Genesis 8

1 God remembered Noah, all the animals, and all the livestock that were with him in the ship; and God made a wind to pass over the earth. The waters subsided.

اما خدا، نوح و حیوانات درون کشتی را فراموش نکرده بود. او بادی بر سطح آبها وزانید و سیلاب کم‌کم کاهش یافت.

2 The deep’s fountains and the sky’s windows were also stopped, and the rain from the sky was restrained.

آبهای زیرزمینی از فوران بازایستادند و باران قطع شد.

3 The waters continually receded from the earth. After the end of one hundred and fifty days the waters receded.

آب رفته‌رفته از روی زمین کم شد. پس از صد و پنجاه روز،

4 The ship rested in the seventh month, on the seventeenth day of the month, on Ararat’s mountains.

در روز هفدهم از ماه هفتم، کشتی روی کوههای آرارات قرار گرفت.

5 The waters receded continually until the tenth month. In the tenth month, on the first day of the month, the tops of the mountains were visible.

دو ماه و نیم بعد، در حالی که آب همچنان پائین می‌رفت، قلۀ کوهها نمایان شد.

6 At the end of forty days, Noah opened the window of the ship which he had made,

پس از گذشت چهل روز، نوح پنجره‌ای را که برای کشتی ساخته بود، گشود

7 and he sent out a raven. It went back and forth, until the waters were dried up from the earth.

و کلاغی رها کرد. کلاغ به این سو و آن سو پرواز می‌کرد تا آن که زمین خشک شد.

8 He himself sent out a dove to see if the waters were abated from the surface of the ground,

پس از آن، کبوتری رها کرد تا ببیند آیا کبوتر می‌تواند زمین خشکی برای نشستن پیدا کند.

9 but the dove found no place to rest her foot, and she returned into the ship to him, for the waters were on the surface of the whole earth. He put out his hand, and took her, and brought her to him into the ship.

اما کبوتر جایی را نیافت، زیرا هنوز آب بر سطح زمین بود. وقتی کبوتر برگشت، نوح دست خود را دراز کرد و کبوتر را گرفت و به داخل کشتی برد.

10 He waited yet another seven days; and again he sent the dove out of the ship.

نوح هفت روز دیگر صبر کرد و بار دیگر همان کبوتر را رها نمود.

11 The dove came back to him at evening and, behold, in her mouth was a freshly plucked olive leaf. So Noah knew that the waters were abated from the earth.

این بار، هنگام غروب آفتاب، کبوتر در حالی که برگ زیتون تازه‌ای به منقار داشت، نزد نوح بازگشت. پس نوح فهمید که در بیشتر نقاط، آب فرو نشسته است.

12 He waited yet another seven days, and sent out the dove; and she didn’t return to him any more.

یک هفته بعد، نوح باز همان کبوتر را رها کرد، ولی این بار کبوتر باز نگشت.

13 In the six hundred first year, in the first month, the first day of the month, the waters were dried up from the earth. Noah removed the covering of the ship, and looked. He saw that the surface of the ground was dry.

در ششصد و یکمین سال از زندگی نوح، در اولین روز ماه اول، آب از روی زمین خشک شد. آنگاه نوح پوشش کشتی را برداشت و به بیرون نگریست و دید که سطح زمین خشک شده است.

14 In the second month, on the twenty-seventh day of the month, the earth was dry.

در روز بیست و هفتم از ماه دوم، سرانجام همه جا خشک شد.

15 God spoke to Noah, saying,

در این هنگام خدا به نوح فرمود:

16 “Go out of the ship, you, your wife, your sons, and your sons’ wives with you.

«اینک زمان آن رسیده که همه از کشتی خارج شوید.

17 Bring out with you every living thing that is with you of all flesh, including birds, livestock, and every creeping thing that creeps on the earth, that they may breed abundantly in the earth, and be fruitful, and multiply on the earth.”

تمام حیوانات، پرندگان و خزندگان را رها کن تا تولید مثل کنند و بر روی زمین زیاد شوند.»

18 Noah went out, with his sons, his wife, and his sons’ wives with him.

پس نوح با همسر و پسران و عروسانش از کشتی بیرون آمد.

19 Every animal, every creeping thing, and every bird, whatever moves on the earth, after their families, went out of the ship.

و تمام حیوانات و خزندگان و پرندگان نیز دسته‌دسته از کشتی خارج شدند.

20 Noah built an altar to the LORD, and took of every clean animal, and of every clean bird, and offered burnt offerings on the altar.

آنگاه نوح مذبحی برای خداوند ساخت و از هر حیوان و پرندهٔ حلال گوشت بر آن قربانی کرد.

21 The LORD smelled the pleasant aroma. The LORD said in his heart, “I will not again curse the ground any more for man’s sake because the imagination of man’s heart is evil from his youth. I will never again strike every living thing, as I have done.

خداوند از این عمل نوح خشنود گردید و با خود گفت: «من بار دیگر زمین را به خاطر انسان که دلش از کودکی به طرف گناه متمایل است، لعنت نخواهم کرد و اینچنین تمام موجودات زنده را از بین نخواهم برد.

22 While the earth remains, seed time and harvest, and cold and heat, and summer and winter, and day and night will not cease.”

تا زمانی که جهان باقی است، کشت و زرع، سرما و گرما، زمستان و تابستان، و روز و شب همچنان برقرار خواهد بود.»

A Dove is Sent Forth from the Ark