Jobin 19

1 Mutta Job vastasi ja sanoi:

А Јов одговори и рече:

2 Kuinka kauvan te vaivaatte minun sieluani? ja runtelette minua sanoilla?

Докле ћете мучити душу моју и сатирати ме речима?

3 Te olette nyt kymmenen kertaa pilkanneet minua; ja ette häpee minua niin vaivata.

Већ сте ме десет пута наружили; није вас стид што тако наваљујете на ме?

4 Jos minä erehdyn, niin minä itselleni erehdyn.

Али ако сам доиста погрешио, погрешка ће моја остати код мене.

5 Mutta te tosin nousette minua vastaan, ja soimaatte minun pilkkaani.

Ако ли се још хоћете да дижете на ме и да ме корите мојом срамотом,

6 Niin tietäkäät nyt, että Jumala hukuttaa minun, ja on piirittänyt minun verkkoihinsa.

Онда знајте да ме је Бог оборио и мрежу своју разапео око мене.

7 Katso, ehkä minä vielä väkivallan tähden huutaisin, niin ei kuitenkaan kuulla minua: jos minä parkuisin, niin ei tässä ole oikeutta.

Ето, вичем на неправду, али се не слушам; вапим, али нема суда.

8 Hän on aidannat minun tieni, etten minä taida sitä käydä, ja pannut pimeyden minun poluilleni.

Заградио је пут мој да не могу проћи; на стазе моје метнуо је мрак.

9 Hän on riisunut minun kunniani minulta, ja ottanut pois kruunun minun päästäni.

Свукао је с мене славу моју и скинуо венац с главе моје.

10 Hän on maahan kukistanut minun joka kulmalta, ja laskenut minun menemään; ja on reväissyt ylös minun toivoni niinkuin puun.

Порушио ме је од свуда, да ме нема; и као дрво ишчупао је надање моје.

11 Hän on hirmuisesti vihastunut minun päälleni, ja pitää minun vihamiehenänsä.

Распалио се на ме гнев Његов, и узео ме је међу непријатеље своје.

12 Hänen sotajoukkonsa ovat kokoontuneet, ja asettaneet tiensä minua kohden, ja piirittäneet minun majani.

Војске Његове дођоше све заједно и насуше к себи пут к мени, стадоше у логор около шатора мог.

13 Hän on eroittanut minun veljeni kauvas minusta, ja minun tuttavani ovat minulle muukalaisiksi tulleet.

Браћу моју удаљио је од мене, и знанци моји туђе се од мене.

14 Minun lähimmäiseni piiloivat minua, ja minun ystäväni ovat unhottaneet minun.

Ближњи моји оставише ме, и знанци моји заборавише ме.

15 Minun huonekuntalaiseni ja piikani pitävät minua vieraana, minä olen tuntemattomaksi tullut heidän silmäinsä edessä.

Домашњи моји и моје слушкиње гледају ме као туђина; странац сам у очима њиховим.

16 Minä huusin palveliaani, ja ei hän vastannut minua: minun täytyy rukoilla häntä omalla suullani.

Зовем слугу свог, а он се не одзива, а молим га устима својим.

17 Minun emäntäni vieroi minun henkeäni, ja minun täytyy palvella omia lapsiani.

Дах је мој мрзак жени мојој, а преклињем је синовима утробе своје.

18 Ja nuoretkin lapset minun katsovat ylön: jos minä nousen, niin he puhuvat minua vastaan.

Ни деца не хају за ме; кад устанем, руже ме.

19 Kaikki uskolliset ystäväni kauhistuvat minua; ja joita minä rakastin, ovat kääntäneet itsensä minua vastaan.

Мрзак сам свима неверним својим, и које љубљах посташе ми противници.

20 Minun luuni tarttuivat minun nahkaani ja lihaani, ja en minä taida nahallani peittää hampaitani.

За кожу моју као за месо моје прионуше кости моје; једва оста кожа око зуба мојих.

21 Armahtakaat minun päälleni, armahtakaat minun päälleni, te minun ystäväni! sillä Jumalan käsi on minuun sattunut!

Смилујте се на ме, смилујте се на ме, пријатељи моји, јер се рука Божија дотакла мене.

22 Miksi te vainootte minua niinkuin Jumalakin, ja ette taida minun lihastani ravittaa?

Зашто ме гоните као Бог, и меса мог не можете да се наситите?

23 Jospa minun puheeni kirjoitettaisiin! jospa ne kirjaan pantaisiin, ja painettaisiin!

О кад би се написале речи моје! Кад би се ставиле у књигу!

24 Raudalla kaivettaisiin lyijy ijankaikkiseksi muistoksi kiveen.

Писаљком гвозденом и оловом на камену за вечни спомен кад би се урезале!

25 Sillä minä tiedän minun Lunastajani elävän: ja hän on tästälähin maan päällä seisova.

Али знам да је жив мој Искупитељ, и на последак да ће стати над прахом.

26 Ja vaikka vihdoin minun nahkani ja tämä (ruumis) lakastuu, saan minä kuitenkin minun lihassani nähdä Jumalan.

И ако се ова кожа моја и рашчини, опет ћу у телу свом видети Бога.

27 Hänen minä olen minulleni näkevä, ja minun silmäni katsovat häntä, ja ei kenkään outo. Minun munaskuuni ovat kuluneet minun helmassani.

Ја исти видећу Га, и очи моје гледаће Га, а не друге. А бубрега мојих нестаје у мени.

28 Tosin teidän pitäis sanoman: Miksi me vainoamme häntä? sillä tämän puheen perustus löytyy minun tykönäni.

Него би требало да кажете: Зашто га гонимо? Кад је корен беседе у мени.

29 Peljätkäät siis miekkaa, sillä viha on pahain töiden kostomiekka, että te tietäisitte kurituksen tulevan.

Бојте се мача; јер је мач освета за безакоње; и знајте да има суд.