Sentencoj 8

1 Ĉu ne vokas la saĝo? Kaj ĉu la prudento ne aŭdigas sian voĉon?

Vai gudrība nesauc, un atzīšana nepaceļ savu balsi?

2 Ĝi staras sur la pinto de altaĵoj, Apud la vojo, ĉe la vojkruĉiĝoj.

Kalnu virsgalā tā stāv, ceļmalā uz ceļu jūtīm;

3 Apud la pordegoj, ĉe la eniro en la urbon, Ĉe la eniro tra la pordoj, ĝi kantas:

Pie vārtiem pilsētas priekšā, kur pa vārtiem ieiet, viņa skaņi sauc:

4 Al vi, ho viroj, mi vokas; Kaj mia voĉo sin turnas al la homoj:

„Uz jums, vīri, es saucu, un mana balss iet pie cilvēku bērniem.

5 Komprenu, naivuloj, la prudenton, Kaj sensprituloj prenu en la koron.

Ņemiet vērā, nejēgas, gudrību, un, ģeķi, paliekat prātīgi!

6 Aŭskultu, ĉar mi parolos gravaĵon, Kaj ĝustaĵo eliros el mia buŝo.

Klausāties, jo es runāšu augstas lietas un atdarīšu savu muti ar skaidriem vārdiem.

7 Ĉar mia lango parolos veron, Kaj malpiaĵon abomenas miaj lipoj.

Jo mana mute runās patiesību, un bezdievība manām lūpām ir negantība.

8 Justaj estas ĉiuj paroloj de mia buŝo; Ili ne enhavas falson kaj malicon.

Visi manas mutes vārdi stāv taisnībā, iekš tiem nav netiklības, nedz viltības.

9 Ĉiuj ili estas ĝustaj por tiu, kiu ilin komprenas, Kaj justaj por tiuj, kiuj akiris scion.

Tie ir visnotaļ taisni tam, kas tos saprot un skaidri tiem, kas atzīšanu atraduši.

10 Prenu mian instruon, kaj ne arĝenton; Kaj la scion ŝatu pli, ol plej puran oron.

Pieņemiet manu mācību labāki nekā sudrabu, un atzīšanu vairāk nekā tīru zeltu;

11 Ĉar saĝo estas pli bona ol multekostaj ŝtonoj; Kaj nenio, kion oni povas deziri, povas esti egala al ĝi.

Jo gudrība ir labāka pār pērlēm, un viss, ko tu kārotu, tai netiek līdz.

12 Mi, saĝo, loĝas kun la prudento, Kaj mi trovas prudentajn konsilojn.

Es, tā gudrība, mītu pie samaņas un atrodu vērtīgu padomu.

13 Timo antaŭ la Eternulo malamas malbonon, Fieron, malhumilon, kaj malbonan vojon; Malsinceran buŝon mi malamas.

Tā Kunga bijāšana ir: ienīdēt ļaunu, lepnību, augstprātību un ļaunu ceļu, un es ienīstu netiklu muti.

14 De mi venas konsilo kaj bonaranĝo; Mi estas prudento; al mi apartenas forto.

Pie manis ir padoms un palīgs; es esmu atzīšana, man ir spēks.

15 Per mi reĝas la reĝoj, Kaj la estroj donas leĝojn de justeco.

Caur mani valda ķēniņi, un dod taisnus likumus valdītāji;

16 Per mi regas la princoj Kaj la potenculoj kaj ĉiuj juĝantoj sur la tero.

Caur mani valda varenie un lielkungi, visi zemes soģi.

17 Mi amas miajn amantojn; Kaj miaj serĉantoj min trovos.

Es mīlēju tos, kas mani mīl, un kas mani tikuši(centīgi) meklē, tie mani atrod.

18 Riĉo kaj gloro estas ĉe mi, Daŭra havo kaj justo.

Bagātība un gods ir pie manis, paliekama manta un taisnība.

19 Mia frukto estas pli bona ol oro kaj ol plej pura oro; Kaj la rikolto de mi estas pli bona ol elektita arĝento.

Mani augļi ir labāki nekā zelts un tīrs zelts, un mans ienākums nekā šķīsts sudrabs.

