Mark 6
1 He went out from there. He came into his own country, and his disciples followed him.
അനന്തരം സ തത്സ്ഥാനാത് പ്രസ്ഥായ സ്വപ്രദേശമാഗതഃ ശിഷ്യാശ്ച തത്പശ്ചാദ് ഗതാഃ|
2 When the Sabbath had come, he began to teach in the synagogue, and many hearing him were astonished, saying, “Where did this man get these things?” and, “What is the wisdom that is given to this man, that such mighty works come about by his hands?
അഥ വിശ്രാമവാരേ സതി സ ഭജനഗൃഹേ ഉപദേഷ്ടുമാരബ്ധവാൻ തതോഽനേകേ ലോകാസ്തത്കഥാം ശ്രുത്വാ വിസ്മിത്യ ജഗദുഃ, അസ്യ മനുജസ്യ ഈദൃശീ ആശ്ചര്യ്യക്രിയാ കസ്മാജ് ജാതാ? തഥാ സ്വകരാഭ്യാമ് ഇത്ഥമദ്ഭുതം കർമ്മ കർത്താമ് ഏതസ്മൈ കഥം ജ്ഞാനം ദത്തമ്?
3 Isn’t this the carpenter, the son of Mary and brother of James, Joses, Judah, and Simon? Aren’t his sisters here with us?” So they were offended at him.
കിമയം മരിയമഃ പുത്രസ്തജ്ഞാ നോ? കിമയം യാകൂബ്-യോസി-യിഹുദാ-ശിമോനാം ഭ്രാതാ നോ? അസ്യ ഭഗിന്യഃ കിമിഹാസ്മാഭിഃ സഹ നോ? ഇത്ഥം തേ തദർഥേ പ്രത്യൂഹം ഗതാഃ|
4 Jesus said to them, “A prophet is not without honor, except in his own country, and among his own relatives, and in his own house.”
തദാ യീശുസ്തേഭ്യോഽകഥയത് സ്വദേശം സ്വകുടുമ്ബാൻ സ്വപരിജനാംശ്ച വിനാ കുത്രാപി ഭവിഷ്യദ്വാദീ അസത്കൃതോ ന ഭവതി|
5 He could do no mighty work there, except that he laid his hands on a few sick people and healed them.
അപരഞ്ച തേഷാമപ്രത്യയാത് സ വിസ്മിതഃ കിയതാം രോഗിണാം വപുഃഷു ഹസ്തമ് അർപയിത്വാ കേവലം തേഷാമാരോഗ്യകരണാദ് അന്യത് കിമപി ചിത്രകാര്യ്യം കർത്താം ന ശക്തഃ|
6 He marveled because of their unbelief. He went around the villages teaching.
അഥ സ ചതുർദിക്സ്ഥ ഗ്രാമാൻ ഭ്രമിത്വാ ഉപദിഷ്ടവാൻ
7 He called to himself the twelve, and began to send them out two by two; and he gave them authority over the unclean spirits.
ദ്വാദശശിഷ്യാൻ ആഹൂയ അമേധ്യഭൂതാൻ വശീകർത്താം ശക്തിം ദത്ത്വാ തേഷാം ദ്വൗ ദ്വൗ ജനോ പ്രേഷിതവാൻ|
8 He commanded them that they should take nothing for their journey, except a staff only: no bread, no wallet, no money in their purse,
പുനരിത്യാദിശദ് യൂയമ് ഏകൈകാം യഷ്ടിം വിനാ വസ്ത്രസംപുടഃ പൂപഃ കടിബന്ധേ താമ്രഖണ്ഡഞ്ച ഏഷാം കിമപി മാ ഗ്രഹ്ലീത,
9 but to wear sandals, and not put on two tunics.
മാർഗയാത്രായൈ പാദേഷൂപാനഹൗ ദത്ത്വാ ദ്വേ ഉത്തരീയേ മാ പരിധദ്വ്വം|
10 He said to them, “Wherever you enter into a house, stay there until you depart from there.
അപരമപ്യുക്തം തേന യൂയം യസ്യാം പുര്യ്യാം യസ്യ നിവേശനം പ്രവേക്ഷ്യഥ താം പുരീം യാവന്ന ത്യക്ഷ്യഥ താവത് തന്നിവേശനേ സ്ഥാസ്യഥ|
11 Whoever will not receive you nor hear you, as you depart from there, shake off the dust that is under your feet for a testimony against them. Assuredly, I tell you, it will be more tolerable for Sodom and Gomorrah in the day of judgment than for that city!”
