Psalmaro 104

1 Benu, ho mia animo, la Eternulon. Ho Eternulo, mia Dio, Vi estas tre granda, De majesto kaj beleco Vi estas vestita;

Segne, Jehovah, meine Seele! Jehovah, mein Gott, Du bist sehr groß. Majestät und Ehre hast Du angezogen!

2 Vi, kiu estas ĉirkaŭkovrita de lumo kiel de vesto, Kiu sternas la ĉielon kiel tapiŝon;

Er umhüllt Sich mit Licht wie mit einem Gewand, Er spannt die Himmel aus wie einen Teppich.

3 Kiu aranĝas sur la akvo Siajn ĉambrojn, Kiu faras la nubojn Lia veturilo; Kiu iras sur la flugiloj de la vento;

Er zimmert mit Wassern Seine Söller, setzt dichte Wolken zu Seinem Wagen und geht auf den Flügeln des Windes einher.

4 Kiu faras la ventojn Liaj senditoj, Flamantan fajron Liaj servantoj;

Er macht zu Seinen Boten die Winde, zu Seinen Dienern flammend Feuer.

5 Kiu fondis la teron sur ĝiaj fundamentoj, Ke ĝi neniam ŝanceliĝos.

Er hat die Erde auf ihre Grundlagen gegründet, daß sie nicht wankt in Ewigkeit und immerfort.

6 La abismon Vi kovris kiel per vesto, Sur la montoj staras akvo;

Mit dem Abgrund hast Du sie bedeckt, wie mit einem Anzug; die Wasser stehen auf den Bergen.

7 De Via minaco ĝi kuras, De la voĉo de Via tondro ĝi forrapidas.

Vor Deinem Drohen fliehen sie, enteilen vor der Stimme Deines Donners.

8 Ĝi leviĝas sur montojn, malleviĝas sur valojn, Al tiu loko, kiun Vi destinis por ĝi.

Die Berge steigen auf, die Talgründe sinken hernieder zum Ort, den Du für sie gegründet hast.

9 Vi faris limon, kiun ĝi ne superpaŝos, Por ke ĝi ne revenu por kovri la teron.

Du setztest eine Grenze, die sie nicht überschreiten; sie kehren nicht zurück, die Erde zu bedecken.

10 Vi sendas fontojn al la riveroj, Kiuj iras inter montoj;

Er sendet Quellen in die Bachtäler; zwischen den Bergen gehen sie.

11 Ili trinkigas ĉiujn kampajn bestojn; Sovaĝaj azenoj kvietigas sian soifon.

Sie tränken alle wilden Tiere des Gefildes; Waldesel löschen ihren Durst.

12 Apud ili loĝas la birdoj ĉielaj, El inter la branĉoj ili sonigas sian voĉon.

Des Himmels Gevögel wohnen an ihnen, aus dem Gezweig geben sie ihre Stimme hervor.

13 Vi trinkigas la montojn el Viaj ĉambroj; Per la produktoj de Viaj faroj satiĝas la tero.

Von Seinen Söllern aus tränkt Er die Berge, von Seiner Werke Frucht wird satt die Erde;

14 Vi kreskigas herbon por la bruto, Kaj verdaĵon, kiu servas al la homo, Por elirigi panon el la tero.

Er läßt Gras sprossen für das Vieh und Kraut zum Dienst des Menschen, damit er Brot herausbringe aus der Erde.

15 Kaj la vino gajigas la koron de la homo, La vizaĝo brilas de la oleo, Kaj la pano fortikigas la koron de la homo.

Und Wein macht fröhlich des Menschen Herz; daß von Öl sein Antlitz glänze und Brot das Herz des Menschen labe.

16 Satiĝas la arboj de la Eternulo, La cedroj de Lebanon, kiujn Li plantis;

Jehovahs Bäume werden satt, die Zedern Libanons, die Er gepflanzt.

17 Kaj tie nestas birdoj; Cikonio havas sian loĝejon sur abioj;

Daselbst nisten die Vögel; der Storch hat sein Haus auf Tannen.

18 La altaj montoj estas por la ibeksoj, La rokoj estas rifuĝejo por la hirakoj.

Die hohen Berge sind der Gemsen, der Kaninchen Schirm die Felsenklippen.

