Luke 9
1 He called the twelve together and gave them power and authority over all demons, and to cure diseases.
തതഃ പരം സ ദ്വാദശശിഷ്യാനാഹൂയ ഭൂതാൻ ത്യാജയിതും രോഗാൻ പ്രതികർത്തുഞ്ച തേഭ്യഃ ശക്തിമാധിപത്യഞ്ച ദദൗ|
2 He sent them out to preach God’s Kingdom and to heal the sick.
അപരഞ്ച ഈശ്വരീയരാജ്യസ്യ സുസംവാദം പ്രകാശയിതുമ് രോഗിണാമാരോഗ്യം കർത്തുഞ്ച പ്രേരണകാലേ താൻ ജഗാദ|
3 He said to them, “Take nothing for your journey—no staffs, nor wallet, nor bread, nor money. Don’t have two tunics each.
യാത്രാർഥം യഷ്ടി ർവസ്ത്രപുടകം ഭക്ഷ്യം മുദ്രാ ദ്വിതീയവസ്ത്രമ്, ഏഷാം കിമപി മാ ഗൃഹ്ലീത|
4 Into whatever house you enter, stay there, and depart from there.
യൂയഞ്ച യന്നിവേശനം പ്രവിശഥ നഗരത്യാഗപര്യ്യനതം തന്നിവേശനേ തിഷ്ഠത|
5 As many as don’t receive you, when you depart from that city, shake off even the dust from your feet for a testimony against them.”
തത്ര യദി കസ്യചിത് പുരസ്യ ലോകാ യുഷ്മാകമാതിഥ്യം ന കുർവ്വന്തി തർഹി തസ്മാന്നഗരാദ് ഗമനകാലേ തേഷാം വിരുദ്ധം സാക്ഷ്യാർഥം യുഷ്മാകം പദധൂലീഃ സമ്പാതയത|
6 They departed and went throughout the villages, preaching the Good News and healing everywhere.
അഥ തേ പ്രസ്ഥായ സർവ്വത്ര സുസംവാദം പ്രചാരയിതും പീഡിതാൻ സ്വസ്ഥാൻ കർത്തുഞ്ച ഗ്രാമേഷു ഭ്രമിതും പ്രാരേഭിരേ|
7 Now Herod the tetrarch heard of all that was done by him; and he was very perplexed, because it was said by some that John had risen from the dead,
ഏതർഹി ഹേരോദ് രാജാ യീശോഃ സർവ്വകർമ്മണാം വാർത്താം ശ്രുത്വാ ഭൃശമുദ്വിവിജേ
8 and by some that Elijah had appeared, and by others that one of the old prophets had risen again.
യതഃ കേചിദൂചുര്യോഹൻ ശ്മശാനാദുദതിഷ്ഠത്| കേചിദൂചുഃ, ഏലിയോ ദർശനം ദത്തവാൻ; ഏവമന്യലോകാ ഊചുഃ പൂർവ്വീയഃ കശ്ചിദ് ഭവിഷ്യദ്വാദീ സമുത്ഥിതഃ|
9 Herod said, “I beheaded John, but who is this about whom I hear such things?” He sought to see him.
കിന്തു ഹേരോദുവാച യോഹനഃ ശിരോഽഹമഛിനദമ് ഇദാനീം യസ്യേദൃക്കർമ്മണാം വാർത്താം പ്രാപ്നോമി സ കഃ? അഥ സ തം ദ്രഷ്ടുമ് ഐച്ഛത്|
10 The apostles, when they had returned, told him what things they had done. He took them and withdrew apart to a desert region of a city called Bethsaida.
അനന്തരം പ്രേരിതാഃ പ്രത്യാഗത്യ യാനി യാനി കർമ്മാണി ചക്രുസ്താനി യീശവേ കഥയാമാസുഃ തതഃ സ താൻ ബൈത്സൈദാനാമകനഗരസ്യ വിജനം സ്ഥാനം നീത്വാ ഗുപ്തം ജഗാമ|
11 But the multitudes, perceiving it, followed him. He welcomed them, spoke to them of God’s Kingdom, and he cured those who needed healing.