തത്ര യദി കേപി യുഷ്മാകമാതിഥ്യം ന വിദധതി യുഷ്മാകം കഥാശ്ച ന ശൃണ്വന്തി തർഹി തത്സ്ഥാനാത് പ്രസ്ഥാനസമയേ തേഷാം വിരുദ്ധം സാക്ഷ്യം ദാതും സ്വപാദാനാസ്ഫാല്യ രജഃ സമ്പാതയത; അഹം യുഷ്മാൻ യഥാർഥം വച്മി വിചാരദിനേ തന്നഗരസ്യാവസ്ഥാതഃ സിദോമാമോരയോ ർനഗരയോരവസ്ഥാ സഹ്യതരാ ഭവിഷ്യതി|
12 They went out and preached that people should repent.
അഥ തേ ഗത്വാ ലോകാനാം മനഃപരാവർത്തനീഃ കഥാ പ്രചാരിതവന്തഃ|
13 They cast out many demons, and anointed many with oil who were sick and healed them.
ഏവമനേകാൻ ഭൂതാംശ്ച ത്യാജിതവന്തസ്തഥാ തൈലേന മർദ്ദയിത്വാ ബഹൂൻ ജനാനരോഗാനകാർഷുഃ|
14 King Herod heard this, for his name had become known, and he said, “John the Baptizer has risen from the dead, and therefore these powers are at work in him.”
ഇത്ഥം തസ്യ സുഖ്യാതിശ്ചതുർദിശോ വ്യാപ്താ തദാ ഹേരോദ് രാജാ തന്നിശമ്യ കഥിതവാൻ, യോഹൻ മജ്ജകഃ ശ്മശാനാദ് ഉത്ഥിത അതോഹേതോസ്തേന സർവ്വാ ഏതാ അദ്ഭുതക്രിയാഃ പ്രകാശന്തേ|
15 But others said, “He is Elijah.” Others said, “He is a prophet, or like one of the prophets.”
അന്യേഽകഥയൻ അയമ് ഏലിയഃ, കേപി കഥിതവന്ത ഏഷ ഭവിഷ്യദ്വാദീ യദ്വാ ഭവിഷ്യദ്വാദിനാം സദൃശ ഏകോയമ്|
16 But Herod, when he heard this, said, “This is John, whom I beheaded. He has risen from the dead.”
കിന്തു ഹേരോദ് ഇത്യാകർണ്യ ഭാഷിതവാൻ യസ്യാഹം ശിരശ്ഛിന്നവാൻ സ ഏവ യോഹനയം സ ശ്മശാനാദുദതിഷ്ഠത്|
17 For Herod himself had sent out and arrested John and bound him in prison for the sake of Herodias, his brother Philip’s wife, for he had married her.
പൂർവ്വം സ്വഭ്രാതുഃ ഫിലിപസ്യ പത്ന്യാ ഉദ്വാഹം കൃതവന്തം ഹേരോദം യോഹനവാദീത് സ്വഭാതൃവധൂ ർന വിവാഹ്യാ|
18 For John had said to Herod, “It is not lawful for you to have your brother’s wife.”
അതഃ കാരണാത് ഹേരോദ് ലോകം പ്രഹിത്യ യോഹനം ധൃത്വാ ബന്ധനാലയേ ബദ്ധവാൻ|
19 Herodias set herself against him and desired to kill him, but she couldn’t,
ഹേരോദിയാ തസ്മൈ യോഹനേ പ്രകുപ്യ തം ഹന്തുമ് ഐച്ഛത് കിന്തു ന ശക്താ,
20 for Herod feared John, knowing that he was a righteous and holy man, and kept him safe. When he heard him, he did many things, and he heard him gladly.
യസ്മാദ് ഹേരോദ് തം ധാർമ്മികം സത്പുരുഷഞ്ച ജ്ഞാത്വാ സമ്മന്യ രക്ഷിതവാൻ; തത്കഥാം ശ്രുത്വാ തദനുസാരേണ ബഹൂനി കർമ്മാണി കൃതവാൻ ഹൃഷ്ടമനാസ്തദുപദേശം ശ്രുതവാംശ്ച|
21 Then a convenient day came when Herod on his birthday made a supper for his nobles, the high officers, and the chief men of Galilee.
