Job 9

1 Then Job answered,

۱ پس ایوب در جواب گفت:

2 “Truly I know that it is so, but how can man be just with God?

۲ «یقین می‌دانم که چنین است. لیکن انسان نزد خدا چگونه عادل شمرده شود؟

3 If he is pleased to contend with him, he can’t answer him one time in a thousand.

۳ اگر بخواهد با وی منازعه نماید، یکی از هزار او را جواب نخواهد داد.

4 God is wise in heart, and mighty in strength. Who has hardened himself against him and prospered?

۴ اودر ذهن حکیم و در قوت تواناست. کیست که با اومقاومت کرده و کامیاب شده باشد؟

5 He removes the mountains, and they don’t know it, when he overturns them in his anger.

۵ آنکه کوههارا منتقل می‌سازد و نمی فهمند، و در غضب خویش آنها را واژگون می‌گرداند،

6 He shakes the earth out of its place. Its pillars tremble.

۶ که زمین را ازمکانش می‌جنباند، و ستونهایش متزلزل می‌شود.

7 He commands the sun and it doesn’t rise, and seals up the stars.

۷ که آفتاب را امر می‌فرماید و طلوع نمی کند وستارگان را مختوم می‌سازد.

8 He alone stretches out the heavens, and treads on the waves of the sea.

۸ که به تنهایی، آسمانها را پهن می‌کند و بر موجهای دریامی خرامد.

9 He makes the Bear, Orion, and the Pleiades, and the rooms of the south.

۹ که دب اکبر و جبار و ثریا را آفرید، و برجهای جنوب را

10 He does great things past finding out; yes, marvelous things without number.

۱۰ که کارهای عظیم بی‌قیاس را می‌کند و کارهای عجیب بی‌شمار را.

11 Behold, he goes by me, and I don’t see him. He passes on also, but I don’t perceive him.

۱۱ اینک از من می‌گذرد و او را نمی بینم، و عبور می‌کند واو را احساس نمی نمایم.

12 Behold, he snatches away. Who can hinder him? Who will ask him, ‘What are you doing?’

۱۲ اینک او می‌رباید وکیست که او را منع نماید؟ و کیست که به او تواندگفت: چه می‌کنی؟

13 “God will not withdraw his anger. The helpers of Rahab stoop under him.

۱۳ خدا خشم خود را بازنمی دارد و مددکاران رحب زیر او خم می‌شوند.

14 How much less will I answer him, and choose my words to argue with him?

۱۴ «پس به طریق اولی، من کیستم که او راجواب دهم و سخنان خود را بگزینم تا با اومباحثه نمایم؟

15 Though I were righteous, yet I wouldn’t answer him. I would make supplication to my judge.

۱۵ که اگر عادل می‌بودم، او راجواب نمی دادم، بلکه نزد داور خود استغاثه می‌نمودم.

16 If I had called, and he had answered me, yet I wouldn’t believe that he listened to my voice.

۱۶ اگر او را می‌خواندم و مرا جواب می‌داد، باور نمی کردم که آواز مرا شنیده است.

17 For he breaks me with a storm, and multiplies my wounds without cause.

۱۷ زیرا که مرا به تندبادی خرد می‌کند و بی‌سبب، زخمهای مرا بسیار می‌سازد.

18 He will not allow me to catch my breath, but fills me with bitterness.

۱۸ مرا نمی گذارد که نفس بکشم، بلکه مرا به تلخیها پر می‌کند.

19 If it is a matter of strength, behold, he is mighty! If of justice, ‘Who,’ says he, ‘will summon me?’

۱۹ اگردرباره قوت سخن گوییم، اینک او قادر است؛ واگر درباره انصاف، کیست که وقت را برای من تعیین کند؟

20 Though I am righteous, my own mouth will condemn me. Though I am blameless, it will prove me perverse.

۲۰ اگر عادل می‌بودم دهانم مرا مجرم می‌ساخت، و اگر کامل می‌بودم مرا فاسق می‌شمرد.

21 I am blameless. I don’t respect myself. I despise my life.

۲۱ اگر کامل هستم، خویشتن رانمی شناسم، و جان خود را مکروه می‌دارم.

22 “It is all the same. Therefore I say he destroys the blameless and the wicked.

۲۲ این امر برای همه یکی است. بنابراین می‌گویم که اوصالح است و شریر را هلاک می‌سازد.

23 If the scourge kills suddenly, he will mock at the trial of the innocent.

۲۳ اگرتازیانه ناگهان بکشد، به امتحان بی‌گناهان استهزامی کند.

24 The earth is given into the hand of the wicked. He covers the faces of its judges. If not he, then who is it?

۲۴ جهان به‌دست شریران داده شده است و روی حاکمانش را می‌پوشاند. پس اگر چنین نیست، کیست که می‌کند؟

25 “Now my days are swifter than a runner. They flee away. They see no good.

۲۵ و روزهایم از پیک تیزرفتار تندروتر است، می‌گریزد و نیکویی رانمی بیند.

26 They have passed away as the swift ships, as the eagle that swoops on the prey.

۲۶ مثل کشتیهای تیزرفتار می‌گریزد و مثل عقاب که بر شکار فرود آید.

27 If I say, ‘I will forget my complaint, I will put off my sad face, and cheer up,’

۲۷ اگر فکر کنم که ناله خود را فراموش کنم و ترش رویی خود رادور کرده، گشاده رو شوم،

28 I am afraid of all my sorrows. I know that you will not hold me innocent.

۲۸ از تمامی مشقتهای خود می‌ترسم و می‌دانم که مرا بی‌گناه نخواهی شمرد،

29 I will be condemned. Why then do I labor in vain?

۲۹ چونکه ملزم خواهم شد. پس چرا بیجازحمت بکشم؟

30 If I wash myself with snow, and cleanse my hands with lye,

۳۰ اگر خویشتن را به آب برف غسل دهم، و دستهای خود را به اشنان پاک کنم،

31 yet you will plunge me in the ditch. My own clothes will abhor me.

۳۱ آنگاه مرا در لجن فرو می‌بری، و رختهایم مرامکروه می‌دارد.

32 For he is not a man, as I am, that I should answer him, that we should come together in judgment.

۳۲ زیرا که او مثل من انسان نیست که او را جواب بدهم و با هم به محاکمه بیاییم.

33 There is no umpire between us, that might lay his hand on us both.

۳۳ در میان ما حکمی نیست که بر هر دوی مادست بگذارد.

34 Let him take his rod away from me. Let his terror not make me afraid;

۳۴ کاش که عصای خود را از من بردارد، و هیبت او مرا نترساند.

35 then I would speak, and not fear him, for I am not so in myself.

۳۵ آنگاه سخن می‌گفتم و از او نمی ترسیدم، لیکن من در خودچنین نیستم.