Psalms 137

1 By rivers of Babylon — There we did sit, Yea, we wept when we remembered Zion.

Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;

2 On willows in its midst we hung our harps.

En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.

3 For there our captors asked us the words of a song, And our spoilers — joy: 'Sing ye to us of a song of Zion.'

Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"

4 How do we sing the song of Jehovah, On the land of a stranger?

Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!

5 If I forget thee, O Jerusalem, my right hand forgetteth!

Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;

6 My tongue doth cleave to my palate, If I do not remember thee, If I do not exalt Jerusalem above my chief joy.

Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.

7 Remember, Jehovah, for the sons of Edom, The day of Jerusalem, Those saying, 'Rase, rase to its foundation!'

Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!

8 O daughter of Babylon, O destroyed one, O the happiness of him who repayeth to thee thy deed, That thou hast done to us.

En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;

9 O the happiness of him who doth seize, And hath dashed thy sucklings on the rock!

Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!