20 Laŭ la vojo de vero mi iras, Laŭ la vojstreko de la justo;

Es vadu uz taisnības ceļa, taisnas tiesas pēdās,

21 Por heredigi al miaj amantoj esencan bonon, Kaj plenigi iliajn trezorejojn.

Ka tiem, kas mani mīl, dodu iemantot pilnību un pildu viņu mantu.

22 La Eternulo min formis en la komenco de Sia vojo, Antaŭ Siaj kreitaĵoj, tre antikve.

Tas Kungs mani nolika par sava ceļa iesākumu, par savu radījumu pirmaju no mūžības.

23 Antaŭ eterno mi estis firme fondita, en la komenco, Antaŭ la kreo de la tero.

No mūžības es esmu iecelta, no iesākuma, no pasaules gala.

24 Kiam ankoraŭ ne ekzistis la abismoj, mi estis jam naskita, Kiam ankoraŭ ne ekzistis fontoj, ŝprucigantaj akvon.

Kad dziļumi vēl nebija, tad es piedzimu, kad avoti vēl nebija, no ūdeņiem grūti.

25 Antaŭ ol la montoj estis starigitaj, Antaŭ la altaĵoj mi estis kreita;

Pirms kalnu pamati tapa nolikti, priekš pakalniem, tad es piedzimu.

26 Kiam la tero ankoraŭ ne estis farita, nek la kampoj, Nek la komencaj polveroj de la mondo.

Viņš vēl nebija radījis zemi nedz klajumus, nedz sācis pasaules pīšļus;

27 Dum Li firmigis la ĉielojn, mi jam estis tie; Dum Li desegnis limojn sur la supraĵo de la abismo,

Kad viņš debesis sataisīja, tad es tur biju; kad viņš izplatīja debess velvi pār dziļumiem,

28 Dum Li fortikigis la nubojn supre, Dum Li firmigis la fontojn de la abismo,

Kad viņš padebešus augšām nostiprināja, kad dziļumu avoti krākdami krāca,

29 Dum Li donis Sian leĝon al la maro, Por ke la akvoj ne transpaŝu siajn bordojn, Kaj dum Li difinis la fundamentojn de la tero:

Kad viņš jūrai lika robežas, ka ūdeņi neplūstu pār viņas malām, kad viņš nostiprināja zemes pamatus:

30 Tiam mi estis ĉe Li kiel konstruanto; Mi estis la ĝojo de ĉiuj tagoj, Ludante antaŭ Li ĉiutempe.

Tad es biju pie viņa tā izdarītāja un biju viņa prieks dienu dienas un līksmojos viņa priekšā vienmēr:

31 Mi ludas sur Lia mondo-tero; Kaj mia ĝojo estas inter la homidoj.

Es līksmojos viņa pasaules virsū un mans prieks ir pie cilvēku bērniem.

32 Kaj nun, infanoj, aŭskultu min; Kaj feliĉaj estos tiuj, kiuj iras laŭ miaj vojoj.

Tad klausiet nu mani, mani bērni; jo svētīgs, kas manus ceļus sargā.

33 Aŭskultu instruon kaj saĝiĝu, Kaj ne forĵetu ĝin.

Klausiet pamācīšanai un topiet gudri, un neatmetat viņu.

34 Feliĉa estas la homo, kiu min aŭskultas, Kiu maldormas ĉiutage ĉe miaj pordoj, Kiu staras garde ĉe la fostoj de miaj pordegoj.

Svētīgs tas cilvēks, kas mani klausa, kas kavējās pie manām durvīm dienu no dienas, sargāt manu durvju stenderus;

35 Ĉar kiu min trovis, tiu trovis vivon, Kaj akiros favoron de la Eternulo.

Jo kas mani atrod, tas atrod dzīvību un dabūs žēlastību no Tā Kunga.

36 Sed kiu maltrafas min, tiu difektas sian animon; Ĉiuj, kiuj min malamas, amas la morton.

Bet kas pret mani grēko, tas dara varu savai dvēselei; kas mani ienīst, tie visi līdz mīļo nāvi.“