Job 7

1 Is there not a warfare to man on earth? And as the days of an hireling his days?

Difinita estas ja por la homo la limtempo sur la tero, Kaj liaj tagoj estas kiel la tagoj de dungito.

2 As a servant desireth the shadow, And as a hireling expecteth his wage,

Kiel sklavo, kiu sopiras al ombro, Kaj kiel dungito, kiu atendas sian pagon,

3 So I have been caused to inherit months of vanity, And nights of misery they numbered to me.

Tiel mi ricevis sorte monatojn vantajn, Kaj noktoj turmentaj estas nombritaj al mi.

4 If I lay down then I said, 'When do I rise!' And evening hath been measured, And I have been full of tossings till dawn.

Kiam mi kuŝiĝas, mi diras: Kiam mi leviĝos? Sed la vespero fariĝas longa, kaj mi satiĝas de maltrankvileco ĝis la tagiĝo.

5 Clothed hath been my flesh [with] worms, And a clod of dust, My skin hath been shrivelled and is loathsome,

Mia korpo estas kovrita de vermoj kaj de pecoj da tero; Mia haŭto krevis kaj putras.

6 My days swifter than a weaving machine, And they are consumed without hope.

Miaj tagoj forflugis pli facile, ol bobeno de teksisto, Kaj pasis, lasinte nenian esperon.

7 Remember Thou that my life [is] a breath, Mine eye turneth not back to see good.

Memoru, ke mia vivo estas bloveto, Ke miaj okuloj ne plu revidos bonon;

8 The eye of my beholder beholdeth me not. Thine eyes [are] upon me — and I am not.

Ne plu revidos min okulo de vidanto; Vi volos ekrigardi min, sed mi jam ne ekzistos.

9 Consumed hath been a cloud, and it goeth, So he who is going down to Sheol cometh not up. (Sheol h7585)

Nubo pasas kaj foriras; Tiel ne plu revenas tiu, kiu iris en Ŝeolon; (Sheol h7585)

10 He turneth not again to his house, Nor doth his place discern him again.

Li ne plu revenas en sian domon; Lia loko ne plu rekonos lin.

11 Also I — I withhold not my mouth — I speak in the distress of my spirit, I talk in the bitterness of my soul.

Tial mi ne detenos mian buŝon; Mi parolos en la premiteco de mia spirito, Mi plendos en la maldolĉeco de mia animo.

12 A sea -[monster] am I, or a dragon, That thou settest over me a guard?

Ĉu mi estas maro aŭ mara monstro, Ke Vi starigis gardon por mi?

13 When I said, 'My bed doth comfort me,' He taketh away in my talking my couch.

Kiam mi pensas, ke mia lito min konsolos, Ke mia kuŝejo plifaciligos mian suferadon,

14 And thou hast affrighted me with dreams, And from visions thou terrifiest me,

Tiam Vi teruras min per sonĝoj, Timigas min per vizioj;

15 And my soul chooseth strangling, Death rather than my bones.

Kaj mia animo deziras sufokiĝon, Miaj ostoj la morton.

16 I have wasted away — not to the age do I live. Cease from me, for my days [are] vanity.

Tedis al mi; ne eterne mi vivu; Forlasu min, ĉar miaj tagoj estas vantaĵo.

17 What [is] man that Thou dost magnify him? And that Thou settest unto him Thy heart?

Kio estas homo, ke Vi faras lin granda, Ke Vi zorgas pri li,

18 And inspectest him in the mornings, In the evenings dost try him?

Ke Vi rememoras lin ĉiumatene, Elprovas lin ĉiumomente?

19 How long dost Thou not look from me? Thou dost not desist till I swallow my spittle.

Kial Vi ne deturnas Vin de mi, Ne lasas min libera eĉ tiom, ke mi povu engluti mian salivon?

20 I have sinned, what do I to Thee, O watcher of man? Why hast Thou set me for a mark to Thee, And I am for a burden to myself — and what?

Se mi pekis, kion mi per tio faris al Vi, ho gardanto de la homoj? Kial Vi faris min celo de Viaj atakoj, Ke mi fariĝis ŝarĝo por mi mem?

21 Thou dost not take away my transgression, And cause to pass away mine iniquity, Because now, for dust I lie down: And Thou hast sought me — and I am not!

Kaj kial Vi ne deprenas mian pekon, ne pardonas mian malbonagon? Jen mi ja baldaŭ kuŝos en la tero; Kaj kiam Vi morgaŭ serĉos min, mi ne ekzistos.