Ijob 3

1 Poste Ijob malfermis sian buŝon, kaj malbenis sian tagon.

Depois disto abriu Job a sua boca, e amaldiçoou o seu dia.

2 Kaj Ijob ekparolis, kaj diris:

E Job respondeu, e disse:

3 Pereu la tago, en kiu mi naskiĝis, Kaj la nokto, kiu diris: Embriiĝis homo.

Pereça o dia em que nasci, e a noite em que se disse: Foi concebido um homem!

4 Tiu tago estu malluma; Dio de supre ne rigardu ĝin, Neniu lumo ekbrilu super ĝi.

Converta-se aquele dia em trevas; e Deus de cima não tenha cuidado dele, nem resplandeça sobre ele a luz.

5 Mallumo kaj tomba ombro ekposedu ĝin; Nubo ĝin kovru; Eklipsoj de tago faru ĝin terura.

Contaminem-no as trevas e a sombra de morte; habitem sobre ele nuvens: a escuridão do dia o espante!

6 Tiun nokton prenu mallumego; Ĝi ne alkalkuliĝu al la tagoj de la jaro, Ĝi ne eniru en la kalkulon de la monatoj.

A escuridão tome aquela noite, e não se goze entre os dias do ano, e não entre no número dos meses!

7 Ho, tiu nokto estu soleca; Neniu ĝojkrio aŭdiĝu en ĝi.

Ah que solitária seja aquela noite, e suave música não entre nela!

8 Malbenu ĝin la malbenantoj de la tago, Tiuj, kiuj estas pretaj eksciti levjatanon.

Amaldiçoem-na aqueles que amaldiçoam o dia, que estão prontos para levantar o seu pranto.

9 Mallumiĝu la steloj de ĝia krepusko; Ĝi atendu lumon, kaj ĉi tiu ne aperu; Kaj la palpebrojn de matenruĝo ĝi ne ekvidu;

Escureçam-se as estrelas do seu crepúsculo; que espere a luz, e não venha: e não veja as pestanas dos olhos da alva!

10 Pro tio, ke ĝi ne fermis la pordon de la utero de mia patrino Kaj ne kaŝis per tio la malfeliĉon antaŭ miaj okuloj.

Porque não fechou as portas do ventre; nem escondeu dos meus olhos a canceira?

11 Kial mi ne mortis tuj el la utero, Ne senviviĝis post la eliro el la ventro?

Porque não morri eu desde a madre? e em saindo do ventre, não expirei?

12 Kial akceptis min la genuoj? Por kio estis la mamoj, ke mi suĉu?

Porque me receberam os joelhos? e porque os peitos, para que mamasse?

13 Mi nun kuŝus kaj estus trankvila; Mi dormus kaj havus ripozon,

Porque já agora jazera e repousara; dormiria, e então haveria repouso para mim.

14 Kune kun la reĝoj kaj la konsilistoj sur la tero, Kiuj konstruas al si izolejojn,

Com os reis e conselheiros da terra, que se edificavam casas nos lugares assolados,

15 Aŭ kun la potenculoj, kiuj havas oron, Kiuj plenigas siajn domojn per arĝento;

Ou com os príncipes que tinham ouro, que enchiam as suas casas de prata,

16 Aŭ kiel abortitaĵo kaŝita mi ne ekzistus, Simile al la infanoj, kiuj ne vidis lumon.

Ou como aborto oculto, não existiria: como as crianças que não viram a luz.

17 Tie la malpiuloj ĉesas tumulti; Kaj tie ripozas tiuj, kies fortoj konsumiĝis.

Ali os maus cessam de perturbar: e ali repousam os cançados.

18 Tie la malliberuloj kune havas ripozon; Ili ne aŭdas la voĉon de premanto.

Ali os presos juntamente repousam, e não ouvem a voz do exator:

19 Malgranduloj kaj granduloj, tie ili estas; Kaj sklavo estas libera de sia sinjoro.

Ali está o pequeno e o grande, e o servo fica livre de seu senhor.

20 Por kio al suferanto estas donita la lumo, Kaj la vivo al tiuj, kiuj havas maldolĉan animon,

Porque se dá luz ao miserável, e vida aos amargosos de ânimo?

21 Kiuj atendas la morton, kaj ĝi ne aperas, Kiuj elfosus ĝin pli volonte ol trezorojn,

Que esperam a morte, e não se acha: e cavam em busca dela mais do que de tesouros ocultos:

22 Kiuj ekĝojus kaj estus ravitaj, Se ili trovus tombon?

Que de alegria saltam, e exultam, achando a sepultura:

23 Al la homo, kies vojo estas kaŝita, Kaj antaŭ kiu Dio starigis barilon?

Ao homem, cujo caminho é oculto, e a quem Deus o encobriu?

24 Antaŭ ol mi ekmanĝas panon, mi devas ĝemi, Kaj mia plorkriado verŝiĝas kiel akvo;

Porque antes do meu pão vem o meu suspiro: e os meus gemidos se derramam como água.

25 Ĉar teruraĵo, kiun mi timis, trafis min, Kaj tio, pri kio mi estis maltrankvila, venis al mi.

Porque o temor que temo me veio: e o que receiava me aconteceu.

26 Mi ne havas trankvilon, mi ne havas kvieton, mi ne havas ripozon; Trafis min kolero.

Nunca estive descançado, nem sosseguei, nem repousei, mas veio sobre mim a perturbação.