Mark 4
1 Again he began to teach by the seaside. A great multitude was gathered to him, so that he entered into a boat in the sea and sat down. All the multitude were on the land by the sea.
| و باز به کناره دریا به تعلیم دادن شروع کردو جمعی کثیر نزد او جمع شدند بطوری که به کشتی سوار شده، بر دریا قرار گرفت و تمامی آن جماعت بر ساحل دریا حاضر بودند. | ۱ |
2 He taught them many things in parables, and told them in his teaching,
| پس ایشان را به مثلها چیزهای بسیار می‌آموخت و درتعلیم خود بدیشان گفت: | ۲ |
3 “Listen! Behold, the farmer went out to sow.
| «گوش گیرید! اینک برزگری بجهت تخم پاشی بیرون رفت. | ۳ |
4 As he sowed, some seed fell by the road, and the birds came and devoured it.
| و چون تخم می‌پاشید، قدری بر راه ریخته شده، مرغان هوا آمده آنها را برچیدند. | ۴ |
5 Others fell on the rocky ground, where it had little soil, and immediately it sprang up, because it had no depth of soil.
| و پاره‌ای بر سنگلاخ پاشیده شد، در جایی که خاک بسیار نبود. پس چون که زمین عمق نداشت به زودی رویید، | ۵ |
6 When the sun had risen, it was scorched; and because it had no root, it withered away.
| وچون آفتاب برآمد، سوخته شد و از آنرو که ریشه نداشت خشکید. | ۶ |
7 Others fell amongst the thorns, and the thorns grew up and choked it, and it yielded no fruit.
| و قدری در میان خارها ریخته شد و خارها نمو کرده، آن را خفه نمود که ثمری نیاورد. | ۷ |
8 Others fell into the good ground and yielded fruit, growing up and increasing. Some produced thirty times, some sixty times, and some one hundred times as much.”
| و مابقی در زمین نیکو افتاد و حاصل پیدا نمود که رویید و نمو کرد و بارآورد، بعضی سی وبعضی شصت و بعضی صد.» | ۸ |
9 He said, “Whoever has ears to hear, let him hear.”
| پس گفت: «هرکه گوش شنوا دارد، بشنود!» | ۹ |
10 When he was alone, those who were around him with the twelve asked him about the parables.
| و چون به خلوت شد، رفقای او با آن دوازده شرح این مثل را از او پرسیدند. | ۱۰ |
11 He said to them, “To you is given the mystery of God’s Kingdom, but to those who are outside, all things are done in parables,
| به ایشان گفت: «به شما دانستن سر ملکوت خدا عطاشده، اما به آنانی که بیرونند، همه‌چیز به مثلهامی شود، | ۱۱ |
12 that ‘seeing they may see and not perceive, and hearing they may hear and not understand, lest perhaps they should turn again, and their sins should be forgiven them.’”
| تا نگران شده بنگرند و نبینند و شنواشده بشنوند و نفهمند، مبادا بازگشت کرده گناهان ایشان آمرزیده شود.» | ۱۲ |
13 He said to them, “Don’t you understand this parable? How will you understand all of the parables?
| و بدیشان گفت: «آیا این مثل رانفهمیده‌اید؟ پس چگونه سایر مثلها را خواهیدفهمید؟ | ۱۳ |
14 The farmer sows the word.
| برزگر کلام را می‌کارد. | ۱۴ |
15 The ones by the road are the ones where the word is sown; and when they have heard, immediately Satan comes and takes away the word which has been sown in them.
| و اینانند به کناره راه، جایی که کلام کاشته می‌شود؛ و چون شنیدند فور شیطان آمده کلام کاشته شده درقلوب ایشان را می‌رباید. | ۱۵ |
16 These in the same way are those who are sown on the rocky places, who, when they have heard the word, immediately receive it with joy.
| و ایض کاشته شده درسنگلاخ، کسانی می‌باشند که چون کلام رابشنوند، در حال آن را به خوشی قبول کنند، | ۱۶ |
17 They have no root in themselves, but are short-lived. When oppression or persecution arises because of the word, immediately they stumble.
| ولکن ریشه‌ای در خود ندارند بلکه فانی می‌باشند؛ و چون صدمه‌ای یا زحمتی به‌سبب کلام روی دهد در ساعت لغزش می‌خورند. | ۱۷ |
18 Others are those who are sown amongst the thorns. These are those who have heard the word,
| و کاشته شده در خارها آنانی می‌باشند که چون کلام راشنوند، | ۱۸ |
19 and the cares of this age, and the deceitfulness of riches, and the lusts of other things entering in choke the word, and it becomes unfruitful. (aiōn g165)
| اندیشه های دنیوی و غرور دولت وهوس چیزهای دیگر داخل شده، کلام را خفه می‌کند و بی‌ثمر می‌گردد. (aiōn g165) | ۱۹ |
20 Those which were sown on the good ground are those who hear the word, accept it, and bear fruit, some thirty times, some sixty times, and some one hundred times.”
| و کاشته شده درزمین نیکو آنانند که چون کلام را شنوند آن رامی پذیرند و ثمر می‌آورند، بعضی سی و بعضی شصت و بعضی صد.» | ۲۰ |
21 He said to them, “Is a lamp brought to be put under a basket or under a bed? Isn’t it put on a stand?
| پس بدیشان گفت: «آیا چراغ را می‌آورند تازیر پیمانه‌ای یا تختی و نه بر چراغدان گذارند؟ | ۲۱ |
22 For there is nothing hidden except that it should be made known, neither was anything made secret but that it should come to light.
