Ijob 3

1 Poste Ijob malfermis sian buŝon, kaj malbenis sian tagon.

Derefter oplod Job sin Mund og forbandede sin Dag,

2 Kaj Ijob ekparolis, kaj diris:

og Job tog til Orde og sagde:

3 Pereu la tago, en kiu mi naskiĝis, Kaj la nokto, kiu diris: Embriiĝis homo.

Bort med den Dag, jeg fødtes, den Nat, der sagde: »Se, en Dreng!«

4 Tiu tago estu malluma; Dio de supre ne rigardu ĝin, Neniu lumo ekbrilu super ĝi.

Denne Dag vorde Mørke, Gud deroppe spørge ej om den, over den straale ej Lyset frem!

5 Mallumo kaj tomba ombro ekposedu ĝin; Nubo ĝin kovru; Eklipsoj de tago faru ĝin terura.

Mulm og Mørke løse den ind, Taage lægge sig over den, Formørkelser skræmme den!

6 Tiun nokton prenu mallumego; Ĝi ne alkalkuliĝu al la tagoj de la jaro, Ĝi ne eniru en la kalkulon de la monatoj.

Mørket tage den Nat, den høre ej hjemme blandt Aarets Dage, den komme ikke i Maaneders Tal!

7 Ho, tiu nokto estu soleca; Neniu ĝojkrio aŭdiĝu en ĝi.

Ja, denne Nat vorde gold, der lyde ej Jubel i den!

8 Malbenu ĝin la malbenantoj de la tago, Tiuj, kiuj estas pretaj eksciti levjatanon.

De, der besværger Dage, forbande den, de, der har lært at hidse Livjatan;

9 Mallumiĝu la steloj de ĝia krepusko; Ĝi atendu lumon, kaj ĉi tiu ne aperu; Kaj la palpebrojn de matenruĝo ĝi ne ekvidu;

dens Morgenstjerner formørkes, den bie forgæves paa Lys, den skue ej Morgenrødens Øjenlaag,

10 Pro tio, ke ĝi ne fermis la pordon de la utero de mia patrino Kaj ne kaŝis per tio la malfeliĉon antaŭ miaj okuloj.

fordi den ej lukked mig Moderlivets Døre og skjulte Kvide for mit Blik!

11 Kial mi ne mortis tuj el la utero, Ne senviviĝis post la eliro el la ventro?

Hvi døde jeg ikke i Moders Liv eller udaanded straks fra Moders Skød?

12 Kial akceptis min la genuoj? Por kio estis la mamoj, ke mi suĉu?

Hvorfor var der Knæ til at tage imod mig, hvorfor var der Bryster at die?

13 Mi nun kuŝus kaj estus trankvila; Mi dormus kaj havus ripozon,

Saa havde jeg nu ligget og hvilet, saa havde jeg slumret i Fred

14 Kune kun la reĝoj kaj la konsilistoj sur la tero, Kiuj konstruas al si izolejojn,

blandt Konger og Jordens Styrere, der bygged sig Gravpaladser,

15 Aŭ kun la potenculoj, kiuj havas oron, Kiuj plenigas siajn domojn per arĝento;

blandt Fyrster, rige paa Guld, som fyldte deres Huse med Sølv.

16 Aŭ kiel abortitaĵo kaŝita mi ne ekzistus, Simile al la infanoj, kiuj ne vidis lumon.

Eller var jeg dog som et nedgravet Foster, som Børn, der ikke fik Lyset at se!

17 Tie la malpiuloj ĉesas tumulti; Kaj tie ripozas tiuj, kies fortoj konsumiĝis.

Der larmer de gudløse ikke mer, der hviler de trætte ud,

18 Tie la malliberuloj kune havas ripozon; Ili ne aŭdas la voĉon de premanto.

alle de fangne har Ro, de hører ej Fogedens Røst;

19 Malgranduloj kaj granduloj, tie ili estas; Kaj sklavo estas libera de sia sinjoro.

smaa og store er lige der og Trællen fri for sin Herre.

20 Por kio al suferanto estas donita la lumo, Kaj la vivo al tiuj, kiuj havas maldolĉan animon,

Hvi giver Gud de lidende Lys, de bittert sørgende Liv,

21 Kiuj atendas la morton, kaj ĝi ne aperas, Kiuj elfosus ĝin pli volonte ol trezorojn,

dem, som bier forgæves paa Døden, graver derefter som efter Skatte,

22 Kiuj ekĝojus kaj estus ravitaj, Se ili trovus tombon?

som glæder sig til en Stenhøj, jubler, naar de finder deres Grav —

23 Al la homo, kies vojo estas kaŝita, Kaj antaŭ kiu Dio starigis barilon?

en Mand, hvis Vej er skjult, hvem Gud har stænget inde?

24 Antaŭ ol mi ekmanĝas panon, mi devas ĝemi, Kaj mia plorkriado verŝiĝas kiel akvo;

Thi Suk er blevet mit daglige Brød, mine Ve raab strømmer som Vand.

25 Ĉar teruraĵo, kiun mi timis, trafis min, Kaj tio, pri kio mi estis maltrankvila, venis al mi.

Thi hvad jeg gruer for, rammer mig, hvad jeg bæver for, kommer over mig.

26 Mi ne havas trankvilon, mi ne havas kvieton, mi ne havas ripozon; Trafis min kolero.

Knap har jeg Fred, og knap har jeg Ro, knap har jeg Hvile, saa kommer Uro!