2 Corinthians 7

1 Having therefore these promises, beloved, let’s cleanse ourselves from all defilement of flesh and spirit, perfecting holiness in the fear of God.

อเตอว เห ปฺริยตมา: , เอตาทฺฤศี: ปฺรติชฺญา: ปฺราปฺไตรสฺมาภิ: ศรีราตฺมโน: สรฺวฺวมาลินฺยมฺ อปมฺฤเชฺยศฺวรสฺย ภกฺตฺยา ปวิตฺราจาร: สาธฺยตำฯ

2 Open your hearts to us. We wronged no one. We corrupted no one. We took advantage of no one.

ยูยมฺ อสฺมานฺ คฺฤหฺลีตฯ อสฺมาภิ: กสฺยาปฺยนฺยาโย น กฺฤต: โก'ปิ น วญฺจิต: ฯ

3 I say this not to condemn you, for I have said before that you are in our hearts to die together and live together.

ยุษฺมานฺ โทษิณ: กรฺตฺตมหํ วากฺยเมตทฺ วทามีติ นหิ ยุษฺมาภิ: สห ชีวนาย มรณาย วา วยํ ยุษฺมานฺ สฺวานฺต: กรไณ รฺธารยาม อิติ ปูรฺวฺวํ มโยกฺตํฯ

4 Great is my boldness of speech toward you. Great is my boasting on your behalf. I am filled with comfort. I overflow with joy in all our affliction.

ยุษฺมานฺ ปฺรติ มม มเหตฺสาโห ชายเต ยุษฺมานฺ อธฺยหํ พหุ ศฺลาเฆ จ เตน สรฺวฺวเกฺลศสมเย'หํ สานฺตฺวนยา ปูรฺโณ หรฺเษณ ปฺรผุลฺลิตศฺจ ภวามิฯ

5 For even when we had come into Macedonia, our flesh had no relief, but we were afflicted on every side. Fightings were outside. Fear was inside.

อสฺมาสุ มากิทนิยาเทศมฺ อาคเตษฺวสฺมากํ ศรีรสฺย กาจิทปิ ศานฺติ รฺนาภวตฺ กินฺตุ สรฺวฺวโต พหิ รฺวิโรเธนานฺตศฺจ ภีตฺยา วยมฺ อปีฑฺยามหิฯ

6 Nevertheless, he who comforts the lowly, God, comforted us by the coming of Titus,

กินฺตุ นมฺราณำ สานฺตฺวยิตา ย อีศฺวร: ส ตีตสฺยาคมเนนาสฺมานฺ อสานฺตฺวยตฺฯ

7 and not by his coming only, but also by the comfort with which he was comforted in you while he told us of your longing, your mourning, and your zeal for me, so that I rejoiced still more.

เกวลํ ตสฺยาคมเนน ตนฺนหิ กินฺตุ ยุษฺมตฺโต ชาตยา ตสฺย สานฺตฺวนยาปิ, ยโต'สฺมาสุ ยุษฺมากํ หารฺทฺทวิลาปาสกฺตเตฺวษฺวสฺมากํ สมีเป วรฺณิเตษุ มม มหานนฺโท ชาต: ฯ

8 For though I grieved you with my letter, I do not regret it, though I did regret it. For I see that my letter made you grieve, though just for a while.

อหํ ปเตฺรณ ยุษฺมานฺ โศกยุกฺตานฺ กฺฤตวานฺ อิตฺยสฺมาทฺ อนฺวตเปฺย กินฺตฺวธุนา นานุตเปฺยฯ เตน ปเตฺรณ ยูยํ กฺษณมาตฺรํ โศกยุกฺตีภูตา อิติ มยา ทฺฤศฺยเตฯ

9 I now rejoice, not that you were grieved, but that you were grieved to repentance. For you were grieved in a godly way, that you might suffer loss by us in nothing.

