Ijob 29
1 Kaj plue Ijob parolis siajn sentencojn, kaj diris:
Job continua son discours sentencieux, et dit:
2 Ho, se estus al mi tiel, kiel en la antaŭaj monatoj, Kiel en la tempo, kiam Dio min gardis;
Oh! que ne suis-je comme aux mois d'autrefois, comme au jour où Dieu me gardait,
3 Kiam Lia lumilo lumis super mia kapo; Kaj sub Lia lumo mi povis iri en mallumo;
Quand son flambeau luisait sur ma tête, quand je marchais à sa lumière dans les ténèbres;
4 Kiel estis al mi en la tagoj de mia juneco, Kiam la ŝirmado de Dio estis super mia tendo;
Comme aux jours de mon automne, quand l'amitié de Dieu veillait sur ma tente;
5 Kiam la Plejpotenculo estis ankoraŭ kun mi, Kaj ĉirkaŭ mi estis miaj infanoj;
Quand le Tout-Puissant était encore avec moi, et que mes jeunes gens m'entouraient;
6 Kiam miaj paŝoj laviĝadis en butero, Kaj la roko verŝadis al mi fluojn da oleo!
Quand je lavais mes pieds dans le lait, et que le rocher se fondait près de moi en torrent d'huile!
7 Kiam mi eliris el la pordego al la urbo Kaj aranĝis al mi sidon sur la placo,
Quand je sortais pour me rendre à la porte de la ville, et que je me faisais préparer un siège dans la place publique,
8 Vidis min junuloj kaj kaŝis sin, Kaj maljunuloj leviĝis kaj staris;
Les jeunes gens, me voyant, se retiraient; les vieillards se levaient et se tenaient debout.
9 Eminentuloj ĉesis paroli Kaj metis la manon sur sian buŝon;
Des princes s'arrêtaient de parler, et mettaient la main sur leur bouche.
10 La voĉo de altranguloj sin kaŝis, Kaj ilia lango algluiĝis al ilia palato.
La voix des chefs s'éteignait, et leur langue s'attachait à leur palais.
11 Kiam orelo aŭdis, ĝi nomis min feliĉa; Kiam okulo vidis, ĝi gloris min;
Car l'oreille qui m'entendait me proclamait heureux, et l'œil qui me voyait me rendait témoignage.
12 Ĉar mi savadis kriantan malriĉulon, Kaj orfon, kiu ne havis helpanton.
Car je délivrais l'affligé qui criait, et l'orphelin qui n'avait personne pour le secourir.
13 Beno de pereanto venadis sur min, Kaj la koro de vidvino estis ĝojigata de mi.
La bénédiction de celui qui s'en allait périr venait sur moi, et je faisais chanter de joie le cœur de la veuve.
14 Virteco estis mia vesto, Kaj mia justeco vestis min kiel mantelo kaj kapornamo.
Je me revêtais de la justice, et elle se revêtait de moi. Mon équité était mon manteau et ma tiare.
15 Mi estis okuloj por la blindulo, Kaj piedoj por la lamulo;
J'étais les yeux de l'aveugle, et les pieds du boiteux.
16 Mi estis patro por la malriĉuloj, Kaj juĝan aferon de homoj nekonataj mi esploradis;
J'étais le père des pauvres, et j'étudiais à fond la cause de l'inconnu.
17 Mi rompadis la makzelojn al maljustulo, Kaj el liaj dentoj mi elŝiradis la kaptitaĵon.
Je brisais les mâchoires de l'injuste, et j'arrachais la proie d'entre ses dents.
18 Kaj mi pensis: En mia nesto mi mortos, Kaj grandnombraj kiel sablo estos miaj tagoj;
Et je disais: Je mourrai avec mon nid, et je multiplierai mes jours comme le phénix.
19 Mia radiko estas malkovrita por la akvo, Kaj roso noktas sur miaj branĉoj.
Ma racine sera exposée à l'eau, et la rosée passera la nuit dans mes branches.
20 Mia gloro estas ĉiam nova, Kaj mia pafarko ĉiam refortiĝas en mia mano.
Ma gloire se renouvellera en moi, et mon arc se renforcera dans ma main.
21 Oni aŭskultadis min kaj atendadis, Kaj silentadis, kiam mi donadis konsilojn.
On m'écoutait, on attendait et on se taisait, jusqu'à ce que j'eusse donné mon avis.
22 Post miaj vortoj oni ne plu parolis; Kaj miaj vortoj gutadis sur ilin.
Après que j'avais parlé, on ne répliquait pas, et ma parole découlait goutte à goutte sur eux.
23 Oni atendadis min kiel la pluvon, Kaj malfermadis sian buŝon, kiel por malfrua pluvo.
Ils m'attendaient comme la pluie, et ils ouvraient leur bouche comme pour une ondée tardive.
24 Se mi iam ridis al ili, ili ne kredis tion; Kaj la lumo de mia vizaĝo ne falis.
Je souriais quand ils étaient désespérés; et ils n'altéraient pas la sérénité de mon visage.
25 Kiam mi iris al ili, mi sidis sur la ĉefa loko; Mi loĝis kiel reĝo inter taĉmentoj, Kiel konsolanto de funebruloj.
J'aimais à aller avec eux, et je m'asseyais à leur tête; je siégeais comme un roi au milieu de ses gardes, comme un consolateur au milieu des affligés.
