Psalmaro 69

1 Al la ĥorestro. Por ŝoŝanoj. De David. Savu min, ho Dio; Ĉar la akvoj venis ĝis mia animo.

Til songmeisteren, etter «Liljor»; av David. Frels meg, Gud! for vatni trengjer seg inn på livet.

2 Mi profundiĝis en profundan marĉon, kaj mi ne havas, sur kio stari; Mi enfalis en la profundon de la akvo, kaj la fluo min forportas.

Eg er sokken ned i det djupe dike der det inkje fotfeste er, eg er komen ut i ovdjupe vatn, og flodi fløymer yver meg.

3 Mi senfortiĝis de mia kriado, sekiĝis mia gorĝo; Laciĝis miaj okuloj de la atendado de mia Dio.

Eg er trøytt av mi roping, det brenn i min strupe, mine augo er upptærde, med di eg ventar på min Gud.

4 Pli multaj ol la haroj de mia kapo estas miaj senkaŭzaj malamantoj; Fortiĝis miaj premantoj, miaj maljustaj malamikoj; Kion mi ne rabis, tion mi devas fordoni.

Fleire enn håri på mitt hovud er dei som hatar meg utan orsak, mange er dei som vil meg tyna meg, som utan grunn er mine fiendar; det eg ikkje hev rana, skal eg no gjeva attende.

5 Ho Dio, Vi scias mian malsaĝecon; Kaj miaj kulpoj ne estas kaŝitaj por Vi.

Gud, du kjenner min dårskap, og all mi syndeskuld er ikkje løynd for deg.

6 Ne hontiĝu per mi tiuj, kiuj esperas al Vi, ho mia Sinjoro, Eternulo Cebaot! Ne hontiĝu per mi tiuj, kiuj Vin serĉas, ho Dio de Izrael!

Lat deim ved meg ikkje verta til skammar, dei som ventar på deg, Herre, Herre, allhers drott! Lat deim ikkje ved meg verta skjemde, dei som søkjer deg, Israels Gud!

7 Ĉar pro Vi mi portas malhonoron, Honto kovras mian vizaĝon.

For di skuld ber eg hæding, skjemsla ligg yver mitt andlit.

8 Mi fariĝis fremda por miaj fratoj, Nekonato por la filoj de mia patrino.

Eg hev vorte framand hjå brørne mine, og ein utlending hjå borni til mor mi.

9 Ĉar fervoro pri Via domo min konsumis, Kaj la insultoj de Viaj insultantoj falis sur min.

For brennhug for ditt hus hev ete meg upp, og deira spottord som spottar deg, hev falle på meg.

10 Kaj mi ploras, mia animo estas en fasto, Kaj pri tio oni min hontigas.

Då mi sjæl græt medan eg fasta, vart eg spotta for det.

11 Kiel veston mi metis sur min sakon, Kaj mi fariĝis moka ekzemplo por ili.

Då eg laga ein sekk til klædde for meg, vart eg eit ordtøke for deim.

12 Parolas pri mi la sidantoj ĉe la pordego, Kaj la drinkantoj kantas pri mi.

Dei som sit i porten, røder um meg, og drikkarane syng um meg.

13 Kaj mi preĝas al Vi, ho Eternulo, en favora tempo; Ho Dio, pro Via granda boneco respondu al mi per Via vera helpo.

Men eg kjem med mi bøn til deg, Herre, i nådetidi, Gud, for di store miskunn; svara meg med di trufaste hjelp!

14 Eligu min el la ŝlimo, ke mi ne dronu; Mi estu savita kontraŭ miaj malamantoj kaj el profunda akvo.

Fria meg ut or søyla, og lat meg ikkje søkka! Lat meg verta utfria frå deim som hatar meg og frå dei djupe vatni!

15 Ne fortiru min fluo de la akvo, Ne englutu min profundo, Kaj abismo ne fermu super mi sian buŝon.

Lat ikkje vatsflodi fløyma yver meg, og ikkje djupet svelgja meg, og heller ikkje brunnen lata att sitt gap yver meg!

16 Aŭskultu min, ho Eternulo, ĉar bona estas Via favorkoreco; Laŭ Via kompatemeco turnu Vin al mi.

Svara meg, Herre, for din nåde er god, etter di store miskunn vend deg til meg!

