2 Corinthians 2
1 But I determined this with myself, that I would not come again to you in heaviness.
ଅପରଞ୍ଚାହଂ ପୁନଃ ଶୋକାଯ ଯୁଷ୍ମତ୍ସନ୍ନିଧିଂ ନ ଗମିଷ୍ୟାମୀତି ମନସି ନିରଚୈଷଂ|
2 For if I make you sorry, who is he then that maketh me glad, but the same who is made sorry by me?
ଯସ୍ମାଦ୍ ଅହଂ ଯଦି ଯୁଷ୍ମାନ୍ ଶୋକଯୁକ୍ତାନ୍ କରୋମି ତର୍ହି ମଯା ଯଃ ଶୋକଯୁକ୍ତୀକୃତସ୍ତଂ ୱିନା କେନାପରେଣାହଂ ହର୍ଷଯିଷ୍ୟେ?
3 And I wrote this same to you, lest, coming I should have sorrow from them by whom I ought to rejoice; having confidence in you all, that my joy is [the joy] of you all.
ମମ ଯୋ ହର୍ଷଃ ସ ଯୁଷ୍ମାକଂ ସର୍ୱ୍ୱେଷାଂ ହର୍ଷ ଏୱେତି ନିଶ୍ଚିତଂ ମଯାବୋଧି; ଅତଏୱ ଯୈରହଂ ହର୍ଷଯିତୱ୍ୟସ୍ତୈ ର୍ମଦୁପସ୍ଥିତିସମଯେ ଯନ୍ମମ ଶୋକୋ ନ ଜାଯେତ ତଦର୍ଥମେୱ ଯୁଷ୍ମଭ୍ୟମ୍ ଏତାଦୃଶଂ ପତ୍ରଂ ମଯା ଲିଖିତଂ|
4 For out of much affliction and anguish of heart I wrote to you with many tears; not that ye should be grieved, but that ye might know the love which I have more abundantly to you.
ୱସ୍ତୁତସ୍ତୁ ବହୁକ୍ଲେଶସ୍ୟ ମନଃପୀଡାଯାଶ୍ଚ ସମଯେଽହଂ ବହ୍ୱଶ୍ରୁପାତେନ ପତ୍ରମେକଂ ଲିଖିତୱାନ୍ ଯୁଷ୍ମାକଂ ଶୋକାର୍ଥଂ ତନ୍ନହି କିନ୍ତୁ ଯୁଷ୍ମାସୁ ମଦୀଯପ୍ରେମବାହୁଲ୍ୟସ୍ୟ ଜ୍ଞାପନାର୍ଥଂ|
5 But if any hath caused grief, he hath not grieved me, but in part: that I may not overcharge you all.
ଯେନାହଂ ଶୋକଯୁକ୍ତୀକୃତସ୍ତେନ କେୱଲମହଂ ଶୋକଯୁକ୍ତୀକୃତସ୍ତନ୍ନହି କିନ୍ତ୍ୱଂଶତୋ ଯୂଯଂ ସର୍ୱ୍ୱେଽପି ଯତୋଽହମତ୍ର କସ୍ମିଂଶ୍ଚିଦ୍ ଦୋଷମାରୋପଯିତୁଂ ନେଚ୍ଛାମି|
6 Sufficient to such a man [is] this punishment, which [was inflicted] by many.
ବହୂନାଂ ଯତ୍ ତର୍ଜ୍ଜନଂ ତେନ ଜନେନାଲମ୍ଭି ତତ୍ ତଦର୍ଥଂ ପ୍ରଚୁରଂ|
7 So that on the other hand, ye [ought] rather to forgive [him], and comfort [him], lest perhaps such one should be swallowed up with excessive sorrow.
