Ijob 8

1 Kaj ekparolis Bildad, la Ŝuĥano, kaj diris:

Saa tog Sjuhiten Bildad til Orde og sagde:

2 Kiel longe vi tiel parolos, Kaj la vortoj de via buŝo estos kiel forta vento?

Hvor længe taler du saa, hvor længe skal Mundens Uvejr rase?

3 Ĉu Dio falsas la juĝon? Ĉu la Plejpotenculo falsas la justecon?

Mon Gud vel bøjer Retten, bøjer den Almægtige Retfærd?

4 Se viaj filoj pekis kontraŭ Li, Li forpuŝis ilin pro ilia malbonago.

Har dine Sønner syndet imod ham, og gav han dem deres Brøde i Vold,

5 Se vi serĉas Dion Kaj petegas la Plejpotenculon,

saa søg du nu hen til Gud og bed hans Almagt om Naade!

6 Se vi estas pura kaj pia, Li maldormos super vi, Kaj restarigos la bonstaton en via virta loĝejo.

Saafremt du er ren og oprigtig, ja, da vil han vaage over dig, genrejse din Retfærds Bolig;

7 Kaj se via komenco estis malgranda, Via estonteco forte kreskos.

din fordums Lykke vil synes ringe, saare stor skal din Fremtid blive.

8 Ĉar demandu la antaŭajn generaciojn, Kaj primeditu tion, kion esploris iliaj patroj;

Thi spørg dog den henfarne Slægt, læg Mærke til Fædrenes Granskning!

9 Ĉar ni estas de hieraŭ, kaj ni nenion scias; Nia vivo sur la tero estas nur ombro.

Vi er fra i Gaar, og intet ved vi, en Skygge er vore Dage paa Jord.

10 Ili instruos vin, diros al vi, Kaj el sia koro elirigos vortojn.

Mon ej de kan lære dig, sige dig det og give dig Svar af Hjertet:

11 Ĉu povas kreski kano sen malsekeco? Ĉu kreskas junko sen akvo?

Vokser der Siv, hvor der ikke er Sump, gror Nilgræs frem, hvor der ikke er Vand?

12 En tia okazo ĝi velksekiĝas pli frue ol ĉiu herbo, Kiam ĝi estas ankoraŭ en sia freŝeco, Kiam ĝi ankoraŭ ne estas detranĉita.

Endnu i Grøde, uden at høstes, visner det før alt andet Græs.

13 Tiaj estas la vojoj de ĉiuj, kiuj forgesas Dion; Kaj pereas la espero de hipokritulo,

Saa gaar det enhver, der glemmer Gud, en vanhelligs Haab slaar fejl:

14 Kies fido dehakiĝas, Kaj kies espero estas araneaĵo.

som Sommerspind er hans Tilflugt, hans Tillid er Spindelvæv;

15 Li apogas sin al sia domo, sed ne restos staranta; Li ekkaptos ĝin, sed ne povos sin teni.

han støtter sig til sit Hus, det falder, han klynger sig til det, ej staar det fast.

16 Li estis verda antaŭ la suno, Kaj super lia ĝardeno etendiĝas liaj branĉoj;

I Solskinnet vokser han frodigt, hans Ranker breder sig Haven over,

17 Amase plektiĝas liaj radikoj, Inter ŝtonoj ili tenas sin forte;

i Stendynger fletter hans Rødder sig ind, han hager sig fast mellem Sten;

18 Sed kiam oni elŝiras lin el lia loko, Ĝi malkonfesas lin: Mi vin ne vidis.

men rives han bort fra sit Sted, fornægter det ham: »Jeg har ikke set dig!«

19 Tia estas la ĝojo de lia vivo; Kaj el la tero kreskas aliaj.

Se, det er Glæden, han har af sin Vej, og af Jorden fremspirer en anden!

20 Vidu, Dio ne forpuŝas virtulon Kaj ne subtenas la manon de malpiuloj.

Se, Gud agter ej den uskyldige ringe, han holder ej fast ved de ondes Haand.

21 Li plenigos ankoraŭ vian buŝon per rido Kaj viajn lipojn per ĝojkrioj.

End skal han fylde din Mund med Latter og dine Læber med Jubel;

22 Viaj malamantoj kovriĝos per honto; Sed la tendo de malpiuloj malaperos.

dine Avindsmænd skal klædes i Skam og gudløses Telt ej findes mer!