Psalmaro 83

1 Kanto-psalmo de Asaf. Ho Dio, ne silentu; Ne estu senparola kaj ne restu trankvila, ho Dio!

Asafa dziesma. Ak Dievs, neciet klusu, neesi kā mēms un nekavējies, ak stiprais Dievs!

2 Ĉar jen Viaj malamikoj ekbruis, Kaj Viaj malamantoj levis la kapon.

Jo redzi, Tavi ienaidnieki trako un Tavi nīdētāji paceļ galvu.

3 Kontraŭ Via popolo ili sekrete konspiras, Kaj ili konsiliĝas kontraŭ Viaj gardatoj.

Tie ņēmās viltīgus padomus pret Taviem ļaudīm un sarunājās pret tiem, ko Tu glabā.

4 Ili diris: Ni iru, kaj ni ekstermu ilin el inter la popoloj, Ke oni ne plu rememoru la nomon de Izrael.

Tie saka tā: nāciet, izdeldēsim tos, ka tie vairs nav tauta, un ka Israēla vārds vairs netop pieminēts.

5 Ĉar ili unuanime interkonsentis, Ili faris interligon kontraŭ Vi:

Jo no sirds tie kopā ir sarunājušies un derību pret Tevi derējuši,

6 La tendoj de Edom kaj la Iŝmaelidoj, Moab kaj la Hagaridoj,

Edoma un Ismaēliešu teltis, Moabs un Hagarieši,

7 Gebal kaj Amon kaj Amalek, La Filiŝtoj kun la loĝantoj de Tiro;

Ģebals, Amons un Amaleks, Fīlisti ar Tirus iedzīvotājiem.

8 Ankaŭ Asirio aliĝis al ili Kaj fariĝis helpo al la idoj de Lot. (Sela)

Arī Asurs stāv viņiem klāt un ir Lata bērniem par elkoni. (Sela)

9 Faru al ili, kiel al Midjan, Kiel al Sisera, kiel al Jabin ĉe la torento Kiŝon,

Dari tiem kā Midijanam, kā Siseram, kā Jabinam pie Kisones upes.

10 Kiuj estis ekstermitaj en En-Dor Kaj fariĝis sterko por la tero.

Tie ir samaitāti Endorā un palikuši zemei par mēsliem.

11 Agu kun iliaj princoj kiel kun Oreb kaj Zeeb, Kaj kun ĉiuj iliaj estroj kiel kun Zebaĥ kaj Calmuna,

Dari tos un viņu lielos kungus tā kā Orebu un Zebu, un visus viņu virsniekus kā Zebahu un Calmunu,

12 Kiuj diris: Ni ekposedu la loĝejon de Dio!

Kas sacīja: ņemsim to jauko Dieva zemi sev par mantu.

13 Ho mia Dio, similigu ilin al turniĝanta polvo, Al pajlrestaĵo antaŭ vento.

Mans Dievs, dari tos par viesuli, par pelavām vēja priekšā.

14 Kiel fajro bruligas arbaron, Kaj kiel flamo bruldezertigas montojn,

Tā kā uguns mežu sadedzina, un kā liesma kalnus iededzina;

15 Tiel pelu ilin per Via ventego, Kaj per Via fulmotondro ilin timigu.

Tāpat dzenies tiem pakaļ ar Savu vētru un iztrūcini tos ar Savām aukām.

16 Plenigu ilian vizaĝon per malhonoro, Por ke ili turniĝu al Via nomo, ho Eternulo.

Pildi viņu vaigus ar kaunu, ka tie, Kungs, meklē Tavu Vārdu.

17 Ili estu hontigitaj kaj timigitaj por ĉiam, Ili malhonoriĝu kaj pereu.

Lai tie top kaunā un iztrūcinājās mūžīgi mūžam un kļūst apkaunoti un iet bojā.

18 Kaj ili eksciu, ke Vi, kies nomo estas ETERNULO, Estas sola Plejaltulo super la tuta tero.

Lai tie atzīst, ka Tu vien ar Savu Vārdu esi Tas Kungs, tas Visuaugstākais pār visu pasauli.