Job 7
1 Does not man have hard labor on earth? Are not his days like the days of a hired man?
Czy człowiekowi nie jest wyznaczony czas na ziemi? Czy jego dni [nie są] jak dni najemnika?
2 Like a slave earnestly desires the shadows of evening, like a hired man looks for his wages—
Jak sługa pragnie cienia, jak najemnik oczekuje [zapłaty] za swoją pracę;
3 so I have been made to endure months of misery; I have been given trouble-filled nights.
Tak moim udziałem są miesiące próżne, a przeznaczono mi noce bolesne.
4 When I lie down, I say to myself, 'When will I get up and when will the night be gone?' I am full of tossing to and fro until the day's dawning.
Gdy się kładę, mówię: Kiedy minie noc, abym mógł wstać? I jestem pełny niepokoju aż do świtu.
5 My flesh is clothed with worms and clods of dust; the sores in my skin harden up and then dissolve and run afresh.
Moje ciało pokryte jest robactwem i strupami w prochu, moja skóra pęka i ropieje.
6 My days are swifter than a weaver's shuttle; they pass without hope.
Moje dni biegną szybciej niż czółenko tkackie i przemijają bez nadziei.
7 God, call to mind that my life is only a breath; my eye will no more see good.
Pamiętaj, że moje życie [jest] wiatrem, moje oko już nie zobaczy dobra.
8 The eye of God, who sees me, will see me no more; God's eyes will be on me, but I will not exist.
Oko, które mnie widziało, już mnie nie zobaczy. Twoje oczy [są zwrócone] na mnie, a mnie [już] nie ma.
9 As a cloud is consumed and vanishes away, so he who goes down to Sheol will come up no more. (Sheol h7585)
[Jak] obłok się rozchodzi i przemija, tak ten, kto zstępuje do grobu, nie wraca. (Sheol h7585)
10 He will return no more to his house; neither will his place know him again.
Nie wróci już do swego domu ani nie pozna go już jego miejsce.
11 Therefore I will not restrain my mouth; I will speak in the anguish of my spirit; I will complain in the bitterness of my soul.
Dlatego nie mogę powstrzymać swoich ust, będę mówił w utrapieniu swego ducha, będę narzekał w goryczy swojej duszy.
12 Am I the sea or a sea monster that you place a guard over me?
Czy jestem morzem albo wielorybem, że postawiłeś przy mnie straż?
13 When I say, 'My bed will comfort me, and my couch will ease my complaint,'
Gdy mówię: Pocieszy mnie moje łóżko i moje posłanie ulży mojemu narzekaniu;
14 then you scare me with dreams and terrify me through visions,
Wtedy straszysz mnie snami i przerażasz mnie widzeniami;
15 so that I would choose strangling and death rather than preserving these bones of mine.
Tak że moja dusza wybrałaby sobie uduszenie, raczej śmierć niż życie.
16 I loathe my life; I would not wish to always be alive; let me alone for my days are useless.
Uprzykrzyło mi się [życie], nie chcę żyć wiecznie. Zostaw mnie, bo moje dni są marnością.
17 What is man that you should pay attention to him, that you should set your mind on him,
Czym [jest] człowiek, że go tak wywyższasz i że zwracasz ku niemu swoje serce?
18 that you should observe him every morning and test him every moment?
Że nawiedzasz go każdego ranka i w każdej chwili doświadczasz?
19 How long will it be before you look away from me, before you let me alone long enough for me to swallow down my own saliva?
Kiedy odwrócisz się ode mnie i zostawisz mnie, abym mógł przełknąć swoją ślinę?
20 Even if I have sinned, what would that do to you, you who watch men? Why have you made a target of me, so that I am a burden for you?
Zgrzeszyłem, cóż mam czynić, stróżu człowieka? Czemu mnie wziąłeś za cel, abym był sam dla siebie ciężarem?
21 Why do you not pardon my transgression and take away my iniquity? For now will I lie down in the dust; you will seek me carefully, but I will not exist.”
Czemu nie przebaczysz mojego przestępstwa i nie zmażesz mojej nieprawości? Teraz bowiem położę się w prochu i [gdy] rano będziesz mnie szukał, nie będzie mnie.
