Ijob 7
1 Difinita estas ja por la homo la limtempo sur la tero, Kaj liaj tagoj estas kiel la tagoj de dungito.
Porventura não tem o homem guerra sobre a terra? e não são os seus dias como os dias do jornaleiro?
2 Kiel sklavo, kiu sopiras al ombro, Kaj kiel dungito, kiu atendas sian pagon,
Como o cervo que suspira pela sombra, e como o jornaleiro que espera pela sua paga,
3 Tiel mi ricevis sorte monatojn vantajn, Kaj noktoj turmentaj estas nombritaj al mi.
Assim me deram por herança meses de vaidade: e noites de trabalho me prepararam.
4 Kiam mi kuŝiĝas, mi diras: Kiam mi leviĝos? Sed la vespero fariĝas longa, kaj mi satiĝas de maltrankvileco ĝis la tagiĝo.
Deitando-me a dormir, então digo, Quando me levantarei? mas comprida é a noite, e farto-me de me voltar na cama até à alva.
5 Mia korpo estas kovrita de vermoj kaj de pecoj da tero; Mia haŭto krevis kaj putras.
A minha carne se tem vestido de bichos e de torrões de pó: a minha pele está gretada, e se fez abominável.
6 Miaj tagoj forflugis pli facile, ol bobeno de teksisto, Kaj pasis, lasinte nenian esperon.
Os meus dias são mais velozes do que a lançadeira do tecelão, e pereceram sem esperança.
7 Memoru, ke mia vivo estas bloveto, Ke miaj okuloj ne plu revidos bonon;
Lembra-te de que a minha vida é como o vento; os meus olhos não tornarão a ver o bem.
8 Ne plu revidos min okulo de vidanto; Vi volos ekrigardi min, sed mi jam ne ekzistos.
Os olhos dos que agora me veem não me verão mais: os teus olhos estarão sobre mim, porém não serei mais.
Assim como a nuvem se desfaz e passa, assim aquele que desce à sepultura nunca tornará a subir. (Sheol h7585)
10 Li ne plu revenas en sian domon; Lia loko ne plu rekonos lin.
Nunca mais tornará à sua casa, nem o seu lugar jamais o conhecerá.
11 Tial mi ne detenos mian buŝon; Mi parolos en la premiteco de mia spirito, Mi plendos en la maldolĉeco de mia animo.
Por isso não reprimirei a minha boca: falarei na angústia do meu espírito; queixar-me-ei na amargura da minha alma.
12 Ĉu mi estas maro aŭ mara monstro, Ke Vi starigis gardon por mi?
Sou eu porventura o mar, ou a baleia, para que me ponhas uma guarda?
13 Kiam mi pensas, ke mia lito min konsolos, Ke mia kuŝejo plifaciligos mian suferadon,
Dizendo eu: consolar-me-á a minha cama: meu leito aliviará a minha ancia;
14 Tiam Vi teruras min per sonĝoj, Timigas min per vizioj;
Então me espantas com sonhos, e com visões me assombras:
15 Kaj mia animo deziras sufokiĝon, Miaj ostoj la morton.
Pelo que a minha alma escolheria antes a estrangulação: e antes a morte do que a vida.
16 Tedis al mi; ne eterne mi vivu; Forlasu min, ĉar miaj tagoj estas vantaĵo.
A minha vida abomino, pois não viveria para sempre: retira-te de mim; pois vaidade são os meus dias.
17 Kio estas homo, ke Vi faras lin granda, Ke Vi zorgas pri li,
Que é o homem, para que tanto o estimes, e ponhas sobre ele o teu coração,
18 Ke Vi rememoras lin ĉiumatene, Elprovas lin ĉiumomente?
E cada manhã o visites, e cada momento o proves?
19 Kial Vi ne deturnas Vin de mi, Ne lasas min libera eĉ tiom, ke mi povu engluti mian salivon?
Até quando me não deixarás, nem me largarás, até que engula o meu cuspo?
20 Se mi pekis, kion mi per tio faris al Vi, ho gardanto de la homoj? Kial Vi faris min celo de Viaj atakoj, Ke mi fariĝis ŝarĝo por mi mem?
Se pequei, que te farei, ó Guarda dos homens? porque fizeste de mim um alvo para ti por tropeço, para que a mim mesmo me seja pesado?
21 Kaj kial Vi ne deprenas mian pekon, ne pardonas mian malbonagon? Jen mi ja baldaŭ kuŝos en la tero; Kaj kiam Vi morgaŭ serĉos min, mi ne ekzistos.
E porque me não perdoas a minha transgressão, e não tiras a minha iniquidade? porque agora me deitarei no pó, e de madrugada me buscarás, e não estarei lá.