อิตฺยสฺมินฺ ยุษฺมากํ โศเกนาหํ หฺฤษฺยามิ ตนฺนหิ กินฺตุ มน: ปริวรฺตฺตนาย ยุษฺมากํ โศโก'ภวทฺ อิตฺยเนน หฺฤษฺยามิ ยโต'สฺมตฺโต ยุษฺมากํ กาปิ หานิ รฺยนฺน ภเวตฺ ตทรฺถํ ยุษฺมากมฺ อีศฺวรีย: โศโก ชาต: ฯ

10 For godly sorrow produces repentance leading to salvation, which brings no regret. But the sorrow of the world produces death.

ส อีศฺวรีย: โศก: ปริตฺราณชนกํ นิรนุตาปํ มน: ปริวรฺตฺตนํ สาธยติ กินฺตุ สำสาริก: โศโก มฺฤตฺยุํ สาธยติฯ

11 For behold, this same thing, that you were grieved in a godly way, what earnest care it worked in you. Yes, what defense, indignation, fear, longing, zeal, and vindication! In everything you demonstrated yourselves to be pure in the matter.

ปศฺยต เตเนศฺวรีเยณ โศเกน ยุษฺมากํ กึ น สาธิตํ? ยตฺโน โทษปฺรกฺษาลนมฺ อสนฺตุษฺฏตฺวํ หารฺทฺทมฺ อาสกฺตตฺวํ ผลทานญฺไจตานิ สรฺวฺวาณิฯ ตสฺมินฺ กรฺมฺมณิ ยูยํ นิรฺมฺมลา อิติ ปฺรมาณํ สรฺเวฺวณ ปฺรกาเรณ ยุษฺมาภิ รฺทตฺตํฯ

12 So although I wrote to you, I wrote not for his cause that did the wrong, nor for his cause that suffered the wrong, but that your earnest care for us might be revealed in you in the sight of God.

เยนาปราทฺธํ ตสฺย กฺฤเต กึวา ยสฺยาปราทฺธํ ตสฺย กฺฤเต มยา ปตฺรมฺ อเลขิ ตนฺนหิ กินฺตุ ยุษฺมานธฺยสฺมากํ ยตฺโน ยทฺ อีศฺวรสฺย สากฺษาทฺ ยุษฺมตฺสมีเป ปฺรกาเศต ตทรฺถเมวฯ

13 Therefore we have been comforted. In our comfort we rejoiced the more exceedingly for the joy of Titus, because his spirit has been refreshed by you all.

อุกฺตการณาทฺ วยํ สานฺตฺวนำ ปฺราปฺตา: ; ตาญฺจ สานฺตฺวนำ วินาวโร มหาหฺลาทสฺตีตสฺยาหฺลาทาทสฺมาภิ รฺลพฺธ: , ยตสฺตสฺยาตฺมา สรฺไวฺว รฺยุษฺมาภิสฺตฺฤปฺต: ฯ

14 For if in anything I have boasted to him on your behalf, I was not disappointed. But as we spoke all things to you in truth, so our glorying also which I made before Titus was found to be truth.

ปูรฺวฺวํ ตสฺย สมีเป'หํ ยุษฺมาภิรฺยทฺ อศฺลาเฆ เตน นาลชฺเช กินฺตุ วยํ ยทฺวทฺ ยุษฺมานฺ ปฺรติ สตฺยภาเวน สกลมฺ อภาษามหิ ตทฺวตฺ ตีตสฺย สมีเป'สฺมากํ ศฺลาฆนมปิ สตฺยํ ชาตํฯ

15 His affection is more abundantly toward you, while he remembers all of your obedience, how with fear and trembling you received him.

ยูยํ กีทฺฤกฺ ตสฺยาชฺญา อปาลยต ภยกมฺปาภฺยำ ตํ คฺฤหีตวนฺตศฺไจตสฺย สฺมรณาทฺ ยุษฺมาสุ ตสฺย เสฺนโห พาหุเลฺยน วรฺตฺตเตฯ

16 I rejoice that in everything I am confident concerning you.

ยุษฺมาสฺวหํ สรฺวฺวมาศํเส, อิตฺยสฺมินฺ มมาหฺลาโท ชายเตฯ