Job 7
1 Is there not a warfare to man on earth? And as the days of an hireling his days?
Czy człowiekowi nie jest wyznaczony czas na ziemi? Czy jego dni [nie są] jak dni najemnika?
2 As a servant desireth the shadow, And as a hireling expecteth his wage,
Jak sługa pragnie cienia, jak najemnik oczekuje [zapłaty] za swoją pracę;
3 So I have been caused to inherit months of vanity, And nights of misery they numbered to me.
Tak moim udziałem są miesiące próżne, a przeznaczono mi noce bolesne.
4 If I lay down then I said, 'When do I rise!' And evening hath been measured, And I have been full of tossings till dawn.
Gdy się kładę, mówię: Kiedy minie noc, abym mógł wstać? I jestem pełny niepokoju aż do świtu.
5 Clothed hath been my flesh [with] worms, And a clod of dust, My skin hath been shrivelled and is loathsome,
Moje ciało pokryte jest robactwem i strupami w prochu, moja skóra pęka i ropieje.
6 My days swifter than a weaving machine, And they are consumed without hope.
Moje dni biegną szybciej niż czółenko tkackie i przemijają bez nadziei.
7 Remember Thou that my life [is] a breath, Mine eye turneth not back to see good.
Pamiętaj, że moje życie [jest] wiatrem, moje oko już nie zobaczy dobra.
8 The eye of my beholder beholdeth me not. Thine eyes [are] upon me — and I am not.
Oko, które mnie widziało, już mnie nie zobaczy. Twoje oczy [są zwrócone] na mnie, a mnie [już] nie ma.
9 Consumed hath been a cloud, and it goeth, So he who is going down to Sheol cometh not up. (Sheol h7585)
[Jak] obłok się rozchodzi i przemija, tak ten, kto zstępuje do grobu, nie wraca. (Sheol h7585)
10 He turneth not again to his house, Nor doth his place discern him again.
Nie wróci już do swego domu ani nie pozna go już jego miejsce.
11 Also I — I withhold not my mouth — I speak in the distress of my spirit, I talk in the bitterness of my soul.
Dlatego nie mogę powstrzymać swoich ust, będę mówił w utrapieniu swego ducha, będę narzekał w goryczy swojej duszy.
12 A sea -[monster] am I, or a dragon, That thou settest over me a guard?
Czy jestem morzem albo wielorybem, że postawiłeś przy mnie straż?
13 When I said, 'My bed doth comfort me,' He taketh away in my talking my couch.
Gdy mówię: Pocieszy mnie moje łóżko i moje posłanie ulży mojemu narzekaniu;
14 And thou hast affrighted me with dreams, And from visions thou terrifiest me,
Wtedy straszysz mnie snami i przerażasz mnie widzeniami;
15 And my soul chooseth strangling, Death rather than my bones.
Tak że moja dusza wybrałaby sobie uduszenie, raczej śmierć niż życie.
16 I have wasted away — not to the age do I live. Cease from me, for my days [are] vanity.
Uprzykrzyło mi się [życie], nie chcę żyć wiecznie. Zostaw mnie, bo moje dni są marnością.
17 What [is] man that Thou dost magnify him? And that Thou settest unto him Thy heart?
Czym [jest] człowiek, że go tak wywyższasz i że zwracasz ku niemu swoje serce?
18 And inspectest him in the mornings, In the evenings dost try him?
Że nawiedzasz go każdego ranka i w każdej chwili doświadczasz?
19 How long dost Thou not look from me? Thou dost not desist till I swallow my spittle.
Kiedy odwrócisz się ode mnie i zostawisz mnie, abym mógł przełknąć swoją ślinę?
20 I have sinned, what do I to Thee, O watcher of man? Why hast Thou set me for a mark to Thee, And I am for a burden to myself — and what?
Zgrzeszyłem, cóż mam czynić, stróżu człowieka? Czemu mnie wziąłeś za cel, abym był sam dla siebie ciężarem?
21 Thou dost not take away my transgression, And cause to pass away mine iniquity, Because now, for dust I lie down: And Thou hast sought me — and I am not!
Czemu nie przebaczysz mojego przestępstwa i nie zmażesz mojej nieprawości? Teraz bowiem położę się w prochu i [gdy] rano będziesz mnie szukał, nie będzie mnie.
