Sentencoj 6
1 Mia filo! se vi garantiis por via proksimulo Kaj donis vian manon por aliulo,
Mans bērns, ja tu priekš sava tuvākā galvojis un roku devis priekš cita,
2 Tiam vi enretiĝis per la vortoj de via buŝo, Kaptiĝis per la vortoj de via buŝo.
Tad tu esi sasaistīts ar savas mutes valodu un savaldzināts ar savas mutes vārdiem.
3 Tiam, mia filo, agu tiel kaj saviĝu, Ĉar vi falis en la mano de via proksimulo: Iru, vigliĝu, kaj petegu vian proksimulon;
Tad dari jel tā mans bērns, un izglābies, ja tu savam tuvākam rokā esi nācis; ej, meties zemē priekš viņa un spied savu tuvāko;
4 Ne lasu viajn okulojn dormi Kaj viajn palpebrojn dormeti;
Nedod savām acīm miega, nedod savām acīm dusas;
5 Savu vin, kiel gazelo, el la mano, Kaj kiel birdo el la mano de la birdokaptisto.
Izglābies kā stirna no viņa rokas un kā putns no mednieka rokas!
6 Iru al la formiko, vi maldiligentulo; Rigardu ĝian agadon, kaj saĝiĝu.
Ej pie skudras, sliņķi, skaties viņas ceļus un topi gudrs!
7 Kvankam ĝi ne havas estron, Nek kontrolanton, nek reganton,
Lai tai nav valdnieka, ne virsnieka, ne kunga,
8 Ĝi pretigas en la somero sian panon, Ĝi kolektas dum la rikolto sian manĝon.
Tā tomēr savu maizi sagādā vasarā, savu barību sakrāj pļaujamā laikā.
9 Ĝis kiam, maldiligentulo, vi kuŝos? Kiam vi leviĝos de via dormo?
Cik ilgi tu gulēsi, sliņķi? Kad tu celsies no sava miega?
10 Iom da dormo, iom da dormeto, Iom da kunmeto de la manoj por kuŝado;
Guli maķenīt, snaudi maķenīt, saliec maķenīt rokas miegā;
11 Kaj venos via malriĉeco kiel rabisto, Kaj via senhaveco kiel viro armita.
Tad tava nabadzība tev pienāks nākdama, un tavs trūkums, kā apbruņots vīrs.
12 Homo sentaŭga, homo malbonfarema, Iras kun buŝo malica,
Nelieša cilvēks ir tāds negants vīrs, kas staigā ar netiklu muti,
13 Donas signojn per la okuloj, aludas per siaj piedoj, Komprenigas per siaj fingroj;
Met ar acīm, piegrūž ar kājām, zīmē ar pirkstiem.
14 Perverseco estas en lia koro, li intencas malbonon; En ĉiu tempo li semas malpacon.
Netiklība ir viņa sirdī, viņš domā vienmēr uz ļaunu, saceļ ķildas.
15 Tial subite venos lia pereo; Li estos rompita subite, kaj neniu lin sanigos.
Tādēļ viņam nelaime nāks piepeši, viņš ātri taps satriekts un dziedināšanas nebūs.
16 Jen estas ses aferoj, kiujn la Eternulo malamas, Kaj sep, kiujn Li abomenegas.
Šās sešas lietas Tas Kungs ienīst, un tā septītā viņam ir negantība:
17 Arogantaj okuloj, mensogema lango, Kaj manoj, kiuj verŝas senkulpan sangon,
Lepnas acis, melu mēle un rokas, kas nenoziedzīgas asinis izlej,
18 Koro, kiu preparas malbonfarajn intencojn, Piedoj, kiuj rapidas kuri al malbono,
Sirds, kas negantus nodomus perē; kājas, kas mudīgas uz ļaunu skriet;
19 Falsa atestanto, kiu elspiras mensogojn; Kaj tiu, kiu semas malpacon inter fratoj.
Viltīgs liecinieks, kas droši melus runā, un kas ķildu ceļ starp brāļiem. -
20 Konservu, mia filo, la ordonon de via patro, Kaj ne forĵetu la instruon de via patrino.
Mans bērns, glabā sava tēva pamācīšanu un nepamet savas mātes mācību.
21 Ligu ilin por ĉiam al via koro, Volvu ilin sur vian kolon.
Sasien to allažiņ uz savas sirds un sien to ap savu kaklu.
22 Kiam vi iros, ili gvidos vin; Kiam vi kuŝiĝos, ili vin gardos; Kaj kiam vi vekiĝos, ili parolos kun vi.
Kad tu staigā, tad tā tevi pavadīs; kad tu apgulies, tad tā tevi apsargās, un kad tu uzmodies, tad tā ar tevi runās;
23 Ĉar moralordono estas lumingo, kaj instruo estas lumo, Kaj edifaj predikoj estas vojo de vivo,
Jo pamācīšana ir spīdeklis, un mācība gaišums, un kad pārmāca un rāj, tas ir dzīvības ceļš;
24 Por gardi vin kontraŭ malbona virino, Kontraŭ glata lango de fremdulino.
Ka tās tev izsargā no negodīgas sievas, no svešas sievietes mīkstās mēles.
25 Ne deziregu en via koro ŝian belecon, Kaj ne kaptiĝu per ŝiaj palpebroj.
Nekāro savā sirdī pēc viņas skaistuma, un lai viņa tevi nesagūsta ar savām acīm;
26 Ĉar la kosto de publikulino estas nur unu pano; Sed fremda edzino forkaptas la grandvaloran animon.
Jo caur mauku tiek līdz maizes drupekļiem, un vīra sieva tev notvers pat dārgo dzīvību.
27 Ĉu iu povas teni fajron en sia sino tiel, Ke liaj vestoj ne brulu?
Vai arī uguni var klēpī ņemt, un drēbes nesadegtu?
28 Ĉu iu povas marŝi sur ardantaj karboj, Ne bruligante siajn piedojn?
Vai uz kvēlošām oglēm var iet un nesadedzinātu kājas?
29 Tiel ankaŭ estas kun tiu, kiu venas al la edzino de sia proksimulo; Neniu, kiu ŝin ektuŝas, restas sen puno.
Tāpat, kas ieiet pie otra sievas; nesodīts nepaliks, kas to aizskar.
30 Oni ne faras grandan honton al ŝtelanto, Se li ŝtelas por sin satigi, kiam li malsatas;
Zaglim nepiedod vis, ka zog izsalcis, vēderu pildīt.
31 Kaj kiam oni lin kaptas, li pagas sepoble; La tutan havon de sia domo li fordonas.
Bet pieķerts tas septiņkārt atlīdzinās, visu sava nama padomu tas atdos.
32 Sed kiu adultas kun virino, tiu estas sensaĝa; Tiu, kiu faras tion, pereigas sian animon;
Kas ar sievu laulību pārkāpj, tam prāta nav; to tik dara, kas sev dzīvību grib nogalināt.
33 Batojn kaj malhonoron li ricevas, Kaj lia honto ne elviŝiĝas;
Tam būs kāviens un kauns un negods bez gala;
34 Ĉar furiozas la ĵaluzo de la edzo; Kaj li ne indulgas en la tempo de la venĝo.
Jo viņas vīra dusmas iekarsušās netaupīs atriebšanas laikā.
35 Li rigardas nenian kompenson, Kaj li ne akceptas, se vi volas eĉ multe donaci.
Tas nebēdās ne par kādu līdzību(izpirkumu), un nebūs miera, cik dāvanu arī nedotu.