ଅତଃ ସ ଦୁଃଖସାଗରେ ଯନ୍ନ ନିମଜ୍ଜତି ତଦର୍ଥଂ ଯୁଷ୍ମାଭିଃ ସ କ୍ଷନ୍ତୱ୍ୟଃ ସାନ୍ତ୍ୱଯିତୱ୍ୟଶ୍ଚ|
8 Wherefore I beseech you that ye would confirm [your] love towards him.
ଇତି ହେତୋଃ ପ୍ରର୍ଥଯେଽହଂ ଯୁଷ୍ମାଭିସ୍ତସ୍ମିନ୍ ଦଯା କ୍ରିଯତାଂ|
9 For to this end also I wrote, that I might know the proof of you, whether ye are obedient in all things.
ଯୂଯଂ ସର୍ୱ୍ୱକର୍ମ୍ମଣି ମମାଦେଶଂ ଗୃହ୍ଲୀଥ ନ ୱେତି ପରୀକ୍ଷିତୁମ୍ ଅହଂ ଯୁଷ୍ମାନ୍ ପ୍ରତି ଲିଖିତୱାନ୍|
10 To whom ye forgive any thing, I [forgive] also: for if I forgave any thing, to whom I forgave [it], for your sakes [I forgave it], in the person of Christ;
ଯସ୍ୟ ଯୋ ଦୋଷୋ ଯୁଷ୍ମାଭିଃ କ୍ଷମ୍ୟତେ ତସ୍ୟ ସ ଦୋଷୋ ମଯାପି କ୍ଷମ୍ୟତେ ଯଶ୍ଚ ଦୋଷୋ ମଯା କ୍ଷମ୍ୟତେ ସ ଯୁଷ୍ମାକଂ କୃତେ ଖ୍ରୀଷ୍ଟସ୍ୟ ସାକ୍ଷାତ୍ କ୍ଷମ୍ୟତେ|
11 Lest Satan should get an advantage of us: for we are not ignorant of his devices.
ଶଯତାନଃ କଲ୍ପନାସ୍ମାଭିରଜ୍ଞାତା ନହି, ଅତୋ ୱଯଂ ଯତ୍ ତେନ ନ ୱଞ୍ଚ୍ୟାମହେ ତଦର୍ଥମ୍ ଅସ୍ମାଭିଃ ସାୱଧାନୈ ର୍ଭୱିତୱ୍ୟଂ|
12 Furthermore, when I came to Troas to [preach] the gospel of Christ, and a door was opened to me by the Lord,
ଅପରଞ୍ଚ ଖ୍ରୀଷ୍ଟସ୍ୟ ସୁସଂୱାଦଘୋଷଣାର୍ଥଂ ମଯି ତ୍ରୋଯାନଗରମାଗତେ ପ୍ରଭୋଃ କର୍ମ୍ମଣେ ଚ ମଦର୍ଥଂ ଦ୍ୱାରେ ମୁକ୍ତେ
13 I had no rest in my spirit, because I found not Titus my brother; but taking my leave of them, I went from thence into Macedonia.
ସତ୍ୟପି ସ୍ୱଭ୍ରାତୁସ୍ତୀତସ୍ୟାୱିଦ୍ୟମାନତ୍ୱାତ୍ ମଦୀଯାତ୍ମନଃ କାପି ଶାନ୍ତି ର୍ନ ବଭୂୱ, ତସ୍ମାଦ୍ ଅହଂ ତାନ୍ ୱିସର୍ଜ୍ଜନଂ ଯାଚିତ୍ୱା ମାକିଦନିଯାଦେଶଂ ଗନ୍ତୁଂ ପ୍ରସ୍ଥାନମ୍ ଅକରୱଂ|
14 Now thanks [be] to God, who always causeth us to triumph in Christ, and maketh manifest the savor of his knowledge by us in every place.
ଯ ଈଶ୍ୱରଃ ସର୍ୱ୍ୱଦା ଖ୍ରୀଷ୍ଟେନାସ୍ମାନ୍ ଜଯିନଃ କରୋତି ସର୍ୱ୍ୱତ୍ର ଚାସ୍ମାଭିସ୍ତଦୀଯଜ୍ଞାନସ୍ୟ ଗନ୍ଧଂ ପ୍ରକାଶଯତି ସ ଧନ୍ୟଃ|
15 For we are to God a sweet savor of Christ, in them that are saved, and in them that perish:
ଯସ୍ମାଦ୍ ଯେ ତ୍ରାଣଂ ଲପ୍ସ୍ୟନ୍ତେ ଯେ ଚ ୱିନାଶଂ ଗମିଷ୍ୟନ୍ତି ତାନ୍ ପ୍ରତି ୱଯମ୍ ଈଶ୍ୱରେଣ ଖ୍ରୀଷ୍ଟସ୍ୟ ସୌଗନ୍ଧ୍ୟଂ ଭୱାମଃ|
16 To the one [we are] the savor of death to death; and to the other the savor of life to life. And who [is] sufficient for these things?
ୱଯମ୍ ଏକେଷାଂ ମୃତ୍ୟୱେ ମୃତ୍ୟୁଗନ୍ଧା ଅପରେଷାଞ୍ଚ ଜୀୱନାଯ ଜୀୱନଗନ୍ଧା ଭୱାମଃ, କିନ୍ତ୍ୱେତାଦୃଶକର୍ମ୍ମସାଧନେ କଃ ସମର୍ଥୋଽସ୍ତି?
17 For we are not as many, who corrupt the word of God: but as from sincerity, but as from God, in the sight of God we speak in Christ.
ଅନ୍ୟେ ବହୱୋ ଲୋକା ଯଦ୍ୱଦ୍ ଈଶ୍ୱରସ୍ୟ ୱାକ୍ୟଂ ମୃଷାଶିକ୍ଷଯା ମିଶ୍ରଯନ୍ତି ୱଯଂ ତଦ୍ୱତ୍ ତନ୍ନ ମିଶ୍ରଯନ୍ତଃ ସରଲଭାୱେନେଶ୍ୱରସ୍ୟ ସାକ୍ଷାଦ୍ ଈଶ୍ୱରସ୍ୟାଦେଶାତ୍ ଖ୍ରୀଷ୍ଟେନ କଥାଂ ଭାଷାମହେ|