| زیرا که چیزی پنهان نیست که آشکارا نگردد وهیچ‌چیز مخفی نشود، مگر تا به ظهور آید. | ۲۲ |
23 If any man has ears to hear, let him hear.”
| هرکه گوش شنوا دارد بشنود.» | ۲۳ |
24 He said to them, “Take heed what you hear. With whatever measure you measure, it will be measured to you; and more will be given to you who hear.
| و بدیشان گفت: «باحذر باشید که چه می‌شنوید، زیرا به هر میزانی که وزن کنید به شما پیموده شود، بلکه از برای شماکه می‌شنوید افزون خواهد گشت. | ۲۴ |
25 For whoever has, to him more will be given; and he who doesn’t have, even that which he has will be taken away from him.”
| زیرا هرکه دارد بدو داده شود و از هرکه ندارد آنچه نیز داردگرفته خواهد شد.» | ۲۵ |
26 He said, “God’s Kingdom is as if a man should cast seed on the earth,
| و گفت: «همچنین ملکوت خدا مانند کسی است که تخم بر زمین بیفشاند، | ۲۶ |
27 and should sleep and rise night and day, and the seed should spring up and grow, though he doesn’t know how.
| و شب و روزبخوابد و برخیزد و تخم بروید و نمو کند. چگونه؟ او نداند. | ۲۷ |
28 For the earth bears fruit by itself: first the blade, then the ear, then the full grain in the ear.
| زیرا که زمین به ذات خودثمر می‌آورد، اول علف، بعد خوشه، پس از آن دانه کامل در خوشه. | ۲۸ |
29 But when the fruit is ripe, immediately he puts in the sickle, because the harvest has come.”
| و چون ثمر رسید، فور داس را بکار می‌برد زیرا که وقت حصاد رسیده است.» | ۲۹ |
30 He said, “How will we liken God’s Kingdom? Or with what parable will we illustrate it?
| و گفت: «به چه چیز ملکوت خدا را تشبیه کنیم و برای آن چه مثل بزنیم؟ | ۳۰ |
31 It’s like a grain of mustard seed, which, when it is sown in the earth, though it is less than all the seeds that are on the earth,
| مثل دانه خردلی است که وقتی که آن را بر زمین کارند، کوچکترین تخمهای زمینی باشد. | ۳۱ |
32 yet when it is sown, grows up and becomes greater than all the herbs, and puts out great branches, so that the birds of the sky can lodge under its shadow.”
| لیکن چون کاشته شد، می‌روید و بزرگتر از جمیع بقول می‌گردد و شاخه های بزرگ می‌آورد، چنانکه مرغان هوا زیر سایه‌اش می‌توانند آشیانه گیرند.» | ۳۲ |
33 With many such parables he spoke the word to them, as they were able to hear it.
| و به مثلهای بسیار مانند اینهابقدری که استطاعت شنیدن داشتند، کلام رابدیشان بیان می‌فرمود، | ۳۳ |
34 Without a parable he didn’t speak to them; but privately to his own disciples he explained everything.
| و بدون مثل بدیشان سخن نگفت. لیکن در خلوت، تمام معانی را برای شاگردان خود شرح می‌نمود. | ۳۴ |
35 On that day, when evening had come, he said to them, “Let’s go over to the other side.”
| و در همان روز وقت شام، بدیشان گفت: «به کناره دیگر عبور کنیم.» | ۳۵ |
36 Leaving the multitude, they took him with them, even as he was, in the boat. Other small boats were also with him.
| پس چون آن گروه رارخصت دادند، او را همانطوری که در کشتی بودبرداشتند و چند زورق دیگر نیز همراه او بود. | ۳۶ |
37 A big wind storm arose, and the waves beat into the boat, so much that the boat was already filled.
| که ناگاه طوفانی عظیم از باد پدید آمد وامواج بر کشتی می‌خورد بقسمی که برمی گشت. | ۳۷ |
38 He himself was in the stern, asleep on the cushion; and they woke him up and asked him, “Rabbi, don’t you care that we are dying?”
| و او در موخر کشتی بر بالشی خفته بود. پس اورا بیدار کرده گفتند: «ای استاد، آیا تو را باکی نیست که هلاک شویم؟» | ۳۸ |
39 He awoke and rebuked the wind, and said to the sea, “Peace! Be still!” The wind ceased and there was a great calm.
| در ساعت اوبرخاسته، باد را نهیب داد و به دریا گفت: «ساکن شو و خاموش باش!» که باد ساکن شده، آرامی کامل پدید آمد. | ۳۹ |
40 He said to them, “Why are you so afraid? How is it that you have no faith?”
| و ایشان را گفت: «از بهر‌چه چنین ترسانید و چون است که ایمان ندارید؟» | ۴۰ |
41 They were greatly afraid and said to one another, “Who then is this, that even the wind and the sea obey him?”
| پس بی‌نهایت ترسان شده، به یکدیگر گفتند: «این کیست که باد و دریا هم او را اطاعت می‌کنند؟» | ۴۱ |