19 Li aranĝis la lunon laŭ la partoj de tempo; La suno scias sian subiron.

Er hat den Mond gemacht für die bestimmten Festzeiten, die Sonne weiß ihren Niedergang.

20 Vi sendas mallumon, kaj fariĝas nokto, Dum kiu vagas ĉiuj arbaraj bestoj;

Du setzest Finsternis und es wird Nacht; da kriechen hervor alle wilden Tiere des Waldes.

21 La leonidoj krias pri rabakiro, Por peti de Dio sian manĝaĵon.

Die jungen Löwen brüllen nach dem Zerfleischen, und suchen von Gott ihre Speise.

22 Kiam leviĝas la suno, Ili sin kaŝas kaj kuŝiĝas en siaj loĝejoj.

Die Sonne geht auf, sie sammeln sich und lagern sich in ihren Wohnstätten.

23 Eliras homo por sia okupiĝo, Por sia laboro ĝis la vespero.

Der Mensch geht aus an sein Werk, und zu seinem Dienst bis an den Abend.

24 Kiel multaj estas Viaj faroj, ho Eternulo! Ĉion Vi faris kun saĝo; La tero estas plena de Viaj faritaĵoj.

Wie viel sind Deiner Werke, o Jehovah, sie alle hast mit Weisheit Du gemacht. Voll ist die Erde Deines Besitztums.

25 Jen la maro, granda kaj vasta: Tie estas rampaĵoj sennombraj, Bestoj malgrandaj kaj grandaj;

Da ist das Meer, groß und weit zu beiden Händen, dort sind Kriechtiere auch ohne Zahl, kleine Getiere und große.

26 Tie iras ŝipoj; Tie estas la levjatano, kiun Vi kreis, ke ĝi tie ludu.

Da gehen Schiffe, der Leviathan, den Du gebildet, um darin zu scherzen.

27 Ĉiuj ili atendas de Vi, Ke Vi donu al ili manĝon en ĝia tempo.

Sie alle warten auf Dich, daß Du ihnen ihre Speise gebest zu seiner Zeit.

28 Vi donas al ili, ili kolektas; Vi malfermas Vian manon, kaj ili satiĝas de bonaĵo.

Du gibst ihnen, sie lesen auf, Du tust Deine Hand auf, sie werden mit Gutem gesättigt.

29 Vi kaŝas Vian vizaĝon, tiam ili ektimas; Vi forprenas ilian spiriton, Tiam ili mortas kaj revenas al sia polvo.

Du verbirgst Dein Angesicht, sie sind bestürzt, Du raffst ihren Geist weg, sie verscheiden und kehren zu ihrem Staub zurück.

30 Vi sendas Vian spiriton, tiam ili kreiĝas; Kaj Vi renovigas la vizaĝon de la tero.

Sendest Du Deinen Geist aus, sind sie geschaffen, und Du erneuerst das Angesicht des Bodens.

31 Gloro al la Eternulo estu eterne; La Eternulo ĝoju pri Siaj faritaĵoj.

Jehovahs Herrlichkeit sei in Ewigkeit. Es sei fröhlich Jehovah in Seinen Werken.

32 Li ekrigardas la teron, kaj ĝi tremas; Li ektuŝas la montojn, kaj ili fumiĝas.

Er blickt zur Erde, und sie bebt. Er rührt die Berge an, und sie rauchen.

33 Mi kantados al la Eternulo, dum mi vivos; Mi muzikados al mia Dio, dum mi estos.

In meinem Leben will ich Jehovah singen, will Psalmen singen meinem Gott, weil ich bin.

34 Agrabla estu al Li mia meditado; Mi ĝojos pri la Eternulo.

Es möge Ihm genehm sein mein Nachsinnen! Ich will fröhlich sein in Jehovah.

35 Malaperu pekuloj de sur la tero, Kaj malvirtuloj ne plu ekzistu. Benu, ho mia animo, la Eternulon. Haleluja!

Möchten die Sünder ein Ende nehmen von der Erde, und die Ungerechten nicht mehr sein! Segne Jehovah, meine Seele! Hallelujah!