Psalmaro 2

1 Kial tumultas popoloj, Kaj gentoj pripensas vanaĵon?

Quare fremuerunt gentes, et populi meditati sunt inania? Astiterunt reges terræ, et principes convenerunt in unum adversus Dominum, et adversus christum ejus.

2 Leviĝas reĝoj de la tero, Kaj eminentuloj konsiliĝas kune, Kontraŭ la Eternulo kaj kontraŭ Lia sanktoleito, dirante:

Dirumpamus vincula eorum, et projiciamus a nobis jugum ipsorum.

3 Ni disŝiru iliajn ligilojn, Kaj ni deĵetu de ni iliajn ŝnurojn!

Qui habitat in cælis irridebit eos, et Dominus subsannabit eos.

4 La loĝanta en la ĉielo ridas, La Sinjoro mokas ilin.

Tunc loquetur ad eos in ira sua, et in furore suo conturbabit eos.

5 Tiam Li parolos al ili en Sia kolero, Kaj per Sia furiozo Li ilin ektimigos, dirante:

Ego autem constitutus sum rex ab eo super Sion, montem sanctum ejus, prædicans præceptum ejus.

6 Mi starigis ja Mian reĝon Super Cion, Mia sankta monto.

Dominus dixit ad me: Filius meus es tu; ego hodie genui te.

7 Mi raportos pri la decido: La Eternulo diris al mi: Vi estas Mia filo, Hodiaŭ Mi vin naskis.

Postula a me, et dabo tibi gentes hæreditatem tuam, et possessionem tuam terminos terræ.

8 Petu Min, kaj Mi donos al vi popolojn por heredo, Kaj por posedo limojn de tero.

Reges eos in virga ferrea, et tamquam vas figuli confringes eos.

9 Vi disbatos ilin per fera sceptro, Kiel potan vazon vi ilin dispecigos.

Et nunc, reges, intelligite; erudimini, qui judicatis terram.

10 Kaj nun, ho reĝoj, prudentiĝu; Instruiĝu, juĝistoj de la tero!

Servite Domino in timore, et exsultate ei cum tremore.

11 Servu al la Eternulo kun timo, Kaj ĝoju kun tremo.

Apprehendite disciplinam, nequando irascatur Dominus, et pereatis de via justa.

12 Kisu la filon, ke Li ne koleru, kaj vi ne pereu sur la vojo, Ĉar baldaŭ ekbrulos Lia kolero. Feliĉaj estas ĉiuj, kiuj fidas Lin.

Cum exarserit in brevi ira ejus, beati omnes qui confidunt in eo.