herran tykö, ja kumartakaan sinun edessäs kaikki pakanain sukukunnat.

Опоменуће се и обратиће се ка Господу сви крајеви земаљски, и поклониће се пред Њим сва племена незнабожачка.

28 Sillä Herralta on valtakunta, ja hän vallitsee pakanoita.

Јер је Господње царство; Он влада народима.

29 Kaikki lihavat maan päällä pitää syömän ja kumartaman, hänen edessänsä polviansa notkistaman kaikki, jotka tomussa makaavat ja jotka surussansa elävät.

Јешће и поклониће се сви претили на земљи; пред Њим ће пасти сви који силазе у прах, који не могу сачувати душу своју у животу.

30 Hänen pitää saaman siemenen, joka häntä palvelee: Herrasta pitää ilmoitettaman lasten lapsiin.

Семе ће њихово служити Њему. Казиваће се за Господа роду потоњем.

31 He tulevat ja hänen vanhurskauttansa saarnaavat syntyvälle kansalle, että hän sen tekee.

Доћи ће, и казиваће правду Његову људима његовим, који ће се родити; јер је Он учинио ово.