പശ്ചാൽ ലോകാസ്തദ് വിദിത്വാ തസ്യ പശ്ചാദ് യയുഃ; തതഃ സ താൻ നയൻ ഈശ്വരീയരാജ്യസ്യ പ്രസങ്ഗമുക്തവാൻ, യേഷാം ചികിത്സയാ പ്രയോജനമ് ആസീത് താൻ സ്വസ്ഥാൻ ചകാര ച|
12 The day began to wear away; and the twelve came and said to him, “Send the multitude away, that they may go into the surrounding villages and farms and lodge and get food, for we are here in a deserted place.”
അപരഞ്ച ദിവാവസന്നേ സതി ദ്വാദശശിഷ്യാ യീശോരന്തികമ് ഏത്യ കഥയാമാസുഃ, വയമത്ര പ്രാന്തരസ്ഥാനേ തിഷ്ഠാമഃ, തതോ നഗരാണി ഗ്രാമാണി ഗത്വാ വാസസ്ഥാനാനി പ്രാപ്യ ഭക്ഷ്യദ്രവ്യാണി ക്രേതും ജനനിവഹം ഭവാൻ വിസൃജതു|
13 But he said to them, “You give them something to eat.” They said, “We have no more than five loaves and two fish, unless we should go and buy food for all these people.”
തദാ സ ഉവാച, യൂയമേവ താൻ ഭേജയധ്വം; തതസ്തേ പ്രോചുരസ്മാകം നികടേ കേവലം പഞ്ച പൂപാ ദ്വൗ മത്സ്യൗ ച വിദ്യന്തേ, അതഏവ സ്ഥാനാന്തരമ് ഇത്വാ നിമിത്തമേതേഷാം ഭക്ഷ്യദ്രവ്യേഷു ന ക്രീതേഷു ന ഭവതി|
14 For they were about five thousand men. He said to his disciples, “Make them sit down in groups of about fifty each.”
തത്ര പ്രായേണ പഞ്ചസഹസ്രാണി പുരുഷാ ആസൻ|
15 They did so, and made them all sit down.
തദാ സ ശിഷ്യാൻ ജഗാദ പഞ്ചാശത് പഞ്ചാശജ്ജനൈഃ പംക്തീകൃത്യ താനുപവേശയത, തസ്മാത് തേ തദനുസാരേണ സർവ്വലോകാനുപവേശയാപാസുഃ|
16 He took the five loaves and the two fish, and looking up to the sky, he blessed them, broke them, and gave them to the disciples to set before the multitude.
തതഃ സ താൻ പഞ്ച പൂപാൻ മീനദ്വയഞ്ച ഗൃഹീത്വാ സ്വർഗം വിലോക്യേശ്വരഗുണാൻ കീർത്തയാഞ്ചക്രേ ഭങ്ക്താ ച ലോകേഭ്യഃ പരിവേഷണാർഥം ശിഷ്യേഷു സമർപയാമ്ബഭൂവ|
17 They ate and were all filled. They gathered up twelve baskets of broken pieces that were left over.
തതഃ സർവ്വേ ഭുക്ത്വാ തൃപ്തിം ഗതാ അവശിഷ്ടാനാഞ്ച ദ്വാദശ ഡല്ലകാൻ സംജഗൃഹുഃ|
18 As he was praying alone, the disciples were near him, and he asked them, “Who do the multitudes say that I am?”
അഥൈകദാ നിർജനേ ശിഷ്യൈഃ സഹ പ്രാർഥനാകാലേ താൻ പപ്രച്ഛ, ലോകാ മാം കം വദന്തി?
19 They answered, “‘John the Baptizer,’ but others say, ‘Elijah,’ and others, that one of the old prophets has risen again.”
തതസ്തേ പ്രാചുഃ, ത്വാം യോഹന്മജ്ജകം വദന്തി; കേചിത് ത്വാമ് ഏലിയം വദന്തി, പൂർവ്വകാലികഃ കശ്ചിദ് ഭവിഷ്യദ്വാദീ ശ്മശാനാദ് ഉദതിഷ്ഠദ് ഇത്യപി കേചിദ് വദന്തി|
20 He said to them, “But who do you say that I am?” Peter answered, “The Christ of God.”
തദാ സ ഉവാച, യൂയം മാം കം വദഥ? തതഃ പിതര ഉക്തവാൻ ത്വമ് ഈശ്വരാഭിഷിക്തഃ പുരുഷഃ|
21 But he warned them and commanded them to tell this to no one,
തദാ സ താൻ ദൃഢമാദിദേശ, കഥാമേതാം കസ്മൈചിദപി മാ കഥയത|
22 saying, “The Son of Man must suffer many things, and be rejected by the elders, chief priests, and scribes, and be killed, and the third day be raised up.”