17 Kaj ne kaŝu antaŭ Via sklavo Vian vizaĝon, ĉar mi suferas; Rapidu, aŭskultu min.

Og løyn ikkje di åsyn for tenaren din, for eg er i naud; svara meg snart!

18 Alproksimiĝu al mia animo, savu ĝin; Spite miajn malamikojn liberigu min.

Kom nær til mi sjæl, løys henne ut! Frels meg for mine fiendar skuld!

19 Vi scias mian malhonoron kaj mian honton kaj mian mokatecon; Antaŭ Vi estas ĉiuj miaj premantoj.

Du kjenner mi spott og skam og vanæra, for di åsyn stend alle dei som trengjer meg.

20 Honto rompis mian koron, kaj mi senfortiĝis; Mi atendis kompatantojn, sed ili forestis; Konsolantojn, sed mi ne trovis.

Spottord hev brote mitt hjarta sund, so eg er sjuk; eg venta på medynk, men der var ingi, og på trøystarar, men eg fann ingen.

21 Kaj ili donis al mi por manĝo galon, Kaj en mia soifo ili trinkigis al mi vinagron.

Og dei gav meg gall å eta, og då eg var tyrst, gav dei meg eddik å drikka.

22 Ilia tablo antaŭ ili fariĝu reto, Kaj ilia prospero fariĝu kaptilo.

Lat bordet deira framfyre deim verta ei snara, og ei gildra for deim når dei er trygge!

23 Mallumiĝu iliaj okuloj, ke ili ne vidu; Kaj iliajn lumbojn malfortigu por ĉiam.

Lat augo deira dimmast so dei ikkje ser, og lat deira lender alltid skjelva!

24 Verŝu sur ilin Vian furiozon, Kaj la flamo de Via kolero ilin ataku.

Renn ut yver deim din vreide, og lat din brennande harm nå deim!

25 Ilia loĝejo dezertiĝu, En iliaj tendoj ne ekzistu loĝanto.

Lat deira bustad verta øydd, lat det ingen vera som bur i deira tjeld!

26 Ĉar tiun, kiun Vi frapis, ili persekutas, Kaj la suferojn de Viaj batitoj ili rakontas.

For dei forfylgjer den som du hev slege, og dei fortel um pinsla åt deim som du hev gjenomstunge.

27 Aldonu kulpon al ilia kulpo, Ke ili ne atingu Vian bonecon.

Lat deim leggja syndeskuld til si syndeskuld, og lat deim ikkje koma til di rettferd!

28 Ili estu elstrekitaj el la libro de vivantoj, Kaj ili ne estu skribitaj kune kun virtuloj.

Lat deim verta utstrokne or livsens bok, og ikkje verta innskrivne med dei rettferdige!

29 Sed mi estas malriĉa kaj suferanta; Via helpo min defendu, ho Dio.

Men eg er ein arming full av verk, Gud, lat di frelsa berga meg!

30 Mi gloros la nomon de Dio per kanto, Kaj mi rakontos en danko Lian grandecon.

Eg vil lova Guds namn med song og høglova honom med takksegjing,

31 Kaj ĝi estos pli agrabla al la Eternulo, Ol bovo aŭ bovido kun kornoj kaj fendohavaj hufoj.

og det skal tekkjast Herren betre enn ein ung ukse med horn og klauver.

32 Vidos humiluloj kaj ĝojos! Ho serĉantoj de Dio, via koro reviviĝu.

Når spaklyndte ser det, vil dei gleda seg; de som søkjer Gud - må dykkar hjarta liva!

33 Ĉar la Eternulo aŭskultas humilulojn, Kaj Siajn malliberulojn Li ne malŝatas.

For Herren høyrer på dei fatige, og sine fangar vanvyrder han ikkje.

34 Gloru Lin la ĉielo kaj la tero, La maroj, kaj ĉio, kio en ili moviĝas.

Himmel og jord skal lova honom, havet og alt som krek i det.

35 Ĉar Dio helpos Cionon kaj konstruos la urbojn de Judujo, Ke oni tie loĝos kaj ilin heredos.

For Gud skal frelsa Sion og byggja byarne i Juda, og dei skal bu der og eiga deim.

36 Kaj la idaro de Liaj sklavoj ĝin heredos, Kaj la amantoj de Lia nomo loĝos en ĝi.

Og avkjømet til hans tenarar skal erva deim, og dei som elskar hans namn, skal bu der.