Ijob 30

1 Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

Porém agora se riem de mim os de menos idade do que eu, cujos pais eu teria desdenhado de pôr com os cães do meu rebanho.

2 Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

De que também me serviria a força das suas mãos? já de velhice se tinham esgotado neles.

3 Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

De míngua e fome andavam sós, e recolhiam-se para os lugares secos, tenebrosos, assolados e desertos.

4 Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

Apanhavam malvas junto aos arbustos, e o seu mantimento eram as raízes dos zimbros.

5 El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

Do meio dos homens foram expulsos, e gritavam contra eles, como contra o ladrão:

6 En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

Para habitarem nos barrancos dos vales, e nas cavernas da terra e das rochas.

7 Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

Bramavam entre os arbustos, e ajuntavam-se debaixo das ortigas.

8 Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

Eram filhos de doidos, e filhos de gente sem nome, e da terra foram expulsos.

9 Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

Porém agora sou a sua canção, e lhes sirvo de rifão.

10 Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

Abominam-me, e fogem para longe de mim, e do meu rosto não reteem o seu escarro.

11 Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

Porque Deus desatou o meu cordão, e me oprimiu, pelo que sacudiram de si o freio perante o meu rosto.

12 Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

Á direita se levantam os moços; empurram os meus pés, e preparam contra mim os seus caminhos de destruição.

13 Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

Desbarataram-me o meu caminho: promovem a minha miséria: não tem ajudador.

14 Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

Veem contra mim como por uma grande brecha, e revolvem-se entre a assolação.

15 Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

Sobrevieram-me pavores; como vento perseguem a minha honra, e como nuvem passou a minha felicidade.

16 Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

E agora derrama-se em mim a minha alma: os dias da aflição se apoderaram de mim.

17 En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

De noite se me traspassam os meus ossos, e os pulsos das minhas veias não descançam.

18 Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

Pela grandeza da força das dores se demudou o meu vestido, e ele como o cabeção da minha túnica me cinge.

19 Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

Lançou-me na lama, e fiquei semelhante ao pó e à cinza.

20 Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

Clamo a ti, porém tu não me respondes: estou em pé, porém para mim não atentas.

21 Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

Tornaste-te a ser cruel contra mim: com a força da tua mão resistes violentamente.

22 Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

Levantas-me sobre o vento, fazes-me cavalgar sobre ele, e derretes-me o ser.

23 Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

Porque eu sei que me levarás à morte e à casa do ajuntamento determinado a todos os viventes.

24 Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

Porém não estenderá a mão para o montão de terra, se houve clamor neles contra mim na sua desventura.

25 Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

Porventura, não chorei sobre aquele que estava aflito? ou não se angustiou a minha alma pelo necessitado?

26 Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

Todavia aguardando eu o bem, então me veio o mal, e esperando eu a luz, veio a escuridão.

27 Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

As minhas entranhas ferveram e não estão quietas: os dias da aflição me surpreenderam.

28 Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

Denegrido ando, porém não do sol, e, levantando-me na congregação, clamo por socorro.

29 Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

Irmão me fiz dos dragões, e companheiro dos avestruzes.

30 Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

Enegreceu-se a minha pele sobre mim, e os meus ossos estão queimados do calor.

31 Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.

Pelo que se trocou a minha harmonia em lamentação, e o meu órgão em voz dos que choram.