സ പുനരുവാച, മനുഷ്യപുത്രേണ വഹുയാതനാ ഭോക്തവ്യാഃ പ്രാചീനലോകൈഃ പ്രധാനയാജകൈരധ്യാപകൈശ്ച സോവജ്ഞായ ഹന്തവ്യഃ കിന്തു തൃതീയദിവസേ ശ്മശാനാത് തേനോത്ഥാതവ്യമ്|
23 He said to all, “If anyone desires to come after me, let him deny himself, take up his cross, and follow me.
അപരം സ സർവ്വാനുവാച, കശ്ചിദ് യദി മമ പശ്ചാദ് ഗന്തും വാഞ്ഛതി തർഹി സ സ്വം ദാമ്യതു, ദിനേ ദിനേ ക്രുശം ഗൃഹീത്വാ ച മമ പശ്ചാദാഗച്ഛതു|
24 For whoever desires to save his life will lose it, but whoever will lose his life for my sake will save it.
യതോ യഃ കശ്ചിത് സ്വപ്രാണാൻ രിരക്ഷിഷതി സ താൻ ഹാരയിഷ്യതി, യഃ കശ്ചിൻ മദർഥം പ്രാണാൻ ഹാരയിഷ്യതി സ താൻ രക്ഷിഷ്യതി|
25 For what does it profit a man if he gains the whole world, and loses or forfeits his own self?
കശ്ചിദ് യദി സർവ്വം ജഗത് പ്രാപ്നോതി കിന്തു സ്വപ്രാണാൻ ഹാരയതി സ്വയം വിനശ്യതി ച തർഹി തസ്യ കോ ലാഭഃ?
26 For whoever will be ashamed of me and of my words, of him will the Son of Man be ashamed when he comes in his glory, and the glory of the Father, and of the holy angels.
പുന ര്യഃ കശ്ചിൻ മാം മമ വാക്യം വാ ലജ്ജാസ്പദം ജാനാതി മനുഷ്യപുത്രോ യദാ സ്വസ്യ പിതുശ്ച പവിത്രാണാം ദൂതാനാഞ്ച തേജോഭിഃ പരിവേഷ്ടിത ആഗമിഷ്യതി തദാ സോപി തം ലജ്ജാസ്പദം ജ്ഞാസ്യതി|
27 But I tell you the truth: There are some of those who stand here who will in no way taste of death until they see God’s Kingdom.”
കിന്തു യുഷ്മാനഹം യഥാർഥം വദാമി, ഈശ്വരീയരാജത്വം ന ദൃഷ്ടവാ മൃത്യും നാസ്വാദിഷ്യന്തേ, ഏതാദൃശാഃ കിയന്തോ ലോകാ അത്ര സ്ഥനേഽപി ദണ്ഡായമാനാഃ സന്തി|
28 About eight days after these sayings, he took with him Peter, John, and James, and went up onto the mountain to pray.
ഏതദാഖ്യാനകഥനാത് പരം പ്രായേണാഷ്ടസു ദിനേഷു ഗതേഷു സ പിതരം യോഹനം യാകൂബഞ്ച ഗൃഹീത്വാ പ്രാർഥയിതും പർവ്വതമേകം സമാരുരോഹ|
29 As he was praying, the appearance of his face was altered, and his clothing became white and dazzling.
അഥ തസ്യ പ്രാർഥനകാലേ തസ്യ മുഖാകൃതിരന്യരൂപാ ജാതാ, തദീയം വസ്ത്രമുജ്ജ്വലശുക്ലം ജാതം|
30 Behold, two men were talking with him, who were Moses and Elijah,
അപരഞ്ച മൂസാ ഏലിയശ്ചോഭൗ തേജസ്വിനൗ ദൃഷ്ടൗ
31 who appeared in glory and spoke of his departure, which he was about to accomplish at Jerusalem.
തൗ തേന യിരൂശാലമ്പുരേ യോ മൃത്യുഃ സാധിഷ്യതേ തദീയാം കഥാം തേന സാർദ്ധം കഥയിതുമ് ആരേഭാതേ|
32 Now Peter and those who were with him were heavy with sleep, but when they were fully awake, they saw his glory, and the two men who stood with him.
