Psalmaro 137

1 Apud la riveroj de Babel Ni sidis kaj ploris, Rememorante Cionon.

Pie Bābeles upēm, tur mēs sēdējām un raudājām, kad pieminējām Ciānu.

2 Sur la salikoj tie Ni pendigis niajn harpojn.

Savas kokles tur pakārām vītolos.

3 Ĉar tie niaj kaptintoj postulis de ni kantojn, Kaj niaj mokantoj ĝojon, dirante: Kantu al ni el la kantoj de Cion.

Jo mūsu aizvedēji cietumā tur no mums prasīja dziesmas un mūsu spaidītāji līksmību: Dziediet mums dziesmu no Ciānas.

4 Kiel ni kantos sur fremda tero La kanton de la Eternulo?

Kā mēs varētu dziedāt Tā Kunga dziesmu svešā zemē?

5 Se mi forgesos vin, ho Jerusalem, Tiam forgesiĝu mia dekstra mano;

Ja es tevi aizmirstu, Jeruzāleme, tad lai mana labā roka top aizmirsta.

6 Algluiĝu mia lango al mia palato, Se mi vin ne memoros, Se mi ne levos Jerusalemon en la supron de miaj ĝojoj.

Mana mēle lai pielīp pie mana zoda, ja es tevi nepieminu, ja es nepaceļu Jeruzālemi par savu vislielāko prieku.

7 Rememorigu, ho Eternulo, al la filoj de Edom La tagon de Jerusalem, kiam ili diris: Detruu, detruu ĝis ĝia fundamento.

Kungs, piemini Jeruzālemes dienu Edoma bērniem, kas sacīja: Nopostiet, nopostiet to līdz pat viņas pamatiem.

8 Ho ruinigema filino de Babel! Bone estos al tiu, Kiu repagos al vi por la faro, kiun vi faris al ni.

Tu posta pilna Bābeles meita, svētīgs ir, kas tev atmaksā, kā tu mums esi darījusi;

9 Bone estos al tiu, Kiu prenos kaj frakasos viajn infanetojn sur ŝtono.

Svētīgs būs, kas tavus jaunos bērnus sagrābs un tos satrieks pie akmens.