Jobin 30

1 Nyt minun nuorempani nauravat minua, joiden isiä en minä olisi pannut minun laumani koirain sekaan;

А сада смеју ми се млађи од мене, којима отаца не бих хтео метнути са псима стада свог.

2 Joiden voiman minä tyhjänä pidin, jotka ei ijällisiksi tulleet;

А на шта би ми и била сила руку њихових? У њима беше пропала старост.

3 Ne jotka nälän ja tuskan tähden pakenivat erinänsä korpeen, äsken turmeltuneet ja köyhtyneet,

Од сиромаштва и глади самоћаваху бежећи од сува, мрачна, пуста и опустошена места;

4 Jotka nukulaisia repivät pensasten ympäri; ja katajan juuret olivat heidän ruokansa:

Који браху лободу по честама, и смреково корење беше им храна.

5 He ajettiin ulos, ja huudettiin heitä vastaan niinkuin varasta.

Између људи беху изгоњени и викаше се за њима као за лупежом.

6 He asuivat kauhiain ojain tykönä maan luolissa ja vuorten rotkoissa.

Живљаху по страшним увалама, по јамама у земљи и у камену.

7 Pensasten keskellä he huusivat, ja ohdakkein sekaan he kokosivat itsensä,

По грмовима рикаху, под трњем се скупљаху.

8 Turhain ja hyljättyin ihmisten lapset, jotka halvimmat olivat maan päällä.

Беху људи никакви и без имена, мање вредни него земља.

9 Ja nyt minä olen heidän lauluksensa tullut, ja minun täytyy heidän juttunansa olla.

И њима сам сада песма, и постах им прича.

10 He kauhistavat minua, ja erkanevat kauvas minusta; ja ei he häpee sylkeä minun kasvoilleni.

Гаде се на ме, иду далеко од мене и не устежу се пљувати ми у лице.

11 Sillä hän on minun köyteni päästänyt, ja on nöyryyttänyt minun: He ovat suitset minun edestäni heittäneet pois.

Јер је Бог одапео моју тетиву и муке ми задао те збацише узду преда мном.

12 Oikialle puolelle nousivat nuorukaiset: He lykkäsivät pois minun jalkani, ja tekivät tien minua kohden, hukuttaaksensa minua.

С десне стране устајаху момци, поткидаху ми ноге, и насипају пут к мени да ме упропасте.

13 He ovat kukistaneet minun polkuni: se oli huokia heille minua vahingoittaa, ilman kenenkään avuta.

Раскопаше моју стазу, умножише ми муке, не треба нико да им помаже.

14 He ovat tulleet sisälle niinkuin suurten rakoin lävitse, ja ovat sekaseuraisin karaneet sisälle.

Као широким проломом навиру, и наваљују преко развалина.

15 Pelko on kääntynyt minua vastaan, ja niinkuin tuuli vainonnut minun kunniaani, ja niinkuin pilvi, on minun autuuteni mennyt ohitse.

Страхоте навалише на ме, и као ветар терају душу моју, и као облак прође срећа моја.

16 Mutta nyt kääntää minun sieluni itsensä minua vastaan, ja minun murhepäiväni ovat minun käsittäneet.

И сада се душа моја разлива у мени, стигоше ме дани мучни.

17 Yöllä minun luuni lävistettiin kaikin paikoin lävitse, ja minun suoneni ei saa lepoa.

Ноћу пробада ми кости у мени, и жиле моје не одмарају се.

18 Suuren voiman kautta minun vaatteeni muutetaan, ja hän on vyöttänyt minun niinkuin hameeni pään lävellä.

Од тешке силе променило се одело моје, и као огрлица у кошуље моје стеже ме.

19 Minä sotkutaan lokaan, ja verrataan tomuun ja tuhkaan.

Бацио ме је у блато, те сам као прах и пепео.

20 Jos minä hudan sinun tykös, niin et sinä vastaa minua: jos minä käyn edes, niin et sinä minusta tietävinäs ole.

Вичем к Теби, а Ти ме не слушаш; стојим пред Тобом, а Ти не гледаш на ме.

21 Sinä olet muuttunut minulle hirmuiseksi, ja vainoot minua kätes voimalla.

Претворио си ми се у љута непријатеља; силом руке своје супротиш ми се.

22 Sinä nostat minun tuuleen, ja annat minun ajaa sen päällä, ja sulaat minun voimallisesti.

Подижеш ме у ветар, посађујеш ме на њ, и растапаш у мени све добро.

23 Sillä minä tiedän, ettäs annat minun kuolemaan, joka on se huone, joka kaikille eläville on asetettu.

Јер знам да ћеш ме одвести на смрт и у дом одређени свима живима.

24 Ei hän kuitenkaan ojenna kättänsä luutarhaan, eikä he huuda kadotuksestansa.

Али неће пружити руке своје у гроб; кад их стане потирати, они неће викати.

25 Minä itkin kovana aikana, ja minun sieluni armahti köyhää.

Нисам ли плакао ради оног који беше у злу? Није ли душа моја жалосна бивала ради убогог?

26 Minä odotin hyvää, ja paha tuli: minä odotin valkeutta, ja pimeys tuli.

Кад се добру надах, дође ми зло; и кад се надах светлости, дође мрак.

27 Minun sisällykseni kiehuvat lakkaamatta: Murheen aika on minun ennättänyt.

Утроба је моја узаврела, и не може да се умири, задесише ме дани мучни.

28 Minä käyn mustettuna, ehkei aurinko minua ruskoittanut: minä nousen kansan seassa ja huudan.

Ходим црн, не од сунца, устајем и вичем у збору.

29 Minä olen kärmetten veli, strutsilinnun poikain kumppani.

Брат постах змајевима и друг совама.

30 Minun nahkani minun päälläni on mustettunut, ja minun luuni ovat helteestä palaneet.

Поцрнела је кожа на мени и кости моје посахнуше од жеге.

31 Minun kanteleeni on muuttunut valitukseksi, ja minun huiluni itkuksi.

Гусле се моје претворише у запевку, и свирала моја у плач.