തദാ പിതരാദയഃ സ്വസ്യ സങ്ഗിനോ നിദ്രയാകൃഷ്ടാ ആസൻ കിന്തു ജാഗരിത്വാ തസ്യ തേജസ്തേന സാർദ്ധമ് ഉത്തിഷ്ഠന്തൗ ജനൗ ച ദദൃശുഃ|
33 As they were parting from him, Peter said to Jesus, “Master, it is good for us to be here. Let’s make three tents: one for you, one for Moses, and one for Elijah,” not knowing what he said.
അഥ തയോരുഭയോ ർഗമനകാലേ പിതരോ യീശും ബഭാഷേ, ഹേ ഗുരോഽസ്മാകം സ്ഥാനേഽസ്മിൻ സ്ഥിതിഃ ശുഭാ, തത ഏകാ ത്വദർഥാ, ഏകാ മൂസാർഥാ, ഏകാ ഏലിയാർഥാ, ഇതി തിസ്രഃ കുട്യോസ്മാഭി ർനിർമ്മീയന്താം, ഇമാം കഥാം സ ന വിവിച്യ കഥയാമാസ|
34 While he said these things, a cloud came and overshadowed them, and they were afraid as they entered into the cloud.
അപരഞ്ച തദ്വാക്യവദനകാലേ പയോദ ഏക ആഗത്യ തേഷാമുപരി ഛായാം ചകാര, തതസ്തന്മധ്യേ തയോഃ പ്രവേശാത് തേ ശശങ്കിരേ|
35 A voice came out of the cloud, saying, “This is my beloved Son. Listen to him!”
തദാ തസ്മാത് പയോദാദ് ഇയമാകാശീയാ വാണീ നിർജഗാമ, മമായം പ്രിയഃ പുത്ര ഏതസ്യ കഥായാം മനോ നിധത്ത|
36 When the voice came, Jesus was found alone. They were silent, and told no one in those days any of the things which they had seen.
ഇതി ശബ്ദേ ജാതേ തേ യീശുമേകാകിനം ദദൃശുഃ കിന്തു തേ തദാനീം തസ്യ ദർശനസ്യ വാചമേകാമപി നോക്ത്വാ മനഃസു സ്ഥാപയാമാസുഃ|
37 On the next day, when they had come down from the mountain, a great multitude met him.
പരേഽഹനി തേഷു തസ്മാച്ഛൈലാദ് അവരൂഢേഷു തം സാക്ഷാത് കർത്തും ബഹവോ ലോകാ ആജഗ്മുഃ|
38 Behold, a man from the crowd called out, saying, “Teacher, I beg you to look at my son, for he is my only born child.
തേഷാം മധ്യാദ് ഏകോ ജന ഉച്ചൈരുവാച, ഹേ ഗുരോ അഹം വിനയം കരോമി മമ പുത്രം പ്രതി കൃപാദൃഷ്ടിം കരോതു, മമ സ ഏവൈകഃ പുത്രഃ|
39 Behold, a spirit takes him, he suddenly cries out, and it convulses him so that he foams; and it hardly departs from him, bruising him severely.
ഭൂതേന ധൃതഃ സൻ സം പ്രസഭം ചീച്ഛബ്ദം കരോതി തന്മുഖാത് ഫേണാ നിർഗച്ഛന്തി ച, ഭൂത ഇത്ഥം വിദാര്യ്യ ക്ലിഷ്ട്വാ പ്രായശസ്തം ന ത്യജതി|
40 I begged your disciples to cast it out, and they couldn’t.”
തസ്മാത് തം ഭൂതം ത്യാജയിതും തവ ശിഷ്യസമീപേ ന്യവേദയം കിന്തു തേ ന ശേകുഃ|
41 Jesus answered, “Faithless and perverse generation, how long shall I be with you and bear with you? Bring your son here.”
തദാ യീശുരവാദീത്, രേ ആവിശ്വാസിൻ വിപഥഗാമിൻ വംശ കതികാലാൻ യുഷ്മാഭിഃ സഹ സ്ഥാസ്യാമ്യഹം യുഷ്മാകമ് ആചരണാനി ച സഹിഷ്യേ? തവ പുത്രമിഹാനയ|
42 While he was still coming, the demon threw him down and convulsed him violently. But Jesus rebuked the unclean spirit, healed the boy, and gave him back to his father.