കിന്തു ഹേരോദ് യദാ സ്വജന്മദിനേ പ്രധാനലോകേഭ്യഃ സേനാനീഭ്യശ്ച ഗാലീൽപ്രദേശീയശ്രേഷ്ഠലോകേഭ്യശ്ച രാത്രൗ ഭോജ്യമേകം കൃതവാൻ
22 When the daughter of Herodias herself came in and danced, she pleased Herod and those sitting with him. The king said to the young lady, “Ask me whatever you want, and I will give it to you.”
തസ്മിൻ ശുഭദിനേ ഹേരോദിയായാഃ കന്യാ സമേത്യ തേഷാം സമക്ഷം സംനൃത്യ ഹേരോദസ്തേന സഹോപവിഷ്ടാനാഞ്ച തോഷമജീജനത് തതാ നൃപഃ കന്യാമാഹ സ്മ മത്തോ യദ് യാചസേ തദേവ തുഭ്യം ദാസ്യേ|
23 He swore to her, “Whatever you ask of me, I will give you, up to half of my kingdom.”
ശപഥം കൃത്വാകഥയത് ചേദ് രാജ്യാർദ്ധമപി യാചസേ തദപി തുഭ്യം ദാസ്യേ|
24 She went out and said to her mother, “What shall I ask?” She said, “The head of John the Baptizer.”
തതഃ സാ ബഹി ർഗത്വാ സ്വമാതരം പപ്രച്ഛ കിമഹം യാചിഷ്യേ? തദാ സാകഥയത് യോഹനോ മജ്ജകസ്യ ശിരഃ|
25 She came in immediately with haste to the king and requested, “I want you to give me right now the head of John the Baptizer on a platter.”
അഥ തൂർണം ഭൂപസമീപമ് ഏത്യ യാചമാനാവദത് ക്ഷണേസ്മിൻ യോഹനോ മജ്ജകസ്യ ശിരഃ പാത്രേ നിധായ ദേഹി, ഏതദ് യാചേഽഹം|
26 The king was exceedingly sorry, but for the sake of his oaths and of his dinner guests, he didn’t wish to refuse her.
തസ്മാത് ഭൂപോഽതിദുഃഖിതഃ, തഥാപി സ്വശപഥസ്യ സഹഭോജിനാഞ്ചാനുരോധാത് തദനങ്ഗീകർത്തും ന ശക്തഃ|
27 Immediately the king sent out a soldier of his guard and commanded to bring John’s head; and he went and beheaded him in the prison,
തത്ക്ഷണം രാജാ ഘാതകം പ്രേഷ്യ തസ്യ ശിര ആനേതുമാദിഷ്ടവാൻ|
28 and brought his head on a platter, and gave it to the young lady; and the young lady gave it to her mother.
തതഃ സ കാരാഗാരം ഗത്വാ തച്ഛിരശ്ഛിത്വാ പാത്രേ നിധായാനീയ തസ്യൈ കന്യായൈ ദത്തവാൻ കന്യാ ച സ്വമാത്രേ ദദൗ|
29 When his disciples heard this, they came and took up his corpse and laid it in a tomb.
അനനതരം യോഹനഃ ശിഷ്യാസ്തദ്വാർത്താം പ്രാപ്യാഗത്യ തസ്യ കുണപം ശ്മശാനേഽസ്ഥാപയൻ|
30 The apostles gathered themselves together to Jesus, and they told him all things, whatever they had done, and whatever they had taught.
അഥ പ്രേഷിതാ യീശോഃ സന്നിധൗ മിലിതാ യദ് യച് ചക്രുഃ ശിക്ഷയാമാസുശ്ച തത്സർവ്വവാർത്താസ്തസ്മൈ കഥിതവന്തഃ|
31 He said to them, “Come away into a deserted place, and rest awhile.” For there were many coming and going, and they had no leisure so much as to eat.
സ താനുവാച യൂയം വിജനസ്ഥാനം ഗത്വാ വിശ്രാമ്യത യതസ്തത്സന്നിധൗ ബഹുലോകാനാം സമാഗമാത് തേ ഭോക്തും നാവകാശം പ്രാപ്താഃ|
32 They went away in the boat to a deserted place by themselves.
തതസ്തേ നാവാ വിജനസ്ഥാനം ഗുപ്തം ഗഗ്മുഃ|
33 They saw them going, and many recognized him and ran there on foot from all the cities. They arrived before them and came together to him.
