Ijob 6

1 Ijob respondis kaj diris:

Respondens autem Iob, dixit:

2 Se estus pesita mia ĉagreno, Kaj samtempe estus metita sur la pesilon mia suferado,

Utinam appenderentur peccata mea, quibus iram merui: et calamitas, quam patior, in statera.

3 Ĝi estus nun pli peza, ol la sablo ĉe la maroj; Pro tio miaj vortoj estas plenaj de plendo.

Quasi arena maris hæc gravior appareret: unde et verba mea dolore sunt plena:

4 Ĉar la sagoj de la Plejpotenculo estas en mi, Ilian venenon trinkas mia spirito; La teruraĵoj de Dio direktiĝis sur min.

Quia sagittæ Domini in me sunt, quarum indignatio ebibit spiritum meum, et terrores Domini militant contra me.

5 Ĉu krias sovaĝa azeno sur herbo? Ĉu bovo blekas kolere ĉe sia manĝaĵo?

Numquid rugiet onager cum habuerit herbam? aut mugiet bos cum ante præsepe plenum steterit?

6 Ĉu oni manĝas sengustaĵon sen salo? Ĉu havas guston la albumeno de ovo?

Aut poterit comedi insulsum, quod non est sale conditum? aut potest aliquis gustare, quod gustatum affert mortem?

7 Kion ne volis tuŝi mia animo, Tio nun estas abomeninde mia manĝaĵo.

Quæ prius nolebat tangere anima mea, nunc præ angustia, cibi mei sunt.

8 Ho, se mia peto plenumiĝus, Kaj se Dio donus al mi tion, kion mi esperas!

Quis det ut veniat petitio mea: et quod expecto, tribuat mihi Deus?

9 Ho, se Dio komencus kaj disbatus min, Donus liberecon al Sia mano kaj frakasus min!

Et qui cœpit, ipse me conterat: solvat manum suam, et succidat me?

10 Tio estus ankoraŭ konsolo por mi; Kaj mi ĝojus, se en la turmento Li ne kompatus, Ĉar mi ne forpuŝis ja la vortojn de la Sanktulo.

Et hæc mihi sit consolatio ut affligens me dolore, non parcat, nec contradicam sermonibus Sancti.

11 Kio estas mia forto, ke mi persistu? Kaj kia estas mia fino, ke mi havu paciencon?

Quæ est enim fortitudo mea ut sustineam? aut quis finis meus, ut patienter agam?

12 Ĉu mia forto estas forto de ŝtonoj? Ĉu mia karno estas kupro?

Nec fortitudo lapidum fortitudo mea, nec caro mea ænea est.

13 Mi havas ja nenian helpon, Kaj savo estas forpuŝita for de mi.

Ecce, non est auxilium mihi in me, et necessarii quoque mei recesserunt a me.

14 Al malfeliĉulo decas kompato de amiko, Eĉ se li forlasas la timon antaŭ la Plejpotenculo.

Qui tollit ab amico suo misericordiam, timorem Domini derelinquit.

15 Miaj fratoj trompas kiel torento, Kiel akvaj fluegoj, kiuj pasas,

Fratres mei præterierunt me, sicut torrens qui raptim transit in convallibus.

16 Kiuj estas malklaraj pro glacio, En kiuj kaŝas sin neĝo;

Qui timent pruinam, irruet super eos nix.

17 En la tempo de degelo ili malaperas, En la tempo de varmego ili forŝoviĝas de sia loko.

Tempore, quo fuerint dissipati, peribunt: et ut incaluerit, solventur de loco suo.

18 Ili forklinas la direkton de sia vojo, Iras en la dezerton, kaj malaperas.

Involutæ sunt semitæ gressuum eorum: ambulabunt in vacuum, et peribunt.

19 Serĉas ilin per sia rigardo la vojoj de Tema, Esperas je ili la karavanoj el Ŝeba;

Considerate semitas Thema, itinera Saba, et expectate paulisper.

20 Sed ili hontas pro sia fido; Ili aliras, kaj ruĝiĝas de honto.

Confusi sunt, quia speravi: venerunt quoque usque ad me, et pudore cooperti sunt.

21 Nun vi neniiĝis; Vi ekvidis teruraĵon, kaj ektimis.

Nunc venistis: et modo videntes plagam meam timetis.

22 Ĉu mi diris: Donu al mi, El via havaĵo donacu pro mi,

Numquid dixi: Afferte mihi, et de substantia vestra donate mihi?

23 Savu min el la mano de premanto, Aŭ liberigu min el la mano de turmentantoj?

Vel, Liberate me de manu hostis, et de manu robustorum eruite me?

24 Instruu min, kaj mi eksilentos; Komprenigu al mi, per kio mi pekis.

Docete me, et ego tacebo: et siquid forte ignoravi, instruite me.

25 Kial vi mallaŭdas pravajn vortojn? Kaj kion povas instrui la moralinstruanto el vi?

Quare detraxistis sermonibus veritatis, cum e vobis nullus sit qui possit arguere me?

26 Ĉu vi intencas riproĉi pro vortoj? Sed paroloj de malesperanto iras al la vento.

Ad increpandum tantum eloquia concinnatis, et in ventum verba profertis.

27 Eĉ orfon vi atakus, Kaj sub via amiko vi fosus.

Super pupillum irruitis, et subvertere nitimini amicum vestrum.

28 Nun, ĉar vi komencis, rigardu min; Ĉu mi mensogos antaŭ via vizaĝo?

Verumtamen quod cœpistis explete: præbete aurem, et videte an mentiar.

29 Rigardu denove, vi ne trovos malpiaĵon; Ripetu, vi trovos mian pravecon en la afero.

Respondete obsecro absque contentione: et loquentes id quod iustum est, iudicate.

30 Ĉu estas peko sur mia lango? Ĉu mia palato ne komprenas tion, kio estas malbona?

Et non invenietis in lingua mea iniquitatem, nec in faucibus meis stultitia personabit.