Job 4
1 Then Eliphaz the Temanite answered,
| آنگاه الیفاز تیمانی پاسخ داد: |
2 “If someone ventures to talk with you, will you be grieved? But who can withhold himself from speaking?
| ای ایوب، آیا اجازه می‌دهی چند کلمه‌ای حرف بزنم؟ چون دیگر نمی‌توانم ساکت بمانم. |
3 Behold, you have instructed many, you have strengthened the weak hands.
| تو در گذشته بسیاری را نصیحت کرده‌ای که به خدا توکل جویند. به ضعیفان و بیچارگان و کسانی که گرفتار یأس بودند، قوت قلب داده‌ای. |
4 Your words have supported him who was falling, you have made the feeble knees firm.
5 But now it has come to you, and you faint. It touches you, and you are troubled.
| ولی اکنون که مصیبت به سراغ تو آمده است بی‌طاقت و پریشان شده‌ای. |
6 Isn’t your piety your confidence? Isn’t the integrity of your ways your hope?
| آیا اطمینان تو نباید بر خداترسی‌ات باشد، و امید تو بر زندگی بی‌عیبی که داری؟ |
7 “Remember, now, who ever perished, being innocent? Or where were the upright cut off?
| قدری فکر کن و ببین آیا تا به حال دیده‌ای انسانی درستکار و بی‌گناهی هلاک شود؟ |
8 According to what I have seen, those who plough iniquity and sow trouble, reap the same.
| تجربه من نشان می‌دهد که هر چه بکاری همان را درو می‌کنی. کسانی که گناه و بدی می‌کارند همان را درو می‌کنند. |
9 By the breath of God they perish. By the blast of his anger are they consumed.
| دَمِ خدا آنها را نابود می‌کند، و آنها از بادِ غضبش تباه می‌شوند. |
10 The roaring of the lion, and the voice of the fierce lion, the teeth of the young lions, are broken.
| شیر می‌غُرّد و شیر ژیان نعره می‌کشد، اما دندانهای شیران قوی خواهند شکست. |
11 The old lion perishes for lack of prey. The cubs of the lioness are scattered abroad.
| شیر نر از گرسنگی تلف می‌شود و تمام بچه‌هایش پراکنده می‌گردند. |
12 “Now a thing was secretly brought to me. My ear received a whisper of it.
| سخنی در خفا به من رسید، گویی کسی در گوشم زمزمه می‌کرد. |
13 In thoughts from the visions of the night, when deep sleep falls on men,
| این سخن در رویایی آشفته، هنگامی که مردم در خوابی سنگین بودند بر من آشکار گشت. |
14 fear came on me, and trembling, which made all my bones shake.
| ناگهان ترس وجودم را فرا گرفت و لرزه بر استخوانهایم افتاد. |
15 Then a spirit passed before my face. The hair of my flesh stood up.
| روحی از برابر من گذشت و موی بر تنم راست شد! |
16 It stood still, but I couldn’t discern its appearance. A form was before my eyes. Silence, then I heard a voice, saying,
| حضور روح را احساس می‌کردم، ولی نمی‌توانستم او را ببینم. سپس در آن سکوت وحشتناک این ندا به گوشم رسید: |
17 ‘Shall mortal man be more just than God? Shall a man be more pure than his Maker?
| «آیا انسان خاکی می‌تواند در نظر خدای خالق، پاک و بی‌گناه به حساب بیاید؟ |
18 Behold, he puts no trust in his servants. He charges his angels with error.
| خدا حتی به فرشتگان آسمان نیز اعتماد ندارد و بر خادمان خود خرده می‌گیرد، |
19 How much more those who dwell in houses of clay, whose foundation is in the dust, who are crushed before the moth!
| چه برسد به آدمیانی که از خاک آفریده شده‌اند و مانند بید ناپایدارند. |
20 Between morning and evening they are destroyed. They perish forever without any regarding it.
| صبح، زنده‌اند و شب، می‌میرند و برای همیشه از بین می‌روند و اثری از آنها باقی نمی‌ماند. |
21 Isn’t their tent cord plucked up within them? They die, and that without wisdom.’
| طنابِ خیمۀ آنها کشیده می‌شود و خیمه فرو می‌افتد، و آنها در جهالت می‌میرند.» |
