Psalmien 2

1 Miksi pakanat kiukuitsevat, ja kansat turhia ajattelevat?

Dlaczego poganie się buntują, a narody knują próżne zamysły?

2 Maan kuninkaat hankitsevat itseänsä, ja päämiehet keskenänsä neuvoa pitävät Herraa ja hänen voideltuansa vastaan.

Królowie ziemscy powstają, a władcy naradzają się wspólnie przeciwko PANU i jego pomazańcowi, [mówiąc]:

3 Katkaiskaamme heidän siteensä, ja heittäkäämme meistä pois heidän köytensä.

Zerwijmy ich więzy i zrzućmy z siebie ich pęta.

4 Mutta joka taivaissa asuu, nauraa heitä: Herra pilkkaa heitä.

Lecz ten, który mieszka w niebie, będzie się śmiał, Pan będzie z nich szydził.

5 Kerran hän puhuu heille vihoissansa, ja hirmuisuudessansa peljättää heitä.

Wtedy przemówi do nich w swoim gniewie i swą zapalczywością ich zatrwoży:

6 Mutta minä asetin kuninkaani Zioniin, pyhälle vuorelleni.

Ja ustanowiłem mojego króla na Syjonie, mojej świętej górze.

7 Minä tahdon saarnata senkaltaisesta säädystä, josta Herra minulle sanoi: Sinä olet minun poikani, tänäpänä minä sinun synnytin.

Ogłoszę dekret: PAN powiedział do mnie: Ty jesteś moim Synem, ja ciebie dziś zrodziłem.

8 Ano minulta, niin minä annan pakanat perinnökses ja maailman ääret omakses.

Poproś mnie, a dam ci narody w dziedzictwo i krańce ziemi na własność.

9 Sinun pitää särkemän heitä rautaisella valtikalla, ja niinkuin savisen astian heitä murentaman.

Potłuczesz je laską żelazną, jak naczynie gliniane je pokruszysz.

10 Nyt te kuninkaat, siis ymmärtäkäät, ja te maan tuomarit, antakaat teitänne kurittaa.

Teraz więc, królowie, zrozumcie, przyjmijcie pouczenie, sędziowie ziemi!

11 Palvelkaat Herraa pelvossa, ja iloitkaat vavistuksessa.

Służcie PANU z bojaźnią i radujcie się z drżeniem.

12 Antakaat suuta pojalle, ettei hän vihastuisi, ja te hukkuisitte tiellä; sillä hänen vihansa syttyy pian. Mutta autuaat ovat kaikki ne, jotka häneen uskaltavat.

Pocałujcie Syna, by się nie rozgniewał i abyście nie zginęli w drodze, gdyby jego gniew choć trochę się zapalił. Błogosławieni wszyscy, którzy mu ufają.