തതോ ലോകനിവഹസ്തേഷാം സ്ഥാനാന്തരയാനം ദദർശ, അനേകേ തം പരിചിത്യ നാനാപുരേഭ്യഃ പദൈർവ്രജിത്വാ ജവേന തൈഷാമഗ്രേ യീശോഃ സമീപ ഉപതസ്ഥുഃ|
34 Jesus came out, saw a great multitude, and he had compassion on them because they were like sheep without a shepherd; and he began to teach them many things.
തദാ യീശു ർനാവോ ബഹിർഗത്യ ലോകാരണ്യാനീം ദൃഷ്ട്വാ തേഷു കരുണാം കൃതവാൻ യതസ്തേഽരക്ഷകമേഷാ ഇവാസൻ തദാ സ താന നാനാപ്രസങ്ഗാൻ ഉപദിഷ്ടവാൻ|
35 When it was late in the day, his disciples came to him and said, “This place is deserted, and it is late in the day.
അഥ ദിവാന്തേ സതി ശിഷ്യാ ഏത്യ യീശുമൂചിരേ, ഇദം വിജനസ്ഥാനം ദിനഞ്ചാവസന്നം|
36 Send them away, that they may go into the surrounding country and villages and buy themselves bread, for they have nothing to eat.”
ലോകാനാം കിമപി ഖാദ്യം നാസ്തി, അതശ്ചതുർദിക്ഷു ഗ്രാമാൻ ഗന്തും ഭോജ്യദ്രവ്യാണി ക്രേതുഞ്ച ഭവാൻ താൻ വിസൃജതു|
37 But he answered them, “You give them something to eat.” They asked him, “Shall we go and buy two hundred denarii worth of bread and give them something to eat?”
തദാ സ താനുവാച യൂയമേവ താൻ ഭോജയത; തതസ്തേ ജഗദു ർവയം ഗത്വാ ദ്വിശതസംഖ്യകൈ ർമുദ്രാപാദൈഃ പൂപാൻ ക്രീത്വാ കിം താൻ ഭോജയിഷ്യാമഃ?
38 He said to them, “How many loaves do you have? Go see.” When they knew, they said, “Five, and two fish.”
തദാ സ താൻ പൃഷ്ഠവാൻ യുഷ്മാകം സന്നിധൗ കതി പൂപാ ആസതേ? ഗത്വാ പശ്യത; തതസ്തേ ദൃഷ്ട്വാ തമവദൻ പഞ്ച പൂപാ ദ്വൗ മത്സ്യൗ ച സന്തി|
39 He commanded them that everyone should sit down in groups on the green grass.
തദാ സ ലോകാൻ ശസ്പോപരി പംക്തിഭിരുപവേശയിതുമ് ആദിഷ്ടവാൻ,
40 They sat down in ranks, by hundreds and by fifties.
തതസ്തേ ശതം ശതം ജനാഃ പഞ്ചാശത് പഞ്ചാശജ്ജനാശ്ച പംക്തിഭി ർഭുവി സമുപവിവിശുഃ|
41 He took the five loaves and the two fish; and looking up to heaven, he blessed and broke the loaves, and he gave to his disciples to set before them, and he divided the two fish among them all.
അഥ സ താൻ പഞ്ചപൂപാൻ മത്സ്യദ്വയഞ്ച ധൃത്വാ സ്വർഗം പശ്യൻ ഈശ്വരഗുണാൻ അന്വകീർത്തയത് താൻ പൂപാൻ ഭംക്ത്വാ ലോകേഭ്യഃ പരിവേഷയിതും ശിഷ്യേഭ്യോ ദത്തവാൻ ദ്വാ മത്സ്യൗ ച വിഭജ്യ സർവ്വേഭ്യോ ദത്തവാൻ|
42 They all ate and were filled.
തതഃ സർവ്വേ ഭുക്ത്വാതൃപ്യൻ|
43 They took up twelve baskets full of broken pieces and also of the fish.
അനന്തരം ശിഷ്യാ അവശിഷ്ടൈഃ പൂപൈ ർമത്സ്യൈശ്ച പൂർണാൻ ദ്വദശ ഡല്ലകാൻ ജഗൃഹുഃ|
44 Those who ate the loaves were five thousand men.
തേ ഭോക്താരഃ പ്രായഃ പഞ്ച സഹസ്രാണി പുരുഷാ ആസൻ|
45 Immediately he made his disciples get into the boat and go ahead to the other side, to Bethsaida, while he himself sent the multitude away.
