Ijob 37

1 Pri tio tremas mia koro Kaj saltas de sia loko.

Patiesi, par to trīc mana sirds un uzlec no savas vietas.

2 Aŭskultu atente en la bruo Lian voĉon, Kaj la sonojn, kiuj eliras el Lia buŝo.

Klausiet, jel klausiet, kā Viņa pērkons rūc, un kāda balss no Viņa mutes iziet.

3 Sub la tutan ĉielon Li kurigas tion, Kaj Sian lumon al la randoj de la tero.

Viņš to izlaiž pa visām debesīm, un Savu spīdumu pa visiem zemes galiem.

4 Post ĝi ekbruas la tondro; Li tondras per Sia majesta voĉo, Kaj oni ne povas tion haltigi, kiam aŭdiĝas Lia voĉo.

Pēc tam rūc Viņa balss, Viņš liek pērkonam rībēt ar varenu skaņu un neaiztur tos (zibeņus), kad Viņa balss nāk dzirdama.

5 Mirinde tondras Dio per Sia voĉo; Li faras ion grandan, sed ne konatan.

Tas stiprais Dievs ar Savu balsi liek pērkonam rūkt brīnišķi, Viņš dara lielas lietas, ko neizprotam.

6 Al la neĝo Li diras: Falu sur la teron; Ankaŭ al la pluvego, al Siaj fortaj pluvegoj.

Jo Viņš saka uz sniegu: krīti uz zemi, un uz stipro lietu, tad stiprais lietus ir klāt ar varu.

7 Sur la manon de ĉiu homo Li metas sigelon, Por ke ĉiuj homoj sciu Lian faron.

Viņš aizzieģelē visu cilvēku roku, lai Viņu pazīst visi ļaudis, ko viņš radījis.

8 La sovaĝa besto iras en sian kavon Kaj restas en sia loĝejo.

Zvēri iet savā alā un paliek savā vietā.

9 El la sudo venas ventego, Kaj de la nordo venas malvarmo.

No dienvidu puses nāk vētra un no ziemeļa puses aukstums.

10 De la spiro de Dio venas frosto, Kaj vasta akvo fariĝas kvazaŭ fandaĵo.

Caur tā stiprā Dieva pūšanu nāk salna, ka platas upes aizsalst.

11 La nubojn Li pezigas per akvo, Kaj nubo disŝutas Lian lumon.

Viņš arī apkrauj ar ūdeņiem biezos mākoņus un izplēš Savus ugunīgos padebešus.

12 Li direktas ilin ĉirkaŭen, kien Li volas, Por ke ili plenumu ĉion, kion Li ordonas al ili, sur la tero:

Tie griežas apkārt pēc Viņa gudrā prāta, ka tie padara visu, ko Viņš tiem pavēl pa visu plato pasauli,

13 Ĉu por puno de ia lando, Ĉu por favorkoraĵo Li ilin direktas.

Vai par rīksti savai zemei, vai par labu Viņš tā liek notikt.

14 Atentu tion, Ijob; Staru, kaj konsideru la miraklojn de Dio.

Liec to vērā, Ījab, stāvi klusu, un apdomā tā stiprā Dieva brīnumus.

15 Ĉu vi scias, kiamaniere Dio agigas ilin Kaj aperigas lumon el Sia nubo?

Vai tu zini, kad Dievs nodomājis, Savu debesu spīdumam likt spīdēt?

16 Ĉu vi komprenas, ĉe la distiro de nubo, La miraklojn de Tiu, kiu estas la plej perfekta en la sciado?

Vai tu zini padebešu lidināšanos, tā Visuzinātāja brīnumus?

17 Kiamaniere viaj vestoj varmiĝas, Kiam la tero kvietiĝas de sude?

Tu, kam drēbes paliek karstas, kad Viņš zemi svilina dienas vidus bulā.

18 Ĉu vi povas etendi kun Li la ĉielon, Firman kiel fandita spegulo?

Vai tu ar Viņu esi izpletis tos spožos padebešus, kas cieti stāv kā liets spieģelis?

19 Sciigu al ni, kion ni devas diri al Li; Mi nenion povas elkonjekti pro mallumo.

Stāsti mums, ko mums Viņam būs sacīt, jo aiz tumsības mēs nekā nevaram izdarīt.

20 Ĉu estos rakontita al Li tio, kion mi parolas? Se iu parolos, li pereos.

Vai Viņam lai saka, ka es runāšu? Jo kurš cilvēks vēlētos, lai viņu aprij!

21 Nun oni ne povas rigardi la lumon, kiu hele lumas en la ĉielo, Kiam la vento pasas kaj purigas ĝin.

Un nu gan saules gaismu neredz, kas pie debesīm spoži spīd, bet kad vējš pūš, tā skaidrojās.

22 De norde venas oro; Ĉirkaŭ Dio estas terura brilo.

No ziemeļiem nāk zelts, - bet Dievs mājo bijājamā godībā.

23 La Plejpotenculon ni ne povas kompreni. Li estas granda en forto, justo, kaj vero; Li neniun premas.

To Visuvareno, to mēs nepanāksim, kas liels spēkā, bet tiesu un taisnības pilnību Viņš negroza.

24 Tial respektegas Lin la homoj; Kaj Li atentas neniun el la saĝuloj.

Tāpēc cilvēki Viņu bīstas, Viņš neuzlūko nevienu pašgudru.