തതസ്തസ്മിന്നാഗതമാത്രേ ഭൂതസ്തം ഭൂമൗ പാതയിത്വാ വിദദാര; തദാ യീശുസ്തമമേധ്യം ഭൂതം തർജയിത്വാ ബാലകം സ്വസ്ഥം കൃത്വാ തസ്യ പിതരി സമർപയാമാസ|
43 They were all astonished at the majesty of God. But while all were marveling at all the things which Jesus did, he said to his disciples,
ഈശ്വരസ്യ മഹാശക്തിമ് ഇമാം വിലോക്യ സർവ്വേ ചമച്ചക്രുഃ; ഇത്ഥം യീശോഃ സർവ്വാഭിഃ ക്രിയാഭിഃ സർവ്വൈർലോകൈരാശ്ചര്യ്യേ മന്യമാനേ സതി സ ശിഷ്യാൻ ബഭാഷേ,
44 “Let these words sink into your ears, for the Son of Man will be delivered up into the hands of men.”
കഥേയം യുഷ്മാകം കർണേഷു പ്രവിശതു, മനുഷ്യപുത്രോ മനുഷ്യാണാം കരേഷു സമർപയിഷ്യതേ|
45 But they didn’t understand this saying. It was concealed from them, that they should not perceive it, and they were afraid to ask him about this saying.
കിന്തു തേ താം കഥാം ന ബുബുധിരേ, സ്പഷ്ടത്വാഭാവാത് തസ്യാ അഭിപ്രായസ്തേഷാം ബോധഗമ്യോ ന ബഭൂവ; തസ്യാ ആശയഃ ക ഇത്യപി തേ ഭയാത് പ്രഷ്ടും ന ശേകുഃ|
46 An argument arose among them about which of them was the greatest.
തദനന്തരം തേഷാം മധ്യേ കഃ ശ്രേഷ്ഠഃ കഥാമേതാം ഗൃഹീത്വാ തേ മിഥോ വിവാദം ചക്രുഃ|
47 Jesus, perceiving the reasoning of their hearts, took a little child, and set him by his side,
തതോ യീശുസ്തേഷാം മനോഭിപ്രായം വിദിത്വാ ബാലകമേകം ഗൃഹീത്വാ സ്വസ്യ നികടേ സ്ഥാപയിത്വാ താൻ ജഗാദ,
48 and said to them, “Whoever receives this little child in my name receives me. Whoever receives me receives him who sent me. For whoever is least among you all, this one will be great.”
യോ ജനോ മമ നാമ്നാസ്യ ബാലാസ്യാതിഥ്യം വിദധാതി സ മമാതിഥ്യം വിദധാതി, യശ്ച മമാതിഥ്യം വിദധാതി സ മമ പ്രേരകസ്യാതിഥ്യം വിദധാതി, യുഷ്മാകം മധ്യേയഃ സ്വം സർവ്വസ്മാത് ക്ഷുദ്രം ജാനീതേ സ ഏവ ശ്രേഷ്ഠോ ഭവിഷ്യതി|
49 John answered, “Master, we saw someone casting out demons in your name, and we forbade him, because he doesn’t follow with us.”
അപരഞ്ച യോഹൻ വ്യാജഹാര ഹേ പ്രഭേ തവ നാമ്നാ ഭൂതാൻ ത്യാജയന്തം മാനുഷമ് ഏകം ദൃഷ്ടവന്തോ വയം, കിന്ത്വസ്മാകമ് അപശ്ചാദ് ഗാമിത്വാത് തം ന്യഷേധാമ്| തദാനീം യീശുരുവാച,
50 Jesus said to him, “Don’t forbid him, for he who is not against us is for us.”
തം മാ നിഷേധത, യതോ യോ ജനോസ്മാകം ന വിപക്ഷഃ സ ഏവാസ്മാകം സപക്ഷോ ഭവതി|
51 It came to pass, when the days were near that he should be taken up, he intently set his face to go to Jerusalem
അനന്തരം തസ്യാരോഹണസമയ ഉപസ്ഥിതേ സ സ്ഥിരചേതാ യിരൂശാലമം പ്രതി യാത്രാം കർത്തും നിശ്ചിത്യാഗ്രേ ദൂതാൻ പ്രേഷയാമാസ|
52 and sent messengers before his face. They went and entered into a village of the Samaritans, so as to prepare for him.