അഥ സ ലോകാൻ വിസൃജന്നേവ നാവമാരോഢും സ്വസ്മാദഗ്രേ പാരേ ബൈത്സൈദാപുരം യാതുഞ്ച ശ്ഷ്യിൻ വാഢമാദിഷ്ടവാൻ|
46 After he had taken leave of them, he went up the mountain to pray.
തദാ സ സർവ്വാൻ വിസൃജ്യ പ്രാർഥയിതും പർവ്വതം ഗതഃ|
47 When evening had come, the boat was in the middle of the sea, and he was alone on the land.
തതഃ സന്ധ്യായാം സത്യാം നൗഃ സിന്ധുമധ്യ ഉപസ്ഥിതാ കിന്തു സ ഏകാകീ സ്ഥലേ സ്ഥിതഃ|
48 Seeing them distressed in rowing, for the wind was contrary to them, about the fourth watch of the night he came to them, walking on the sea; and he would have passed by them,
അഥ സമ്മുഖവാതവഹനാത് ശിഷ്യാ നാവം വാഹയിത്വാ പരിശ്രാന്താ ഇതി ജ്ഞാത്വാ സ നിശാചതുർഥയാമേ സിന്ധൂപരി പദ്ഭ്യാം വ്രജൻ തേഷാം സമീപമേത്യ തേഷാമഗ്രേ യാതുമ് ഉദ്യതഃ|
49 but they, when they saw him walking on the sea, supposed that it was a ghost, and cried out;
കിന്തു ശിഷ്യാഃ സിന്ധൂപരി തം വ്രജന്തം ദൃഷ്ട്വാ ഭൂതമനുമായ രുരുവുഃ,
50 for they all saw him and were troubled. But he immediately spoke with them and said to them, “Cheer up! It is I! Don’t be afraid.”
യതഃ സർവ്വേ തം ദൃഷ്ട്വാ വ്യാകുലിതാഃ| അതഏവ യീശുസ്തത്ക്ഷണം തൈഃ സഹാലപ്യ കഥിതവാൻ, സുസ്ഥിരാ ഭൂത, അയമഹം മാ ഭൈഷ്ട|
51 He got into the boat with them; and the wind ceased, and they were very amazed among themselves, and marveled;
അഥ നൗകാമാരുഹ്യ തസ്മിൻ തേഷാം സന്നിധിം ഗതേ വാതോ നിവൃത്തഃ; തസ്മാത്തേ മനഃസു വിസ്മിതാ ആശ്ചര്യ്യം മേനിരേ|
52 for they hadn’t understood about the loaves, but their hearts were hardened.
യതസ്തേ മനസാം കാഠിന്യാത് തത് പൂപീയമ് ആശ്ചര്യ്യം കർമ്മ ന വിവിക്തവന്തഃ|
53 When they had crossed over, they came to land at Gennesaret and moored to the shore.
അഥ തേ പാരം ഗത്വാ ഗിനേഷരത്പ്രദേശമേത്യ തട ഉപസ്ഥിതാഃ|
54 When they had come out of the boat, immediately the people recognized him,
തേഷു നൗകാതോ ബഹിർഗതേഷു തത്പ്രദേശീയാ ലോകാസ്തം പരിചിത്യ
55 and ran around that whole region, and began to bring those who were sick on their mats to where they heard he was.
ചതുർദിക്ഷു ധാവന്തോ യത്ര യത്ര രോഗിണോ നരാ ആസൻ താൻ സർവ്വാന ഖട്വോപരി നിധായ യത്ര കുത്രചിത് തദ്വാർത്താം പ്രാപുഃ തത് സ്ഥാനമ് ആനേതുമ് ആരേഭിരേ|
56 Wherever he entered—into villages, or into cities, or into the country—they laid the sick in the marketplaces and begged him that they might just touch the fringe of his garment; and as many as touched him were made well.
തഥാ യത്ര യത്ര ഗ്രാമേ യത്ര യത്ര പുരേ യത്ര യത്ര പല്ല്യാഞ്ച തേന പ്രവേശഃ കൃതസ്തദ്വർത്മമധ്യേ ലോകാഃ പീഡിതാൻ സ്ഥാപയിത്വാ തസ്യ ചേലഗ്രന്ഥിമാത്രം സ്പ്രഷ്ടുമ് തേഷാമർഥേ തദനുജ്ഞാം പ്രാർഥയന്തഃ യാവന്തോ ലോകാഃ പസ്പൃശുസ്താവന്ത ഏവ ഗദാന്മുക്താഃ|