തസ്മാത് തേ ഗത്വാ തസ്യ പ്രയോജനീയദ്രവ്യാണി സംഗ്രഹീതും ശോമിരോണീയാനാം ഗ്രാമം പ്രവിവിശുഃ|
53 They didn’t receive him, because he was traveling with his face set toward Jerusalem.
കിന്തു സ യിരൂശാലമം നഗരം യാതി തതോ ഹേതോ ർലോകാസ്തസ്യാതിഥ്യം ന ചക്രുഃ|
54 When his disciples, James and John, saw this, they said, “Lord, do you want us to command fire to come down from the sky and destroy them, just as Elijah did?”
അതഏവ യാകൂബ്യോഹനൗ തസ്യ ശിഷ്യൗ തദ് ദൃഷ്ട്വാ ജഗദതുഃ, ഹേ പ്രഭോ ഏലിയോ യഥാ ചകാര തഥാ വയമപി കിം ഗഗണാദ് ആഗന്തുമ് ഏതാൻ ഭസ്മീകർത്തുഞ്ച വഹ്നിമാജ്ഞാപയാമഃ? ഭവാൻ കിമിച്ഛതി?
55 But he turned and rebuked them, “You don’t know of what kind of spirit you are.
കിന്തു സ മുഖം പരാവർത്യ താൻ തർജയിത്വാ ഗദിതവാൻ യുഷ്മാകം മനോഭാവഃ കഃ, ഇതി യൂയം ന ജാനീഥ|
56 For the Son of Man didn’t come to destroy men’s lives, but to save them.” They went to another village.
മനുജസുതോ മനുജാനാം പ്രാണാൻ നാശയിതും നാഗച്ഛത്, കിന്തു രക്ഷിതുമ് ആഗച്ഛത്| പശ്ചാദ് ഇതരഗ്രാമം തേ യയുഃ|
57 As they went on the way, a certain man said to him, “I want to follow you wherever you go, Lord.”
തദനന്തരം പഥി ഗമനകാലേ ജന ഏകസ്തം ബഭാഷേ, ഹേ പ്രഭോ ഭവാൻ യത്ര യാതി ഭവതാ സഹാഹമപി തത്ര യാസ്യാമി|
58 Jesus said to him, “The foxes have holes and the birds of the sky have nests, but the Son of Man has no place to lay his head.”
തദാനീം യീശുസ്തമുവാച, ഗോമായൂനാം ഗർത്താ ആസതേ, വിഹായസീയവിഹഗാനാം നീഡാനി ച സന്തി, കിന്തു മാനവതനയസ്യ ശിരഃ സ്ഥാപയിതും സ്ഥാനം നാസ്തി|
59 He said to another, “Follow me!” But he said, “Lord, allow me first to go and bury my father.”
തതഃ പരം സ ഇതരജനം ജഗാദ, ത്വം മമ പശ്ചാദ് ഏഹി; തതഃ സ ഉവാച, ഹേ പ്രഭോ പൂർവ്വം പിതരം ശ്മശാനേ സ്ഥാപയിതും മാമാദിശതു|
60 But Jesus said to him, “Leave the dead to bury their own dead, but you go and announce God’s Kingdom.”
തദാ യീശുരുവാച, മൃതാ മൃതാൻ ശ്മശാനേ സ്ഥാപയന്തു കിന്തു ത്വം ഗത്വേശ്വരീയരാജ്യസ്യ കഥാം പ്രചാരയ|
61 Another also said, “I want to follow you, Lord, but first allow me to say good-bye to those who are at my house.”
തതോന്യഃ കഥയാമാസ, ഹേ പ്രഭോ മയാപി ഭവതഃ പശ്ചാദ് ഗംസ്യതേ, കിന്തു പൂർവ്വം മമ നിവേശനസ്യ പരിജനാനാമ് അനുമതിം ഗ്രഹീതുമ് അഹമാദിശ്യൈ ഭവതാ|
62 But Jesus said to him, “No one, having put his hand to the plow and looking back, is fit for God’s Kingdom.”
തദാനീം യീശുസ്തം പ്രോക്തവാൻ, യോ ജനോ ലാങ്ഗലേ കരമർപയിത്വാ പശ്ചാത് പശ്യതി സ ഈശ്വരീയരാജ്യം നാർഹതി|
